Οι ιδανικές συνθήκες είναι σαν τα γλυκά χωρίς θερμίδες· δεν υπάρχουν

Η προσπάθεια να δημιουργήσουμε το ιδανικό -για εμάς- περιβάλλον επιβίωσης και διαβίωσης μοιάζει σαν ένα τρενάκι τρόμου πολλές φορές. Διαρκώς αναζητούμε το τέλειο είτε αυτό έχει να κάνει με την προσωπική είτε με την επαγγελματική μας ζωή. Σχέσεις και συνθήκες μπαίνουν στο μικροσκόπιο καθημερινώς κι είμαστε μονίμως σε μία διαρκή αμφισβήτηση των πάντων και πολύ περισσότερο του εγώ μας, ειδικά όσοι είμαστε οι αυστηρότατοι κριτές μας. Οι πρακτικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε είναι άπειρες κι αυτό συμβάλλει στην περιθωριοποίηση των ονείρων μας κάνοντας την επιβίωση μοναδικό σκοπό ως επί το πλείστον.

Σκοπός μας είναι το ιδανικό -για τα δικά μας δεδομένα- και μερικές φορές μας κάνει να αναρωτιόμαστε ποιο είναι αυτό το ιδανικό τελικά. Υπάρχει ιδανική δουλειά; Υπάρχει ιδανική σχέση; Όταν φέρνουμε το ένα όσο πιο κοντά στα δικά μας μέτρα και σταθμά γίνεται, μήπως επιβαρύνεται το άλλο; Και πώς τελικά θα μπορέσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι; Πολλές φορές πιάνουμε τους εαυτούς μας να συμβιβάζονται σε διαφόρων ειδών καταστάσεις αφού θεωρούμε τον συμβιβασμό αναγκαίο για την επίτευξη των μελλοντικών μας στόχων. Κι είναι αυτοί οι συμβιβασμοί που στο τέλος μας ενοχλούν. Δεν έχει σημασία που και σε ποιον τομέα της ζωής μας. Εμείς θα βλέπουμε ότι κάναμε πίσω στα θέλω μας.

Μήπως όμως, τελικά, αυτού του είδους η εξιδανίκευση είναι που δε μας αφήνει να δούμε το δάσος και να εστιάζουμε μόνο στο δέντρο; Μήπως ψάχνοντας το «ιδανικό» χάνουμε στιγμές κι επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πιαστεί σε μια παγίδα που έχουμε στήσει οι ίδιοι; Η ζωή κι η ευτυχία δεν έχουν κανόνες που ισχύουν για όλους. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο του πώς να γίνουμε ευτυχισμένοι τελικά. Όλοι πηγαίνουμε στα τυφλά κι ανάλογα με τις επιλογές μας -ή τις απορρίψεις- φτιάχνουμε έναν δικό μας μικρόκοσμο μέσα σε ένα μεγάλο, άπειρο και πολυπλευρικό σύμπαν.

Μέσα σ’ αυτόν τον μικρόκοσμο -ξεχωριστό για τον καθένα- είμαστε εμείς που βάζουμε τους κανόνες κι είμαστε, πάλι, εμείς που μπορούμε να τους αλλάξουμε. Καμία αμφιβολία δεν χωράει πως η εξέλιξη κι αν ό,τι ζούμε μοιάζει ιδανικό έχει να κάνει μόνο με εμάς. Οπότε είναι καθαρά μια κατάσταση η οποία βιώνεται υποκειμενικά κι είναι απολύτως βέβαιο πως δεν κρίνεται απολύτως απαραίτητη για να εξελιχθούμε σαν άνθρωποι σκεπτόμενοι. Τουλάχιστον όχι για όλους.

Η ευελιξία μας, η προσαρμόστικότητά μας κι η παραδοχή του ότι όλα είναι ρευστά ανά πάσα στιγμή ίσως μας βγάλει από εκείνο το τούνελ που δείχνει μονόδρομος. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και καλό θα ήταν να μπορούμε να καταλάβουμε πως είμαστε μοναδικοί. Ίσως έτσι αντιληφθούμε το μεγαλείο της νοημοσύνης και τις συνέπειες μιας -ενδεχόμενης- εμμονής προς τον δρόμο της ευτυχίας.

Ποιος δε θέλει να ευτυχήσει; Αλλά η απόλυτη προσήλωση της εύρεσης ή της δημιουργίας των ιδανικών συνθηκών εργασίας ή του ταιριάσματος με τον ιδανικό (για ποιον άραγε;) σύντροφο ίσως αφήνει ευκαιρίες, που μας δόθηκαν στην πορεία, χαμένες. Κι ίσως αυτές οι χαμένες ευκαιρίες να ήταν απλώς ένας άλλος δρόμος προς την προσωπική μας επιτυχία. Δύσκολο να το διακρίνουμε φυσικά αλλά όχι ακατόρθωτο.

Όλοι θέλουμε τα πολλά (σε όλους τους τομείς) αλλά κι όλοι μπορούμε να ευτυχίσουμε με τα λιγότερα. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε πως το δικό μας «ιδανικό» δεν είναι απαραίτητο για όλους και πως η ευτυχία, η ψυχική ηρεμία κι η καλοπέραση δεν έχουν να κάνουν μόνο με στερεότυπους κανόνες.