Λογικό να φοβάσαι τον έρωτα, αδικαιολόγητο να μην τον ζεις

Το πιο τρομακτικό, και συγκλονιστικό συνάμα, συναίσθημα που έχει την τιμή να βιώνει ο άνθρωπος είναι ο έρωτας. Τον φοβόμαστε –ειδικά αν την έχουμε πατήσει για χάρη του στο παρελθόν– και πολλές φορές απομακρυνόμαστε από μία κατάσταση, πριν καν την ζήσουμε, ακριβώς γιατί σκεφτόμαστε τι μπορεί να πάθουμε.

Ποιος να κατηγορήσει ποιον, αφού το πόσο θα τολμήσουμε ή όχι έχει να κάνει μόνο με τα «πρέπει» και τα «θέλω» του καθενός προσωπικά. Δύο λέξεις που πολύ συχνά μας απασχολούν, αφού ανάλογα με το αν λειτουργούμε με τη λογική ή το συναίσθημα, θα κρίνουμε την εξέλιξη μίας κατάστασης στην οποία, όμως, δεν είμαστε μόνοι μας.

Ο έρωτας δεν είναι απλώς τρομακτικός. Είναι τρομακτικότατος, ειδικά στην αρχή, όταν αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι μας έχει πετύχει κατάκαρδα και κατακούτελα. Γιατί νιώθουμε πως γινόμαστε τόσο ευάλωτοι απέναντι σ’ έναν άνθρωπο που μέχρι πριν λίγο καιρό αγνοούσαμε την ύπαρξή του. Του δείχνουμε με ευκολία κομμάτια του εαυτού μας, που ελάχιστοι ξέρουν. Τον εφοδιάζουμε απλόχερα με όπλα που μπορούν να μας συνθλίψουν ανά πάσα στιγμή. Τρέμουμε στην ιδέα ότι όλα αυτά κάποια στιγμή μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναντίον μας.

Φοβόμαστε μην αλλάξουμε και κάνουμε υποχωρήσεις, που δε μας αρμόζουν, για χάρη της νέας μας αγάπης, αλλά δεν έχουμε καμία απαίτηση απ’ τον άλλον να κάνει το ίδιο. Κι αυτό είναι που μας κάνει να αναρωτιόμαστε ακόμη περισσότερο αν τελικά έχουμε ήδη πάθει μετάλλαξη. Ναι, αυτό παθαίνουμε –μέχρι ένα σημείο– όταν ερωτευόμαστε. Σχεδόν δεν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας.

Είναι, όμως, και λυτρωτικός. Για την ακρίβεια είναι ό,τι συγκλονιστικότερο μπορεί να μας συμβεί. Γιατί όταν το παραδεχτούμε κι απελευθερωθούν τα συναισθήματα, χωρίς προσχήματα πια, η αίσθηση που ‘χουμε είναι ότι ανεβήκαμε στην κορυφή του Έβερεστ κι ατενίζουμε εκείνη την υπέροχη θέα, με φόβο ανάμικτο με δέος. Κατακτήσαμε μία κορυφή με κόπο, κι εκείνη μας κόβει την ανάσα. Πόση ευτυχία μας περιβάλει και πόσες φορές νιώθουμε ότι η καρδιά μας μπορεί να σπάσει απ’ την ένταση των συναισθημάτων;

Γιατί ο έρωτας είναι αναζωογονητικός, είναι ζωή, είναι πάθος, είναι τρέλα και τυφώνας συγχρόνως. Όταν είμαστε ερωτευμένοι βιώνουμε εναλλάξ τον τρόμο και τη λύτρωση, τόσο έντονα και παρανοϊκά, πολλές φορές, που είναι σαν να βρισκόμαστε μέσα σ’ ένα τρενάκι τρόμου, όπου ο κόμπος στο στομάχι σφίγγει και χαλαρώνει ανάλογα με την κατάσταση που βιώνουμε. Είναι εκείνη η αίσθηση πως θες να ‘σαι συνέχεια με το άτομο που σου ‘χει πάρει και του ‘χεις πάρει τα μυαλά. Είναι η προτεραιότητά του -κι, ιδανικά, είσαι η δική του. Κι αυτό είναι, αντικειμενικά, ασύγκριτα όμορφο συναίσθημα.

Κανείς μας δεν μπορεί να αρνηθεί πως είναι σχεδόν απειλητική, προς τους ίδιους μας τους εαυτούς, η αίσθηση πως θα ερωτευτούμε μονόπλευρα, αλλά και κανείς μας δεν μπορεί να παραβλέψει πόσο όμορφο είναι να ανακαλύπτουμε ότι τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Κι ίσως αυτό το μονόπλευρο να ‘ναι ακόμη ένας λόγος που μας κάνει επιφυλακτικούς. Αλλά απ’ την άλλη, εμείς είμαστε τυχεροί που το νιώσαμε -έστω κι αν δεν υπήρχε ανταπόκριση.

Γιατί ακόμη κι αν στεναχωρηθούμε για κάποιο διάστημα, ακόμη κι αν η απόρριψη μας ρίξει για λίγο στα τάρταρα, είναι απόλυτα σίγουρο πως θα περάσει. Απωθημένο ή μη, θα περάσει. Κι απ’ όλο αυτό θα βγούμε πιο δυνατοί, πιο σοφοί και πιο συνειδητοποιημένοι ότι shit happens και προχωράμε παρακάτω.

Η ίδια η ζωή θα μας το δείξει, άλλωστε. Καλό είναι να μάθουμε να της έχουμε εμπιστοσύνη. Κι όχι, δεν είναι παρηγοριά στον άρρωστο να μάθουμε να εμπιστευόμαστε τη ζωή. Εκείνη πάντα ξέρει καλύτερα και κάποια στιγμή θα μάθουμε κι εμείς. Ναι, είναι δύσκολο να το διαχειριστούμε συναισθηματικά, ειδικά αν βιώνουμε απόρριψη, αλλά κανείς δεν πέθανε απ’ αυτό!

Αν, λοιπόν, δε μας αρέσει κι αν δε βολευόμαστε στη μοναξιά μας από επιλογή αλλά από φόβο, ο έρωτας είναι ό,τι πιο όμορφο κι ολοκληρωμένο μπορούμε να βιώσουμε. Αρκεί να πιστεύουμε σε μας, στα βέλη του και στην τελική έκβαση. Γιατί μερικές φορές το να μη γίνει κάτι όπως το θέλαμε –ακόμη κι αν απορούμε εκείνη την ώρα γιατί– είναι σίγουρα γιατί έτσι έπρεπε να γίνει.

Μην ακούτε αυτούς που λένε πως δε  θα ξαναερωτευτούν. Ή μάλλον να τους ακούτε, αλλά να μην τους πιστεύετε, γιατί το λένε από φόβο. Δείτε τους μετά από λίγο καιρό κι απλώς χαμογελάστε ικανοποιημένοι. Έγιναν και πάλι θαρραλέοι!

Απετάξω τον έρωτα; Ούτε κατά διάνοια!