Eνοχλεί πιο πολύ όταν απορρίπτεις χωρίς να πεις γιατί

Στη διάρκεια της προσπάθειας όλων μας να χτίσουμε σχέσεις ζωής θα διαπιστώσουμε πως δεν έρχονται τα πράγματα όπως ακριβώς τα περιμένουμε. Άλλοτε γιατί οι καταστάσεις δεν το επιτρέπουν, κάποιες φορές γιατί τα λάθη τα δικά μας ή των άλλων είναι πολύ βαριά για να τα διαγράψεις και είναι κι εκείνες οι φορές που οι σχέσεις αρχίζουν να έχουν κάτι από το βασίλειο του πάγου με αποτέλεσμα τα παγόβουνα να δείχνουν θερμά.

Αν η απομάκρυνση δύο ανθρώπων έρχεται από κοινή απόφαση τότε οι διαδικασίες είναι σχεδόν αυτοματοποιημένες. Η συνήθεια σιγά-σιγά ξεσυνηθίζεται, τα λόγια ξεχνιούνται, οι μυρωδιές ξεφτίζουν. Νέοι άνθρωποι μπαίνουν στις ζωές μας και ο κύκλος ξεκινάει πάλι από την αρχή. Είναι βέβαια πολλές οι φορές που σταματούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και στις σχέσεις αλλά και πάλι αυτό είναι, ίσως, το έναυσμα για να γνωρίσουμε καλύτερα εμάς. Όπως και να το δει κανείς και όποια κι αν είναι η πορεία της κοινωνικοποίησής μας, μετά από μια σχέση που εξαϋλώθηκε, μόνο προς το καλύτερο μπορεί να γυρίσει ο τροχός από ένα σημείο και μετά. Πρέπει να τον ακουμπήσεις τον πάτο της θάλασσας για να πάρεις ώθηση προς το οξυγόνο και πάλι. Πρέπει να μάθεις να κολυμπάς ακόμη και σε άγνωστα κι ανεξερεύνητα νερά.

Τι γίνεται όμως όταν ξεγράφουμε ή μας ξεγράφουν με μιας; Όταν η απόρριψη έρχεται χωρίς αιτιολόγηση αληθινή ή ψευδή, κατά συνθήκη ή και όχι; Πόσο παρακάτω μπορούμε να πάμε αν δε γνωρίζουμε τι ήταν αυτό που οδήγησε σε ένα τέλος που δεν του δόθηκε η ευκαιρία να επιχειρηματολογήσει, να συμφωνηθεί ή να προσπαθήσει να διατηρήσει τον πολιτισμό του; Όχι, δεν τελειώνουν όλες οι σχέσεις πολιτισμένα και αν εξαιρέσει κανείς τη συζήτηση των άμεσα εμπλεκομένων που θα δώσει τα εχέγγυα να παρθεί ή να γίνει αποδεκτή μια τετελεσμένη απόφαση ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει τον πολιτισμό όσο του επιτρέπει η παιδεία του. Όχι αυτή που μετριέται με πτυχία ή αριθμό αναγνωσμάτων αλλά η άλλη που έχει να κάνει με πολιτισμό ψυχής και ανθρωπιάς.

Αυτές οι σχέσεις που αφήνουν το ένα από τα δύο μέλη σα στήλη άλατος να κοιτάζει το κενό σαν ένας άλλος ροφός έχουν μια δόση τηλεπαιχνιδιού απαντήσεων γνώσεων. Γιατί καλείται ο «έχων μείνει κάγκελο» να θυμηθεί, υποθέσει, αναρωτηθεί, αμφισβητηθεί και τελικά να επιλέξει έναν πιθανό λόγο για το οποίο συνέβη αυτό που συνέβη. Δεν είναι μόνο η απογοήτευση που μένει. Δεν είναι που οι ψυχικοί πόνοι μετατρέπονται και σε φυσικούς καθώς νιώθεις την καρδιά σου να ξεριζώνεται και να βιώνεις τον φυσικό πόνο ακριβώς όπως τον φανταζόμαστε. Είναι που ξαφνικά πάψαμε να είμαστε σημαντικοί για κάποιους ή έπαψαν οι άλλοι να είναι σημαντικοί για εμάς. Έτσι· με μιας απλώς δεν υπάρχουμε ή δεν υπάρχουν. Είναι δεδομένο ότι για όποιον λόγο κι αν συνέβη αυτό, με σιγουριά δεν υπήρχε ο απαραίτητος πολιτισμός έτσι ώστε να φερθούμε ή να μας φερθούν απλά ανθρώπινα. Όπως, συνήθως, καγχάζουμε ότι κάνουμε.

Σε αυτές τις δύσκολες, ομολογουμένως, περιπτώσεις θα πρέπει να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας στο σβήσιμο. Θα πρέπει να βλέπουμε τις σχέσεις σαν γραμμένες ιστορίες σε χαρτί με ένα απλό μολύβι. Από αυτά που με μια γόμα και λίγη προσπάθεια το τετράδιο καθαρίζει ξανά και μπορεί κανείς να ξαναγράψει μια καινούργια ιστορία από την αρχή. Μπορεί σε κάποια σημεία το φύλλο να μη γίνει όπως ήταν πριν και να μείνουν μικρές μουτζούρες αλλά αυτό θα μας αφήσει την αίσθηση πως εκτός από το ό,τι η ιστορία μας μπορεί να είναι, ίσως,καλύτερη αυτή τη φορά θα πρέπει να κάνουμε και καλύτερα γράμματα.

Γιατί όταν κάποιος εξαφανίζεται από τη ζωή σου χωρίς αιτιολογία, όταν αμφισβητείς τον εαυτό σου μέχρι να γίνεις ο καλύτερος εχθρός σου κι όταν η αξιοπρέπειά σου έχει ρωγμές φυσικά και είναι απόλυτα θεμιτό να ενισχύσεις τον υγιή εγωισμό σου. Να στυλώσεις την πλάτη, να σηκώσεις το κεφάλι ψηλά και να δώσεις μάχη για τον εαυτό σου και την καλυτέρευση αυτού. Μια αυτοκριτική για να γίνει και για να είναι εποικοδομητική θα πρέπει να μας επιτρέπει να βλέπουμε τους εαυτούς μας έτσι όπως είναι. Όχι όπως νομίζουμε ότι είναι ούτε όπως πιστεύουμε ότι φαινόμαστε στους άλλους. Γείωση λέγεται και είναι σωτήρια όπως και να τη δεις.

Όταν, λοιπόν, μια σχέση τελειώσει χωρίς να προειδοποιήσει ή να αιτιολογηθεί και θυμίζεις την καλαμιά του κάμπου ξέγραψε όπως σε ξεγράψανε. Κάνε μια επανεκκίνηση χωρίς να νοιαστείς αν θα χάσεις «δεδομένα» που δεν έχουν σωθεί. Εκπαιδεύσου να μη σε νοιάζει. Και φυσικά αν σε ξεγράψουν κι εσένα με τον ίδιο τρόπο επειδή άφησες κάποιον στα κρύα του λουτρού μην παρεξηγηθείς. Δεν είναι που δε σήμαινες κάτι. Είναι που δε σε ένοιαξε τι σήμαινες και αποφάσισες να γίνεις μπουχός.