Επειδή είναι παιδικός δε σημαίνει ότι δεν είναι έρωτας

«Μαμά, ο Αγησίλαος στο σχολείο όλο με πειράζει. Είναι καλό σημάδι αυτό;», είπε η κόρη στη μαμά κάποιο μεσημέρι που την πήρε από το δημοτικό σχολείο.

«Μπαμπά, την Αγλαΐα μπορώ να την καλέσω στο πάρτι μου;», είπε ο γιος στον μπαμπά ένα απόγευμα που βγήκαν βόλτα στο πάρκο σχολώντας από τα Αγγλικά.

Κι οι δυο γονείς των παραπάνω στιγμών, είναι σίγουρο ότι μειδίασαν και θυμήθηκαν τα δικά τους παιδικά χρόνια.

Ποιος είπε ότι τα παιδιά δεν ερωτεύονται; Φυσικά κι ερωτεύονται και μάλιστα σφοδρά! Ψάχνουν να βρουν σημάδια που δηλώνουν το ενδιαφέρον του συμμαθητή ή της συμμαθήτριας. Όχι κάποιου ή κάποιας γενικά, αλλά ειδικά. Νιώθουν ακριβώς τα ίδια φτερουγίσματα στο στομάχι κι έχουν ολόιδιες αγωνίες με μας, τους μεγάλους. Οπότε γιατί να κοροϊδέψεις έναν έρωτα λόγω ηλικίας;

Αν θυμηθούμε όλοι για λίγο τους δικούς μας παιδικούς έρωτες, θα διαπιστώσουμε πως καθόλου αστείοι δεν ήταν. Ειδικά όταν το άτομο που είχαμε ξεχωρίσει, μέσα στα πολλά, έδειχνε περισσότερο ενδιαφέρον αλλού, τότε υπάρχει πιθανότητα να περνούσαμε και μια μικρή κατάθλιψη. Είχαμε την πρώτη μας ερωτική απογοήτευση. Ποιος δεν τα βάφει μαύρα, για λίγο ή για πολύ, μετά από μια απόρριψη.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά. Εντάξει, ίσως οι γονείς των αγοριών να φουσκώνουν λίγο σαν παγώνια γιατί το παιδί τους γίνεται «αντράκι» κι οι γονείς των μικρών κοριτσιών να παθαίνουν ένα μικρό σοκ καθώς το πολύτιμο μαργαριτάρι τους αρχίζει να ψάχνει την «αρσενική» προσοχή αυτοβούλως.

Οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να παίρνουμε, καθόλου, γι’ αστείο τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα των παιδιών μας. Αντιθέτως θα βοηθήσει πολύ αν μπορέσουμε να κερδίσουμε κι εκεί την εμπιστοσύνη τους και καταφέρουμε να τα ξεκλειδώσουμε έτσι ώστε να μπορούν να μας μιλούν άνετα για όλα. Κι αυτό θα είναι το ιδανικό. Και για τους γονείς και για τα παιδιά. Διότι αν τα κοροϊδέψουμε -έστω και με καλή διάθεση-, αν κριτικάρουμε το γούστο τους και τα συναισθήματά τους, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να τα κάνουμε να κλειστούν σαν στρείδια στον εαυτό τους και μετά άντε να καταφέρουμε να τα κάνουμε να μας εμπιστευτούν ξανά.

Ας σκεφτούμε εμάς. Αν βάλουμε τους εαυτούς μας στη θέση τους θα πράξουμε ανάλογα. Θα θέλαμε να μας ειρωνευτεί κάποιος γιατί ερωτευτήκαμε έναν άνθρωπο που δεν ταιριάζει στα γούστα και στις προτιμήσεις των άλλων; Τι σημασία έχει αν το νέο μας ταίρι αρέσει ή όχι στους κολλητούς μας; Πόσες φορές δεν απομακρυνθήκαμε από φίλους επειδή δεν ενέκριναν το σύντροφό μας; Άπειρες φορές τσακωθήκαμε με τους γονείς μας γιατί έλεγαν «δεν κάνει για σένα». Γιατί τα παιδιά ν’ αντιδράσουν διαφορετικά;

Το μυστικό είναι να είμαστε δεκτικοί, αντικειμενικοί και γεμάτοι ενδιαφέρον για τη νέα φάση ζωής που περνάει το σπλάχνο μας. Να σταθούμε δίπλα του με όλα τα καλά μας και τα στραβά μας.  Να προσπαθήσουμε να μεταλαμπαδεύσουμε κάποιες από τις γνώσεις μας και τις εμπειρίες μας χωρίς ίχνος εγωισμού αλλά με γνώμονα μόνο το δικό του το καλό, αφού του δείξουμε τον τρόπο να σκέφτεται, να κριτικάρει εποικοδομητικά και να απορρίπτει για τους σωστούς λόγους. Και σύντομα θα μπορεί να επιλέγει ανθρώπους δίπλα του που θα το κάνουν ευτυχισμένο, πάντα με το δικαίωμα να κάνει και λάθος επιλογές χωρίς να του υπενθυμίζουμε πως «στα ‘λεγα εγώ, αλλά δε μ’ άκουγες!».

Όταν νιώσει πως η εμπιστοσύνη του και τα συναισθήματά του δε γίνονται θέμα συζήτησης προς διασκέδαση της οικογένειας, τότε θα μας πάρει κι εκείνο στα σοβαρά και θα νιώθει ισότιμος άνθρωπος.  Όχι, το μυστικό δεν είναι να κάνουμε το παιδί μας να νιώσει ενήλικος. Το μαγικό είναι να νιώσει πως είμαστε εμείς παιδιά και μπορούμε να παίξουμε μαζί του, χωρίς ζαβολιές!