Κανείς δεν είναι απολύτως straight

Διαφωνούμε και διαπληκτιζόμαστε εντόνως όταν η συζήτηση περιστρέφεται γύρω απ’ το θέμα της σεξουαλικής ταυτότητας. Κυρίως διαφωνούμε για το τι ορίζεται φυσιολογικό και τι όχι. Κάποιοι προσβάλλονται αν τους αποκαλέσεις αμφίφυλους ή ομοφυλόφιλους καθώς πιστεύουν πως η σεξουαλική μας ταυτότητα δείχνει κάτι παραπάνω από αυτό που είναι και μόνο∙ δηλαδή, απλώς η σεξουαλική μας ταυτότητα. Είναι σαν να λέμε πως η ποιότητα του χαρακτήρα μας, το ήθος μας κι η μαγιά απ’ την οποία είμαστε φτιαγμένοι εξαρτάται αποκλειστικά από μία πτυχή μας.

Σαφώς κι οι σεξουαλικές μας προτιμήσεις μας καθορίζουν, αλλά μόνο για το πεδίο αυτό. Συμφωνούμε πως αν κάποιος είναι ετεροφυλόφιλος, δεν είναι απαραίτητα και κάποιος που μπορεί κανείς να του ‘χει εμπιστοσύνη κι αν κάποιος είναι ομοφυλόφιλος, αυτό δεν τον κάνει αυτομάτως διπρόσωπο. Καλοί και κακοί χαρακτήρες υπάρχουν ασχέτως των σεξουαλικών τους προτιμήσεων. Με ποιον θα θελήσουμε να συνευρεθούμε σεξουαλικά, λοιπόν, δεν είναι κάτι που μας κάνει άξιους ή ανάξιους για συναναστροφή. Δεν είναι ασθένεια (την παραπιπιλήσαμε αυτήν την καραμέλα) και σαφώς δεν ορίζει την ταυτότητά μας γενικά ως ανθρώπινα όντα.

Έχουμε ακούσει και χρησιμοποιήσει όλοι μας πολλές φορές φράσεις παρόμοιες με τις: «Αν συμφιλιωθείς με τη θηλυκή σου πλευρά θ’ αφήσεις τα συναισθήματα να σου δείξουν τον δρόμο» ή «Αν γίνεις λίγο πιο πολύ αντράκι θα μπορείς να διαχειρίζεσαι τον συναισθηματικό σου λαβύρινθο καλύτερα». Και συνήθως το πρώτο το λέμε σε άντρες και το δεύτερο σε γυναίκες. «Οι άντρες δεν κλαίνε» λένε κι «οι γυναίκες είναι γκρινιάρες» ξαναλένε. Στερεότυπα που δυστυχώς ίσως να μην υπάρχει άνθρωπος που να μην τα ‘χει ανακυκλώσει. Στην πραγματικότητα, όμως, παρά τα χαρακτηριστικά που έχουν αποδοθεί στα κοινωνικά φύλα, οι συμπεριφορές είναι ανθρώπινες και δε σχετίζονται με το αν γεννηθήκαμε άντρες ή γυναίκες. Αν επιμένουμε να το βλέπουμε έτσι, πρέπει να αποδεχτούμε πως υπάρχει μια αρσενική και μια θηλυκή πλευρά στον καθένα από μας.

Κι αν το σκεφτούμε σφαιρικά, πόσες φορές μια γυναίκα δε χάρηκε όταν μια άλλη γυναίκα της έκανε μία φιλοφρόνηση ή ένας άντρας δεν καμάρωσε όταν ένας άλλος άντρας του είπε πόσο πολύ του πάει το νέο του look; Όχι, δεν είναι απαραίτητα σεξουαλικά υπονοούμενα αυτά, δείχνουν όμως μια πλευρά του ανθρώπου που ακόμη και μεταξύ των ίδιων φύλων ο θαυμασμός κι οι φιλοφρονήσεις δεν είναι απαγορευτικές αλλά αντιθέτως επιπλέον κολακευτικές.

