Κάνεις δεν ολοκληρώθηκε ως άνθρωπος μόνο επειδή έγινε γονιός

Μεγαλεπήβολα σχέδια τείνουμε να κάνουμε με τη συντροφιά στόχων βραχυπρόθεσμων αλλά και πιο μακρινών. Προσπαθούμε να ολοκληρώσουμε το παζλ της ζωής μας και να δούμε τη μεγάλη εικόνα μπαίνοντας -πολλές φορές- σε κουτάκια αφού όποια σχέδια κι αν έχουμε εκείνο της γονεϊκότητας θα υπάρχει, σχεδόν, πάντα σε κάποιο πλάνο. Μάλιστα έχουμε τόσο πολύ επιτρέψει στα στερεότυπα να εισχωρήσουν στο μέσα μας που άνθρωπος ο οποίος δεν έχει κάνει αυτοσκοπό την τεκνοποίηση να θεωρείται ελαττωματικός. Και δεν είναι που μπορεί να το πιστεύει, ενδεχομένως, ο ευρύς κοινωνικός του κύκλος αλλά το πιο ανησυχητικό είναι που υπάρχει πιθανότητα να το νομίζει ο ίδιος για τον εαυτό του και να ψάχνει να βρει την αιτία και το αιτιατό για να μπορέσει να εκλογικεύσει αυτή του την επιθυμία που μοιάζει με σχεδόν εμμονή θα έλεγε κάποιος.

Και κάπου εδώ είναι η παγίδα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που συνδέουν ένα παιδί με την ολοκλήρωση του σκοπού για τον οποίο ήρθαν σ’ αυτή την πλάση. Είναι εκείνοι που θεωρούν ότι έχουν χάσει το παιχνίδι της ζωής αφού πιστεύουν πως εφόσον έφτασαν σε κάποια ηλικία -ξεχωριστή για τον καθένα- και δεν έχουν φέρει ακόμη στον κόσμο ένα παιδί είναι άχρηστοι, περιττοί και μιάσματα και μπορούν να περιμένουν τον θάνατο χωρίς καμία ελπίδα. Το αποτέλεσμα είναι να μπαινοβγαίνουν σε σχέσεις με εκείνη την ελπίδα πως με τον αμέσως επόμενο σύντροφό τους θα καταφέρουν να πραγματοποιήσουν τον σκοπό για τον οποίο γεννήθηκαν.

Τους αναγκάζει να διαλέγουν συντρόφους όχι επειδή πραγματικά υπάρχει συναισθηματικό δέσιμο αλλά, συνήθως, επειδή εστιάζουν σε επιφανειακά χαρακτηριστικά έχοντας μάλιστα πολλές φορές ακράδαντα επιχειρήματα κατά τη γνώμη τους αφού τα μάτια, τα φρύδια και ο πισινός είναι πολύ σοβαροί λόγοι επιλογής συντρόφου. Δεν είναι πως διαλέγουν στοχευμένα, λένε, είναι οι ορμόνες που εκκρίνονται και τους οδηγούν σε αυτές τους τις επιλογές. Είναι τα πρωτόγονα ένστικτά τους που τους καθοδηγούν, αλλά μόνο σε αυτό τον τομέα γιατί κατά τ’ άλλα έχουν τερματίσει τον πολιτισμό.

Όχι, δεν είναι καθόλου κακό να θέλεις να γίνεις γονιός. Είναι το πιο όμορφο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε από εμάς. Ημερεύει το μέσα μας όταν κρατάμε στα χέρια μας ένα μωρό όσο κι αν μας τρομοκρατούν οι ευθύνες που συνεπάγεται αυτό. Βρίσκει ρυθμό η καρδιά μας σαν αγκαλιάζουμε το έφηβο παιδί μας και μαλακώνει οποιοσδήποτε εγωισμός μας με την πιο μικρή χαρά που θα δούμε στο πρόσωπό του. Κανείς δεν υποστηρίζει πως η γονεϊκότητα δεν είναι όμορφη, όσες δυσκολίες, περιπέτειες, φόβους και λάθη να εμπεριέχει. Κανείς δε θα πει πως δεν είναι υπέροχο συναίσθημα να βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει, να προοδεύει και να πραγματοποιεί τα όνειρά του. Ποιος από εμάς δε θα το έκανε ξανά και ξανά και ξανά εάν μπορούσε να το υποστηρίξει οικονομικά πρωτίστως και σωματικά δευτερευόντως;

Κακό είναι να το κάνεις αυτοσκοπό. Γιατί εκεί δεν το κάνεις για το πλάσμα, που σίγουρα θες να σου μοιάζει, εκείνο που έχεις φανταστεί άπειρες φορές να σφίγγεις στην αγκαλιά σου. Δεν το κάνεις γιατί γνώρισες έναν άνθρωπο και νιώθεις πως θες να ζήσεις μαζί του όσο περισσότερο αυτή η ζωή σου επιτρέψει πολλαπλασιάζοντας τα συναισθήματα με τον ερχομό κάποιου παιδιού. Δεν το κάνεις γιατί σου περισσεύει αγάπη και θες να τη χαρίσεις απλόχερα σε ‘κείνους τους ανθρώπους που θα αποκαλείς οικογένειά σου. Το κάνεις από ματαιοδοξία, εγωισμό και φαντασιοπληξία πως ολοκληρώνεσαι και γίνεσαι αποδεκτός από την κοινωνία γιατί θα αφήσεις dna σου πίσω σαν προίκα σ’ αυτόν τον κόσμο που τόσο πολύ θες να προικίσεις με κάποιον τρόπο.

Αν ο στόχος σου είναι να γίνεις γονιός για να γίνεις γονιός ξεκινάς λάθος. Βρες τα πρώτα με τον εαυτό σου και μετά μπορείς να γίνεις και αστροναύτης.