Κι όμως οι δικοί μας επηρεάζουν τη γνώμη μας

– Έχεις χαιρετίσματα από τη θεία Σοφία.

– Ποια θεία Σοφία μάνα; Τη γυναίκα του ξαδέρφου σου που τελευταία φορά που νοιάστηκε αν ζω ήταν πριν δέκα χρόνια;

– Δεν έχεις δίκιο, η θεία πάντα ρωτάει για σένα όταν μιλάμε.

– Να είναι καλά η γυναίκα, αλλά έχω κι εγώ τηλέφωνο. Κάποτε έπαιρνε σε καμιά γιορτή. Μετά σταμάτησα κι εγώ να παίρνω.

– Ο μικρότερος ρίχνει τα μούτρα του.

– Ο μεγαλύτερος δίνει το παράδειγμα μάνα. Να μην ανταποδώσεις τα χαιρετίσματα. Θα είναι ψεύτικα. Και μην αρχίσεις τα κοσμητικά επίθετα, έχω δική μου άποψη! Βάλε τώρα να φάω σε παρακαλώ.

Την ώρα που απολάμβανες το φαγητό, όμως, σκέψεις μπήκαν στο μυαλό σου. Μήπως έχεις αδικήσει τη θεία Σοφία τελικά και φταις εσύ που χαθήκατε; Όταν ήσουν πιτσιρίκι γελούσατε πολύ μαζί κι ας μην ήταν συγγενής εξ αίματος. Μήπως εσύ απομακρύνθηκες και τελικά η θεία ξεχάστηκε; Κοίτα να δεις που κατάφερε η μανούλα να σε κάνει να αμφιβάλλεις για αποφάσεις που έχεις πάρει εδώ και καιρό και δε θεωρούσες εφικτό ν’ αλλάξουν. Στη θέση της θείας μπορεί να ήσουν εσύ -για κάποιον άλλον φυσικά-, ίσως ένας παλιόφιλος που πολύ καλά τα λέγατε, η κολλητή απ’ το σχολείο και πάει λέγοντας,

Άνθρωποι υπάρχουν στις ζωές μας, επειδή έτυχε, άλλοι επειδή προέκυψε κι είναι και οι διαλεχτοί. Αυτοί που επιλέγουμε μόνοι και που ουσιαστικά μάς κάνουν και τους κάνουμε κομμάτι των ζωών μας -και την τιμή βεβαίως- καθαρά από γούστο. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους μιλάμε -κυρίως- με τη μικρή μας οικογένεια. Λένε πως κανείς δε σ’ αγαπάει σαν τους γονείς σου οπότε η πιο αλτρουιστική απάντηση που μπορείς να πάρεις -αν έχεις θέματα που σε ταλανίζουν- είναι η δική τους. Με εξαιρέσεις φυσικά, αλλά σαν κανόνας ισχύει. Για άλλους, αυτοί που εμπιστεύονται ακόμη και τη ζωή τους, μπορεί να μην ανήκουν στον πολύ κοντινό οικογενειακό τους κύκλο. Ίσως να μην ανήκουν καν σε κύκλο. Μπορεί να εμφανίστηκαν σαν φάντης μπαστούνι από το πουθενά. Όπως και να έχει, όμως, θα ακούσουμε γνώμες ανθρώπων που εκτιμάμε και γι’ αυτό άλλωστε τις ζητήσαμε.

Σε κάποια θέματα και για κάποιους ανθρώπους υπάρχει σύμπνοια απόψεων. Εκεί είναι το σημείο που τονώνεται ο υπερφίαλος εγωισμός μας και αρχίζουμε να πιστεύουμε πως έχουμε υπερφυσικά τηλεπαθητικές δυνάμεις και επικοινωνούμε σε άλλο επίπεδο με το άτομο που πιστεύουμε η γνώμη του θα μας βοηθήσει. Όταν όμως μπούμε σε περιοχή διαφωνιών τότε οι συζητήσεις αποκτούν ενδιαφέρον. Είναι το ξεμπέρδεμα του νήματος των σκέψεων μας το οποίο γίνεται ταυτόχρονα με το τύλιγμά του σε ένα όμορφο συμμαζεμένο κουβάρι στις καλύτερες περιπτώσεις.

Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να καταλήξεις ότι συμφωνείς πως διαφωνείς και να σεβαστεί ο ένας τις απόψεις του άλλου. Δε γίνεται όμως έτσι τις περισσότερες φορές. Η παρεμβατική φύση του ανθρώπου, η οποία έχει στόχο τη φαντασίωση πως όλοι μπορούν να τα πηγαίνουν καλά μεταξύ τους έχει καταρριφθεί προ πολλού. Και αυτό που κάνουμε ασυναίσθητα οι περισσότεροι είναι να προσπαθούμε να πείσουμε ο ένας τον άλλον ότι έχει δίκιο.

Όταν όμως αυτό έχει να κάνει με γνώμες και απόψεις που έχουμε ήδη σχηματίσει για τους ανθρώπους του ευρύτερου οικογενειακό-κοινωνικού μας περιβάλλοντος -οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με την oπτική γωνία που το βλέπουν εκείνα τα άτομα που πολύ υπολογίζουμε στη γνώμη τους- υπάρχει η τάση να αμφιταλαντεύομαστε έστω και λίγο. Ή μήπως όχι; Όσο και να θέλουμε να μην αφήσουμε να μας επηρεάσει η γνώμη τους θα λάβουμε σίγουρα υπόψιν αυτά που θα ακούσουμε ακόμη κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό, στην αρχή, πολύ περισσότερο στον συνομιλητή μας.

Και μετά από λίγο -όταν έχουν κατασταλάξει όλα όσα ακούσαμε- λαμβάνει χώρα το λεγόμενο φιλτράρισμα. Είναι οι στιγμές που καθόμαστε κάτω με τον εαυτό μας και μόνο και αποφασίζουμε ποια τελικά είναι η γνώμη μας για εκείνο το πρόσωπο που μας προβλημάτισε η συμπεριφορά του ή μας κέντρισε το ενδιαφέρον η γνωριμία του. Καλό είναι να προσπαθούμε να διευρύνουμε τον τρόπο σκέψης μας ή να αμφιβάλλουμε για τους εαυτούς μας, καμιά φορά. Μας κάνει να εξελισσόμαστε. Αρκεί αυτή η εξέλιξη να είναι δική μας με όσο το δυνατόν λιγότερες επιρροές γίνεται.