Κι αν αυτό που νιώθεις δεν κρύβεται με τίποτα;

Η επικοινωνία είναι απαραίτητη σε κάθε κομμάτι της ζωής μας. Ο τρόπος που θα εκφράσουμε αυτό που σκεφτόμαστε ή αισθανόμαστε είναι μοναδικός για τον καθένα. Υπάρχουν βέβαια τα γενικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να δηλώσουν αν κάποιος είναι εκφραστικός ή μη αλλά αυτό είναι ένα ιδίωμα που εξελίσσεται διαφορετικά από προσωπικότητα σε προσωπικότητα.

Ομιλία, εκφράσεις προσώπου, χειρονομίες αλλά και βλέμματα μπορούν να βοηθήσουν στην εξωτερίκευση αυτών που επιθυμούμε να μοιραστούμε με κάποιο άλλο σκεπτόμενο πλάσμα. Όσο πιο φειδωλά δίνουμε κάποιο από τα προηγούμενα τόσο περισσότερο μπερδεύουμε τον κόσμο. Είναι σαν δράση κι αντίδραση. Αν δράσεις θα υπάρξει αντίδραση. Αν και μερικές φορές, ίσως, είναι καλό να προσπαθούμε να δείχνουμε ανέκφραστοι ή ήρεμοι -όπως ο καθένας εννοεί την ηρεμία- αλλά ο γενικός κανόνας λέει πως αν δεν μιλήσεις για ό, τι σου αρέσει, προβληματίζει, ενθουσιάζει, εκνευρίζει και γενικά σε κάνει να νιώθεις κάτι, απομονώνεσαι συνειδητά. Χτίζεις έναν δικό σου τοίχο γύρω από σένα και μέσα έχει μόνο εσένα. Καλό ή κακό η ιστορία θα δείξει.

Υπάρχουν όμως κι εκείνοι οι άνθρωποι που βρίσκονται στο, σχεδόν, αντίθετο άκρο. Αυτοί που δεν μπορούν να κρύψουν οτιδήποτε κι αν νιώθουν. Η χαρά και η λύπη αποτυπώνεται στο πρόσωπό τους κι ακόμη κι αν καταβάλουν προσπάθεια να το κρύψουν είναι μάταιος κόπος. Δεν το κάνουν επίτηδες και μάλιστα θεωρούν τροχοπέδη, οι περισσότεροι, αυτό το χαρακτηριστικό τους. Θα ήθελαν να μπορούν να το κοντρολάρουν καλύτερα αλλά δυσκολεύονται ως επί το πλείστον κι αυτό γιατί η μη εξωτερίκευση συναισθημάτων και σκέψεων τους καταπιέζει.

Προτιμούν να «εκτεθούν» αλλά τουλάχιστον δε θα χρειάζεται να προσποιηθούν. Ακόμη κι αν γυρίζει μπούμερανγκ, κάποιες φορές, εκείνοι είναι αποφασισμένοι να μην παλεύουν άλλο να γίνουν κάτι που δεν είναι. Η εκφραστικότητα είναι ένα μέσο για να σε καταλάβει καλύτερα κάποιος. Ένα απλό χαμόγελο αλλά και συζητήσεις ωρών αφήνουν πτυχές του πολύ δικές μας να φανούν χωρίς προσπάθεια. Όταν χαμογελάμε είμαστε καλά κι όταν είμαστε κατσουφιασμένοι δεν είμαστε καλά. Πιο ξεκάθαρα δε γίνεται.

Καλό θα ήταν να μην πιστέψουμε πως ένας τέτοιος άνθρωπος δεν περνάει φάσεις απόλυτης απομόνωσης. Κάθε προσωπικότητα που «διαβάζεται» πιο εύκολα από κάποια άλλη, εκείνες τις περιόδους που κλείνεται στο καβούκι της είναι αεροστεγώς κλεισμένη στον δικό της κόσμο. Δεν πέφτει ο τοίχος αν δεν υπάρξει θέληση εκ των έσω. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να θέλει ο οποιοσδήποτε να μένει με τον εαυτό του που και που. Και ειδικά οι πολύ επικοινωνιακοί χαρακτήρες το έχουν απόλυτη ανάγκη. Το βλέπουν σαν φόρτιση μπαταρίας κι επαναφορά στις εργοστασιακές ρυθμίσεις.

Ακόμη όμως και τις στιγμές που δεν εκφράζονται, τέτοιοι χαρακτήρες, έχουν ενημερώσει τους πολύ δικούς τους ανθρώπους. Τους γνωρίζουν άλλωστε ήδη. Ξέρουν πως θα απομονωθούν για λίγο και μετά θα συνεχίσουν από εκεί που σταμάτησαν. Φύσει αισιόδοξοι αυτοί οι τύποι.

Εκφραστικός χαρακτήρας ή όχι αξίζει να βρεθεί μια δίοδος έκφρασης. Το πώς, το ανακαλύπτουμε όσο σχετιζόμαστε. Ο τρόπος που επικοινωνούμε είναι η εικόνα που δίνουμε στους άλλους. Όσο πιο ξεκάθαρη και ειλικρινής τόσο πιο εύκολα τα πράγματα. Άλλωστε ακόμα και την πιο όμορφη μουσική να παίζεις, δεν έχει κανένα νόημα αν δεν μπορεί να τη χαρεί κανένας.