Κάποιοι άνθρωποι έγιναν το alter ego μας

Χαρές, λύπες, αγωνίες, άγχη, σκέψεις, υπερανάλυση, πανικός, ενθουσιασμός, θλίψη, αισιοδοξία, απαισιοδοξία κι ο κύκλος φέρνει βόλτες γύρω από ‘μας και τη ζωή μας με όλα όσα συνεπάγονται λόγω συναισθημάτων κι εξαιτίας όσων μας συμβαίνουν καθημερινά κι όχι μόνο. Σκέψεις και συναισθήματα που, συνήθως, θέλουμε να μοιραζόμαστε με ανθρώπους οι οποίοι είναι σημαντικοί στη ζωή μας. Άλλωστε η θλίψη, όταν μοιράζεται, κόβεται στα δύο κι η χαρά πολλαπλασιάζεται πάντα.

Θα μπορούσε κανείς να πει, γενικολογώντας, ότι ο πρώτος άνθρωπος που μας έρχεται στο μυαλό όταν θέλουμε να μοιραστούμε κάτι που μας συμβαίνει, είναι κι ο άνθρωπος που πάντα θα καταλαμβάνει χώρο στην καρδιά μας άσχετα με το αν βρίσκεται στη ζωή μας ή όχι. Το αγαπημένο αυτό πρόσωπο είναι εκείνο που θέλουμε να καλέσουμε αμέσως και να του πούμε τα πάντα αναλυτικά κι ακριβώς όπως μας συμβαίνουν χωρίς στολίδια, φρου-φρου κι αρώματα.

Εθελοντικά και σχεδόν συνωμοτικά θα ξετυλίξουμε πτυχές και στιγμές της ζωής μας όπου είτε μας ανύψωσαν στα ουράνια για λίγο είτε μας έριξαν στα τάρταρα. Κι αυτός ο άνθρωπος που μπορούμε να εκμυστηρευτούμε τα πάντα, χωρίς φίλτρα προστασίας δικά μας, είναι το alter ego μας. Γιατί είναι σαν να μιλάμε στους εαυτούς μας. Τόσο άνετα μπορεί να νιώθουμε.

Στην περίπτωση όμως που απουσιάζει από τα δρώμενα της καθημερινότητάς μας κι αυτό μπορεί να συμβαίνει για ποικίλους λόγους, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν λίγο για εμάς αφού καλούμαστε να μοιραστούμε, κάτι που μας «τρώει», με φανταστικούς διαλόγους ή πιθανές συνομιλίες για τις οποίες είμαστε σίγουροι ότι καθόλου δεν θα παρέκκλιναν από αυτό που φανταζόμαστε αν οι διάλογοι ήταν πραγματικοί. Η απόσταση, ο θυμός, ο θάνατος και πολλοί πρακτικοί λόγοι μπορεί να καθιστούν αδύνατη την επικοινωνία κι εμείς καλούμαστε να βρούμε διεξόδους να μοιραστούμε όσα μας απασχολούν.

Είναι περίεργος κι εξαιρετικά ευαίσθητος τόπος η καρδιά ενός ανθρώπου, μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά μιλώντας. Άπαξ και τρυπώσει κάποιος δύσκολα βγαίνει από ‘κει. Κι άμα έχει προχωρήσει η οποιασδήποτε μορφής σχέση μας από τα τυπικά στεγανά στα έξω καρδιά τότε ο χώρος που καταλαμβάνει ο πολύ δικός μας άνθρωπος ολοένα κι αυξάνεται.

Δεν έχει σημασία αν είναι συγγενής, φίλος, οικογένεια ή η σχέση μας. Σημασία έχει η στόφα του χαρακτήρα του να κουμπώνει με τη δικιά μας. Να γνωρίζουμε ότι οποιαδήποτε δική μας μούρλα ή ιδιοτροπία γίνεται αυτομάτως αποδεκτή ακόμη κι αν πρέπει να αναλύουμε μία κατάσταση για μέρες ολάκερες. Και πάνω που πάμε να βγάλουμε μια άκρη να πιάνουμε το όλο θέμα από την αρχή και ξανά μέχρι να μη βγαίνει πια άλλο συμπέρασμα ή άλλη διαπίστωση.

Οι πολύ δικοί μας άνθρωποι είναι πολύτιμοι. Ειδικά αν είναι κι εκτός οικογενειακού κύκλου είναι καθαρά δικές μας επιλογές που καμαρώνουμε γι’ αυτές. Είναι οι συμπρωταγωνιστές της ζωή μας. Και μ’ αυτούς τους ανθρώπους θέλουμε να μοιραζόμαστε τα καλά και τ’ άσχημα της ζωής μας. Οι υπόλοιποι απλώς μας πλαισιώνουν σαν κομπάρσοι. Κι αυτό δεν είναι κακό. Κακό είναι να μπερδεύουμε τους συμπρωταγωνιστές με τους περαστικούς. Εκεί οφείλουμε να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους το συντομότερο δυνατόν και να μην επιτρέπουμε σε περιστασιακούς γνωστούς να νομίζουν πως είναι οι πολύτιμοί συμπολεμιστές μας!