Ο άσχημος ανταγωνισμός ανάμεσα στο ζευγάρι

Είναι στη φύση του ανθρώπου να ‘χει ανάγκη να πιστεύει πως είναι άριστος. Θα το έλεγε κανείς και ζωτικής σημασίας –για κάποιους, έστω– να πιστεύουν ότι είναι αλάνθαστοι σε όλα. Πανέμορφοι, ειλικρινείς, με την καλύτερη κοινωνική –ή μη– ζωή (ανάλογα με την επιλογή του καθενός), με την καλύτερη συμπεριφορά προς όλους, την καλύτερη επαγγελματική πορεία και, γενικά, έχουν όλα τα χαρίσματα μαζεμένα πάνω τους. Βέβαια, ο υγιής ανταγωνισμός θα μας έκανε καλό, όταν βλέπουμε ότι υστερούμε κάπου, αλλά το θέμα είναι να το βλέπουμε.

Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι που τα ‘χουν όλα καλώς καμωμένα και τους λείπουν μόνο οι τίτλοι ομορφιάς των καλλιστείων, τα νόμπελ ειρήνης, τα βραβεία από αναγνωρισμένα παγκοσμίως πανεπιστήμια -α, και το φωτοστέφανο. Είναι αδύνατον να πιστέψουν ότι υστερούν κάπου, κι αν κάποια στιγμή το παραδεχτούν θα ‘ναι πάντα γιατί έτσι είναι το σωστό ή γιατί δεν είναι και τόσο σοβαρό το δικό τους, τάχα, μειονέκτημα! Σιγά, και τι έγινε;

Τον αντιλαμβανόμαστε τον φαύλο κύκλο και το παράλογο του πράγματος, έτσι; Ή μήπως κάποιοι πιστεύουμε ότι, όντως, έτσι είμαστε και τι είναι αυτά που μας λέει η θεία τώρα;

Όταν έχεις να κάνεις με τέτοιους ανθρώπους στο κοινωνικό-επαγγελματικό σου περιβάλλον, συνήθως, ό,τι κι αν ακούσεις απ’ το ένα αφτί μπαίνει κι απ’ το άλλο αφτί βγαίνει. Το πρόβλημα είναι μεγάλο, όμως, όταν μέσα σε μια σχέση ο ένας –ή κι οι δύο– είναι ακριβώς όπως περιγράψαμε παραπάνω.

Τότε ξεκινάει ένας διαρκής ψυχολογικός πόλεμος, όπου ο ένας προσπαθεί να πείσει τον άλλον πως εκείνος είναι ο καλύτερος, ο πιο θελκτικός, ο πιο λογικός, ο πιο σωστός, ο πιο τίμιος, και πάει λέγοντας. Κι αν κάποια στιγμή έδειξε κωλοχαρακτήρα, έφταιγε ο άλλος κι όχι η μαλακία του που, ενδεχομένως, έχει πιάσει ιστορικό ζενίθ!

Ο ευγενής ανταγωνισμός ανάμεσα στα ζευγάρια είναι ωραίος. Τίμιος και μπεσαλής. Σε βοηθάει να εξελιχθείς ως άνθρωπος, να γίνεις καλύτερος, όπου χωράει βελτίωση, και να κλέψεις κάποια καλά χαρακτηριστικά του συντρόφου σου, που θα σε βοηθήσουν να γίνεις μια πιο βελτιωμένη έκδοση του εαυτού σου. Δηλαδή, αν ο ένας εξελίσσει τον άλλον, είμαστε σε σωστό δρόμο. Χρειάζεται, όμως, κι ο σωστός τρόπος.

Απ’ την άλλη μεριά, ο αρρωστημένος ή ο μονόπλευρος ανταγωνισμός έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Συνήθως απομυθοποιείται ο άλλος σε χρόνο dt, όταν ξεκινάνε αυτά τα ντράβαλα, κι η πιθανή αδιαφορία –για να μην αρχίσει κάποιος τα «γαλλικά»– μεταφράζεται αυτόματα σε κακία, πονηριά και σκάρτο χαρακτήρα.

Γιατί, όπως αναφέραμε και παραπάνω, εμείς είμαστε οι σωστότατοι. Οι άλλοι είναι οι κακοί. Σε αυτές τις περιπτώσεις, καταρρίπτονται οι νόμοι της φυσικής που έχουν να κάνουν με δράση κι αντίδραση, αφού ακόμη και για την κακή δράση κάποιου, φταίει ο άλλος που, δήθεν, την προκάλεσε. Βαρετό, ε; Και κουραστικό επίσης.

Μερικές φορές είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς ότι έχει να κάνει με τέτοιους ανθρώπους, καθώς έρχεται στο προσκήνιο με τη μορφή του δούρειου ίππου, αλλά έτσι και φανεί η παγίδα, η κατρακύλα έχει ήδη ξεκινήσει. Θα αρχίσουν οι καβγάδες, τα βαριά λόγια, οι πικρές κουβέντες και μετά πιάσε το αβγό και κούρευ’ το! Η παρτίδα δύσκολα σώζεται. Και πολλές φορές είναι καλύτερα να μη σωθεί, για να λέμε και τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

Οι σχέσεις βασίζονται στην κατανόηση, στην αποδοχή και στο να δείχνεις την αγάπη σου. Κι αυτό πρέπει να συμβαίνει κι απ’ τις δυο μεριές, ταυτόχρονα. Με το να προσπαθείς να πείσεις το ταίρι σου πως είσαι το κελεπούρι και θα έπρεπε να σε δοξάζει, πως «μετά από ‘σένα καμιά δεν τον αγαπάει» ή πως είσαι «ο τέλειος άντρας, ο άντρας ο σωστός», φέρνεις ακριβώς τ’ αντίθετα αποτελέσματα. Γιατί το τέλειο δεν υπάρχει και λάθη δεν κάνουν μόνο οι πεθαμένοι. Μακάβριο αλλά αληθινό.

Αν έχεις τοποθετήσει τον εαυτούλη σου πάνω σ’ ένα βάθρο και χρειάζεσαι υπηκόους και θαυμαστές, καλύτερα να πας σε κανένα ριάλιτι, να ‘ναι όλοι ευχαριστημένοι. Οι υπόλοιποι γουστάρουμε την ασχήμια μας, τα ελαττώματά μας, την ανικανότητά μας και τα κουσούρια μας, όσο δε βλάπτουμε κανέναν!