Όταν ερωτεύεσαι πιάνεσαι από μικροπράγματα

Μια πτυχή της ζωής μας που μας απασχολεί, στο μεγαλύτερο μέρος της, είναι ο έρωτας. Συναισθήματα που έχουμε και θέλουμε να δώσουμε και πράξεις, κινήσεις και λόγια που αναμένουμε και προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε.

Διαρκώς αναρωτιόμαστε, ψάχνουμε, περιμένουμε και προσμένουμε από το αντικείμενο του πόθου μας κι αυτό το παιχνίδι δεν είναι, σχεδόν, ποτέ ισότιμο. Πάντα ο ένας θα κάνει πιο πολλά κι ο ίδιος πάντα θα περιμένει τα ίδια και περισσότερα. Ευχής έργον είναι όταν οι ερωτευμένοι εκφράζονται με τον ίδιο τρόπο ο ένας προς τον άλλον αλλά αυτό είναι κάτι που σπάνια συμβαίνει αφού είμαστε όλοι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ μας κι εκδηλώνουμε ή εκφράζουμε τον έρωτα ή την αγάπη μας με διαφορετικό τρόπο.

Ο ερωτευμένος ψάχνει αφορμές να «πιαστεί» για να δώσει εξηγήσεις σε ό,τι του συμβαίνει. Αντλεί χαρά κι ικανοποίηση όχι μόνο από τα μικρά -ένα χαμόγελο, ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα βλέμμα γεμάτο νόημα- αλλά κι από τα μικρότερα όπως ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα, μια συγγνώμη για λόγια που ειπώθηκαν πάνω σε νεύρα, ένα σημείωμα, μια έκπληξη σε ανύποπτο χρόνο.

Σε όλα τα παραπάνω αλλά και σε ακόμη περισσότερα έχει την τάση, μέσα από το πρίσμα του έρωτα, να μεγαλοποιεί τις καταστάσεις. Είναι λες και κάποιος μας βάζει έναν μεγεθυντικό φακό μέσα στο κεφάλι μας κι ό,τι κι αν γίνει εμείς του δίνουμε την εκατονταπλάσια αξία και σημασία σε σημείο που είτε να πετάμε στα σύννεφα χωρίς σοβαρό λόγο είτε να έχουμε πέσει στα τάρταρα επίσης χωρίς σημαντική αφορμή.

Ο έρωτας είναι η υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο. Γιατί το μέγεθος της χαράς κι η ευτυχία που θα νιώσουμε με κάτι μικρό όπως ένα χάδι στο μάγουλο είναι ανάλογο της δυστυχίας που θα βιώσουμε όταν περιμένουμε ένα τηλεφώνημα που ποτέ δεν έρχεται ή όταν ένα μήνυμα διαβάστηκε αλλά ποτέ δεν απαντήθηκε.

Ο ερωτευμένος ευτυχεί με τα μικρά αλλά δυστυχεί με τα μικρότερα. Κι η δυστυχία πάντα είναι σαράκι. Μας τρώνε τα γιατί, τα μήπως, τα εάν και πάει λέγοντας. Διότι αυτό που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε με τη λογική δημιουργεί ανασφάλειες. Κι οι ανασφάλειες με τη σειρά τους φέρνουν συναισθηματικές μεταπτώσεις οι οποίες εκδηλώνονται είτε με αδιαφορία, είτε με νεύρα αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις με αδικαιολόγητη απαιτητική κτητικότητα που νομίζουμε ότι δικαίως έχουμε απέναντι σε κάποιον άλλον άνθρωπο.

Όλα αυτά τα συναισθήματα όμως θα έπρεπε να είναι επιμελώς συγκρατημένα. Όχι σαν παιχνίδι τακτικής, ουδέποτε θα έκανε καλό κάτι τέτοιο. Οι προσδοκίες όμως που έχουμε από τους άλλους θα έπρεπε να μην υπάρχουν. Ο έρωτας δεν είναι νταραβέρι, σου έδωσα δύο θέλω δύο. Ο έρωτας είναι χαρά, καρδιοχτύπι, συναισθήματα που σε αναστατώνουν ολημερίς και -κυρίως- ολονυχτίς.

Υπερβολή; Ναι τη θέλουμε όταν οι πεταλούδες αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους μέσα στα σωθικά μας. Αλλά υπερβολή σκέτη δεν κάνει ποτέ καλό. Πρέπει να συνοδεύεται με αισθήματα που δίνονται απλόχερα. Πρέπει να μπαίνουμε στα παπούτσια του άλλου γιατί όταν δεν στέλνουμε εκείνο το γαμω-μήνυμα κάποιος άνθρωπος δυστυχεί εξαιτίας μας. Και καλό θα ήταν να ξεκαθαρίζουμε τη θέση μας είτε τον θέλουμε είτε όχι. Οι μεσοβέζικες λύσεις είναι καλές για τους διπλωμάτες -κατά επάγγελμα- κι οι ερωτευμένοι μόνο διπλωματία δε θα έπρεπε να έχουν.