Ο καλός επαγγελματίας είναι και λίγο ψυχαναγκαστικός

Πάμε να βάλουμε ένα στοίχημα και να μετρήσουμε πόσοι από εμάς δεν έχουμε κάποιον ψυχαναγκασμό. Κάτι που να μας χαρακτηρίζει σαν περίεργους και συνήθως να γίνεται το θέμα για το οποίο η παρέα μας κοροϊδεύει ανελέητα με γέλια μέχρι δακρύων σε μια συνεύρεση, αφού ακολουθεί κι αναπαράσταση πολλές φορές για χάρη της καλύτερης γελοιοποίησής μας, πάντα όμως με κύριο γνώμονα την αγάπη απ’ τους φίλους προς εμάς. Καζούρα μέχρι δακρύων, λοιπόν, κι αν είμαστε ειλικρινείς θα διαπιστώσουμε πως με βία θα βρεθεί ένας ανάμεσα σε εκατό που να μην έχει κάποια τέτοιου είδους τρέλα.

Άλλος δεν αντέχει να του αλλάζεις θέση στα προσωπικά του αντικείμενα γιατί παθαίνει αμόκ, υπάρχει εκείνος που δε θέλει να τον ακουμπάνε γιατί, σαν άλλος Κατακουζηνός, φαντάζεται μικρόβια να κυκλοφορούν επάνω του, αυτός που το γραφείο του είναι τακτοποιημένο καλύτερα κι από έκθεση επίπλων σε σημείο εκνευριστικής τελειότητας, ο τύπος με την ντουλάπα όπου τα ρούχα του είναι όχι μόνο τακτοποιημένα ανά χρώμα αλλά κι ανά ύφασμα σαν έκθεση δειγματισμού ποιοτήτων και χρωμάτων κι η λίστα είναι ατελείωτη, αν αναφερθούμε σε συμμετρίες, προκαταλήψεις, επαναλαμβανόμενες κινήσεις και σκέψεις που έχουμε για πολύ καιρό χωρίς να μπορούμε να σταματήσουμε να κάνουμε και να ξανακάνουμε αυτόματα πια. Δεν μπορούμε καν να αντισταθούμε σε αυτές τις παρορμήσεις, γιατί είναι πιο εύκολο να υποκύψουμε, αφού νιώθουμε πως έτσι όλα είναι ελεγχόμενα και κανείς δεν μπορεί να μας ταράξει αυτή τη ρουτίνα. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερος ψυχαναγκασμός απ’ τη ρουτίνα!

Ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές (ΙΔΑΨ) ή αλλιώς Obsessive-compulsive disorder (OCD), που λένε και στα χωριά μας. Ψυχαναγκασμοί που επαναλαμβάνονται με πράξεις ή και με το μυαλό μας, όπου μας δίνουν την αίσθηση ότι αν όλα γίνουν με ευλάβεια και με αυστηρή εφαρμογή τα πάντα θα πάνε καλά, όλα είναι υπό έλεγχο και καμιά έκπληξη δε θα μας χαλάσει την ηρεμία.

Και πέρα απ’ την προσωπική μας ζωή που ό,τι κι αν κάνουμε είναι δικαίωμά μας κι επηρεάζει εμάς, άντε και δυο-τρεις πολύ δικούς μας ανθρώπους, είναι κι εκείνη της εργασίας όπου ο συνάδερφος μερικές φορές θέλει να μας πιάσει απ’ τον γιακά και να μας ταρακουνήσει, γιατί τον στραβοκοιτάξαμε επειδή ακούμπησε τον καφέ του στο γραφείο μας κι άφησε σημάδι το ποτήρι και τώρα αμάν και τι θα κάνουμε και πώς θα αποφύγουμε τη συντέλεια του κόσμου!

Κι αυτό είναι κάτι πολύ ελαφρύ, αφού πιστεύουμε ότι αν τα σύνεργα της δουλειάς μας δεν είναι στη θέση που «πρέπει» να ‘ναι θα χάσουμε την μπάλα. Αν η πένσα είναι δεξιά κι όχι αριστερά του κόφτη μπορεί να κάνουμε καμιά μαλακία και να κόψουμε κανένα δάχτυλο, γιατί εμείς αυτόματα θα απλώσουμε αριστερά το χέρι για την πένσα και θα πάρουμε το λάθος εργαλείο με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε να τραυματιστούμε. Ή όταν κάποιος μας άρπαξε το συρραπτικό απ’ το γραφείο, το οποίο ήταν δίπλα στη μολυβοθήκη, και τώρα πού θα βρούμε άλλο και θα μείνουν τα χαρτιά ασύναπτα και κινδυνεύουμε να χάσουμε πολύτιμες πληροφορίες, γιατί αν φυσήξει κανένας αέρας και μας πάρει το χαρτί με τις σημειώσεις θα κατακρημνιστεί ο κόσμος κι ο ντουνιάς!

Ελάτε, παραδεχτείτε το. Κάτι παρόμοιο έχετε κι εσείς κι εγώ κι όλοι μας, ειδικά στη δουλειά μας. Βέβαια απ’ την άλλη αυτή η αυτοματοποίηση κι η ρουτίνα στην εργασία μάς κάνει καλούς επαγγελματίες. Δε μας αποσπάται η προσοχή, καθότι δε χάνουμε χρόνο σε λεπτομέρειες, η τάξη γλυτώνει από περιττές άσκοπες κινήσεις κι η αποδοτικότητά μας είναι, σχεδόν πάντα, καλή. Γιατί μάθαμε, σαν άλλα στρατιωτάκια, να ‘μαστε πειθαρχημένοι κι η πειθαρχεία, ακόμη και σ’ αυτά τα μικρά πράγματα φέρνει μαζί της συνέπεια κι αποτελεσματικότητα.

Αρκεί τα σκάγια της δικής μας ψυχαναγκαστικής επαγγελματικής μούρλας να μη βρίσκουν άμαχο πληθυσμό. Γιατί υπάρχει κι η άλλη πλευρά, εκείνη που αν της συμμαζέψεις το γραφείο δε βρίσκει τίποτα, ο μάστορας που αν του τακτοποιήσεις την εργαλειοθήκη θα σ’ αρχίσει στα μπινελίκια κι η νοικοκυρά που αν της βάλεις τα μπαχαρικά με αλφαβητική σειρά θα σε περάσει για ψυχάκια. Κι αυτοί οι άνθρωποι έχουν τη δική τους διαταραχή που τους βοηθάει να ‘ναι αποτελεσματικοί. Οπότε δεν είναι κι απολύτως σίγουρο πως ο δικός μας τρόπος είναι ο σωστός. Εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπει κανείς.

Καλό είναι να ‘μαστε επαγγελματίες, με ή χωρίς (ας γελάσουμε όλοι φωναχτά) ψυχαναγκασμούς, καλό είναι όμως και να τους παραδεχόμαστε και να δίνουμε την ευκαιρία στους συναδέρφους ή στους πελάτες ή στους εργοδότες, που δεν ξέρουν τι τρέλα κουβαλάμε, να μην τους λαμβάνουν υπόψιν τους.

Καλή η πειθαρχία όσο δε γίνεται φασισμός!