Οι φιλίες που πήγαν να σβήσουν και ξαναφούντωσαν έτσι απλά

Όταν είμαστε παιδιά όλες οι φιλίες που κάνουμε έχουν άλλη χροιά. Μέχρι τη στιγμή που θα τελειώσει το σχολείο έχουμε γνωρίσει λογιών-λογιών ανθρώπους που ανάλογα την ηλικιακή φάση που περνάμε χαράζουν μέσα μας διάφορες αναμνήσεις που άλλοτε μας συγκινούν, κάποιες φορές μας αναγκάζουν να χαμογελάμε, ίσως μας μελαγχολήσουν κι άλλοτε μας νευριάζουν. Όλες αυτές οι σχέσεις, όμως, είτε έμειναν είτε χάθηκαν για διαφορετικούς λόγους για τον καθέναν έχουν στιγματιστεί από κάτι.

Άλλους τους θυμόμαστε για τις ατάκες τους, είναι εκείνοι που μας ‘κάναν να γελάμε, οι άλλοι που ήταν πνεύματα αντιλογίας, κάποιοι μοναχικοί αλλά πολύ καλά παιδιά, οι λίγοι που καταλαβαινόμασταν με μια ματιά και αυτοί που έχουμε μικρούς κώδικες επικοινωνίας όσα χρόνια κι αν περάσουν κι όσα έτη κι αν έχουμε να συναντηθούμε. Παιδικές κι εφηβικές φιλίες που άλλοι καταφέρνουν να τις κρατήσουν για μια ζωή και κάποιοι που συνειδητά ή λόγω συνθηκών τις διέκοψαν. Διάφορες σχέσεις διαφορετικών ανθρώπων όπου η καθεμιά έχει τη δική της απόχρωση.

Από τις σχέσεις που τις κατάπιε ο χρόνος είναι κι εκείνες οι περιπτώσεις που κάποιοι πιστεύουν πως έχουν ξεχαστεί ή έχουν ξεχάσει οπότε δεν μπαίνουν στον κόπο να ανακάμψουν -όσο είναι δυνατό κι επιτρεπτό λόγω ρουτίνας- όπου μετά βεβαιότητας δεν ξέρουν τι χάνουν αφού κάποιες τέτοιες φιλίες έχουν ρίζες και ξανασκάει ο σπόρος στο άψε σβήσε. Είναι κάτι σε επανασύνδεση αλλά σε φιλία. Κι αυτό αξίζει κάθε προσπάθεια όταν δε γίνεται επιτηδευμένα.

Τα πειράγματα δίνουν και παίρνουν αλλά ακόμη και σε ‘κείνες τις πιο σοβαρές συζητήσεις -που θα γίνουν κάποια στιγμή θες δε θες- ξέρεις, εκείνες που ξεκινάνε με καφέ και καταλήγουν σε σφηνάκια καταλαβαίνεις πόσο ξέρουν τη βάση του χαρακτήρα σου κάποιοι άνθρωποι ακριβώς επειδή σε έζησαν στα πιο ανέμελα χρόνια σου με αποτέλεσμα να έχουν γνωρίσει τον πιο αληθινό εαυτό που είχες ποτέ. Είναι σα να σου θυμίζουν ποιος πραγματικά είσαι σε περίπτωση που είχες αρχίσει να το ξεχνάς. Γιατί κακά τα ψέματα κανένας εικοσάχρονος εαυτός μας δεν είναι ίδιος με εκείνον των δέκα και πολύ περισσότερο ο σαρανταφεύγα -φτου και βγαίνω- χαρακτήρας μας δεν είναι όμοιος με αυτό των δεκαοκτώ.

Μοιάζει με ζωντανό οργανισμό η σμίλευση του χαρακτήρα μας. Φυσικά παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο και οι εξωγενείς παράγοντες όσο μεγαλώνουμε και όλοι μας θα παραδεχτούμε πως προσαρμόζουμε τη συμπεριφορά μας αναλογούντων των εμπειριών που έχουμε ζήσει. Οπότε θέλοντας και μη όταν η ρουτίνα, η εργασία, οι διαφορετικοί κοινωνικοί κύκλοι αρχίζουν και μεταβάλλονται δεν μπορούν να μας αφήσουν ανεπηρέαστους. Δεν είναι κάτι που γίνεται επίτηδες αλλά συμβαίνει έτσι κι αλλιώς. Ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνουμε.

Μέχρι να έρθει η στιγμή να βρεθούμε με κάποιον φίλο απ’ τα παλιά όπου θα μας θυμίσει πράγματα για μάς που ακόμη και εμείς οι ίδιοι είχαμε ξεχάσει αφού τα είχαμε θαμμένα σε κάποιο παλιό συρτάρι του μυαλού μας. Ένα κόλλημα που μπορεί να είχαμε με κάποιον ηθοποιό όπου του είχαμε σπάσει τα νεύρα αλλά ποτέ δε μας κακοκάρδισε χλευάζοντάς μας, μια καλή πράξη που είχαμε κάνει και την είχαμε διαγράψει, ένα αστείο που είχαμε πει και τον κάναμε να γελάσει μια μέρα που τα του σχολείου φάνταζαν μέγγενη ή ακόμη κι ένας καυγάς μας που ποτέ δε δόθηκαν εξηγήσεις.

Οι αναμνήσεις φέρνουν συναισθήματα και τα συναισθήματα ενώνουν ανθρώπους τις πιο πολλές φορές. Κι ακόμη κι αν δεν ξανά ευοδώσει μια τέτοια φιλική επανασύνδεση θα έχει ως αποτέλεσμα έστω και με μια συζήτηση να μας επαναφέρει όσο πιο κοντά στις εργοστασιακές ρυθμίσεις μας γίνεται.

Κάποιο φωτάκι θα ανάψει και θα μας κάνει να θυμηθούμε κάτι από αυτά που είχαμε ξεχάσει να είμαστε αλλά πολύ μας άρεσαν. Μια μικρή όπισθεν για μια σκέψη που θα μας γεμίσει ζεστασιά. Ένα κόλλα πέντε με το σύμπαν σαν παλιοί φίλοι!