Μοναχικοί από επιλογή

Πολύ και λίγο. Δυο λέξεις που χαρακτηρίζουν ό,τι κι αν κάνουμε είτε αυτό έχει να κάνει με υλικά είτε με πνευματικά κομμάτια της ύπαρξής μας στον πλανήτη που έτυχε να κατοικήσουμε.

Και στον, έρημο, αυτό πλανήτη είμαστε πολλοί. Πάρα πολλοί. Και μέσα απ’ όλους αυτούς πρέπει να κατασταλάξουμε τουλάχιστον σε μία ανθρώπινη ύπαρξη με την οποία θα πρέπει, τουλάχιστον, να μπορούμε να συνεννοηθούμε σε λεκτικό επίπεδο. Να μιλάμε την ίδια γλώσσα ως προς την «πνευματική» υπόστασή της. Κι αυτό ισχύει και για τους ανθρώπους που μας τίμησαν με την, όσο πιο πολύ γίνεται, ανιδιοτελή φιλία τους αλλά πολύ περισσότερο για εκείνο το ένα -που όλοι ελπίζουμε ότι υπάρχει- που θα γίνει φίλος αλλά κι ο άνθρωπός μας.

Γιατί τι να το κάνεις όλο το υπόλοιπο, όσο καλά σμιλεμένο κι αν είναι, αν δεν υπάρχει ένα κοινό στίγμα όπου οι βασικές συντεταγμένες μας όχι μόνο δεν είναι σε παράλληλα σύμπαντα αλλά έχουν κι ένα σημείο επαφής, σαν αστέρι μέσα στο σκοτάδι. Κι όσο πιο νέοι είμαστε τόσο περισσότερα «αστέρια» έχει το δικό μας μικρό σύμπαν. Άλλα διατείνοντα, αλλά από εκείνα που κάνουν αισθητή την ύπαρξή τους όταν πέφτουν κι εκείνα που είναι πάντα εκεί.

Κι από αυτά τα τελευταία είναι που παίρνει η ζωή ένα άλλο νόημα. Γιατί δεν έχει σημασία αν είναι συγγενής, φίλος ή σχέση. Σημασία έχει που είναι πάντα εκεί. Κι όσο μεγαλώνουμε αυτό το «σύμπαν» όλο και λιγότερα αστέρια έχει. Αλλά έχει να κάνει πάντα με την ηλικία; Δεν είναι λίγοι εκείνοι που από πάντα έβλεπαν λιγότερα αστέρια στον δικό τους κόσμο; Οι μοναχικοί τύποι, έτσι δεν τους λένε; Αλλά ήταν πάντα έτσι ή κάτι έγινε που κλείστηκαν σαν στρείδια; Κι οι άλλοι; Οι κάργα κοινωνικοί τύποι με τους πεντακόσιους φίλους (όλοι κολλητοί), οι ψυχές της παρέας, που έγιναν οι απόλυτα μοναχικοί -από επιλογή- άνθρωποι;

Κάποιοι πιστεύουν πως η κοινωνικότητα είναι έμφυτη. Κάποιοι άλλοι λένε ότι όσο μεγαλώνεις γίνεσαι πιο επιλεκτικός. Άλλοι πάλι είναι εντελώς επιφανειακοί με το πλήθος κι απόλυτα κοινωνικοί σε πάρα πολύ λίγους ανθρώπους. Βέβαια και πολύ κοινωνικοί χαρακτήρες, στο πέρασμα του χρόνου, έγιναν επιλεκικότατοι. Και μπορούμε να απαριθμούμε κατηγορίες κοινωνικών συνόλων κατά το δοκούν ώρες ολάκερες.

Το λίγο και το πολύ, λοιπόν, εδώ παίρνει μία ιδιαίτερη αξία γιατί το λίγο ή το πολύ -σε επίπεδο κοινωνικότητας- έχουν να κάνουν με το πώς χτίστηκαν οι χαρακτήρες μας ως προς τον τρόπο που βιώσαμε τις δικές του καταστάσεις ο καθένας μας. Και πόσο μεγάλο (πολύ) ή μικρό (λίγο) σε «έκταση» θέλουμε να είναι το δικό μας σύμπαν.

Με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι πολλοί παράγοντες παίζουν ρόλο κι ότι η κοινωνικότητά μας είναι ένα χαρακτηριστικό των ανθρώπων που μεταβάλλεται συχνά. Σκαμπαναβέσματα έχουμε όλοι. Άλλοτε θέλουμε να είμαστε μόνοι κι υπάρχουν στιγμές που διασκεδάζουμε πραγματικά με την παρέα μας. Η καθημερινότητα, η ρουτίνα κι όλα αυτά τα χαριτωμένα πολλές φορές μας επηρεάζουν. Άλλοτε πάλι το αντιλαμβανόμαστε εγκαίρως αλλά και κάποιες φορές πάλι όχι.

Με παρέα ή μόνοι σημασία έχει να μπορούμε να προσαρμοστούμε με μας τους ίδιους πρώτα και κατόπιν με τους υπόλοιπους. Ζωή λέγεται και κάνει να ξεχωρίζουν τα έμψυχα από τα άψυχα όντα. Καλή μας δύναμη!