Έρευνες λένε πως κανείς δεν είναι απολύτως straight. Η σεξουαλικότητα δεν είναι δύο άκρα αλλά ένα φάσμα μέσα απ’ το οποίο κινούμαστε όλοι. Αν σκεφτούμε λίγο παραπάνω –χωρίς πουριτανισμό και χωρίς να αφορίζουμε σαν να βλέπουμε τον διάβολο μπροστά μας– θα διαπιστώσουμε πως καυλώνουμε όταν βλέπουμε γυναίκες σε ερωτικές περιπτύξεις ενώ είμαστε γυναίκες, όπως επίσης η θέα ενός άντρα που αυτοϊκανοποιείται μπορεί να ερεθίσει οποιονδήποτε άντρα, straight ή όχι.

Βέβαια, θα πρέπει να τονίσουμε πως αυτό δεν είναι σεξουαλική ταυτότητα, αλλά, ναι, επιβεβαιώνει τις έρευνες  (όπως εκείνη απ’ το πανεπιστήμιο Cornell της Νέας Υόρκης) που βασίστηκαν ακριβώς πάνω σ’ αυτή την αντίδραση αντρών και γυναικών κατά την παρακολούθηση πορνό, ενώ ο ερευνητής παρακολουθούσε τη διέγερσή τους απ’ τη διαστολή της κόρης των ματιών τους. Μάλιστα τονίζεται πως οι γυναίκες –επειδή δεν έχουν τόσο τον φόβο της ταμπέλας– ήταν πιο δεκτικές στα συμπεράσματα της έρευνας.

Το ποιες θα ‘ναι τελικά οι σεξουαλικές μας προτιμήσεις έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο μ’ εμάς και δεν πέφτει ο λόγος σε κανέναν να μας χαρακτηρίσει γενικότερα ως ανθρώπους μόνο από αυτό. Όταν βγούμε από τα καλούπια, που μας έχουν βάλει κι έχουμε βολευτεί να στριμωχνόμαστε μέσα σ’ αυτά, οι περισσότεροι, θα διαπιστώσουμε πως έχουμε περάσει απ’ αυτόν τον πλανήτη ζώντας καλά, μόνο όταν σταματάει να μας νοιάζει η γνώμη των άλλων γενικότερα κι ειδικά αν κάποιος θα μας πει πουτάνες, λεσβίες ή αδερφές.

Υπάρχουν πατεράδες που επειδή είχαν μόνο κόρες κι έλεγαν σ’ αυτούς που τους περιέπαιζαν επειδή δεν είχαν γιο: «Το πολύ-πολύ να μου βγουν πουτάνες, φαντάζεσαι να είχα γιο και να μου έβγαινε αδερφή;». Οι ταμπέλες μας δίνονται με το που γεννιόμαστε. Και δεν είναι δικές μας. Δεν τις βάλαμε εμείς, αλλά μας τις δώσανε, επειδή θεωρούσαν πως το να επιλέξεις, σεξουαλικά, κάτι άλλο πέρα απ’ το συνηθισμένο και κοινώς αποδεκτό σε κάνει μίασμα, άρρωστο και δακτυλοδεικτούμενο.

Αν αποφασίσουμε και γουστάρουμε να ‘μαστε ετεροφυλόφιλοι, ομοφυλόφιλοι ή αμφίφυλοι, αυτό είναι δική μας υπόθεση μόνο και των ανθρώπων που θα συνευρεθούμε σεξουαλικά. Δεν αφορά κανέναν άλλο και καλό θα ήταν να μάθουμε να κρίνουμε την ποιότητα ενός ανθρώπου από άλλα πράγματα κι όχι απ’ το τι κάνει το κρεβάτι του ή όπου αλλού επιθυμεί.

Τα όριά μας σταματούν εκεί που δεν εισερχόμαστε στα όρια κάποιου άλλου. Και καλό θα ήταν να οριοθετούσαμε τα όρια καλύτερα και πιο ξεκάθαρα μεταξύ μας. Κι αυτό δεν έχει ηλικία.