Όταν γίνεσαι γονιός αποκτάς διπλή ταυτότητα

Μια καθοριστική περίοδος της ζωής όσων γίνονται γονείς είναι ακριβώς η στιγμή που γίνονται γονείς. «Σώπα ρε μαστόρισσα», θα μου πείτε. «Μεγάλο συμπέρασμα έβγαλες και μας το γράφεις κιόλας σαν φαεινή ιδέα». Αφήστε λίγο να σας ξεδιπλώσω τις διπλωμένες σκέψεις μου για να καταλάβετε τι εννοώ και μετά το συζητάμε αν θέλετε.

Είσαι άνθρωπος, μόνος ή και με ταίρι. Έχεις ενδιαφέροντα, ρουτίνα, έννοιες, ασχολίες, εργασία και γενικά έχεις πολλά να κάνεις και να απασχολείς το μυαλό σου και το σώμα σου. Δραστηριότητες που σε γεμίζουν ενέργεια, ασχολίες που σου δίνουν ψυχική ανάταση, φίλους να επαναφορτίζεις τις μπαταρίες σου, ταίρι να κάνεις γούτσου-γούτσου και τη μοναξιά σου, άμα λάχει, για να κοιτάς το ταβάνι και να στοχάζεσαι περί του νοήματος της ζωής και του τι είναι ο άνθρωπος ή περί της παραγγελίας που θα δώσεις στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς σε λίγα λεπτά.

Είσαι ένας άνθρωπος, με λίγα λόγια, όπου κάνεις αυτά που θες και σε γεμίζουν, συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που αγαπάς και φροντίζεις τον εαυτό σου, όπως ο καθένας το ορίζει αυτό για την πάρτη του. Και ενώ όλα δείχνουν μια χαρά έρχεται εκείνη η μαγική στιγμή που γίνεσαι γονιός και όλα γίνονται ακόμη καλύτερα! Μικρά πλάσματα μπαίνουν στη ζωή σου, οι προτεραιότητες σου αλλάζουν και ξαφνικά ό,τι έμοιαζε σημαντικό για σένα δείχνει να παίρνει τον δρόμο του «δε σε είδα δε σε ξέρω και δεν υποφέρω κιόλας».

Και εκεί πέφτουμε, οι περισσότεροι, στην παγίδα του ποιος ήμουν πριν γίνω γονιός και τι έβρισκα σε όλα αυτά που έκανα και τα έκανα και γιατί τώρα δε θέλω να τα κάνω. Μέχρι να περάσουν πέντε-έξι χρόνια εσύ να θυμηθείς αυτό που ήσουν, να αρχίσει να σου λείπει και να ψάχνεις τρόπους να επανενταχθείς σε όλες εκείνες τις ασχολίες, σε παρέες που ξέχασες και έχασες και σε ενδιαφέροντα που σου δίνουν χαρά και τελικά όχι μόνο σου έλειπαν αλλά η απουσία τους σε μεταμόρφωσε σε κάτι που τελικά δεν είναι όλο το εσύ σου.

Διαπιστώνεις πως, ναι, το να είσαι γονιός είναι το σημαντικότερο πράγμα που μπορεί να σου έχει συμβεί αλλά δεν είναι αυτό το μόνο που σε καθορίζει σαν οντότητα. Είσαι μισή προσωπικότητα χωρίς όλα τα άλλα που ήσουν πριν έρθει στον κόσμο εκείνο το μικρό πλάσμα που δυσανάλογα με το μέγεθός του σε άλλαξε τόσο πολύ. Κι ενώ ξυπνάς από έναν όμορφο λήθαργο που είχες πέσει αρχίζουν να κάνουν και την εμφάνισή τους κάποιες μικρές ενοχές που ξαφνικά θέλεις κι άλλα πράγματα εκτός από οικογενειακά. Μήπως δεν είσαι καλός γονιός τελικά;

Μια από τις παγίδες που κανείς δε σου λέει όταν φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί είναι να μη ξεχάσεις εσένα. Όχι με την εγωιστική μορφή της έννοιας. Σκέψου πως το παιδί σου θέλει να το μεγαλώσει ένας άνθρωπος. Όχι μόνο ένας γονιός. Σκέψου ότι, ίσως, αν εσύ δεν έχεις ενδιαφέροντα και ασχολίες που σε κάνουν χαρούμενο άνθρωπο θα μάθει και το παιδί σου να αδρανεί, ενδεχομένως, και να μην ψαχτεί να μάθει τι του αρέσει να κάνει. Σκέψου ότι αν μπαίνεις στη διαδικασία να βρεις αθλήματα και χόμπι για εκείνο πόσο ανάγκη τα έχεις εσύ για να ξελαμπικάρεις από όλες αυτές τις ευθύνες που έχει η γονεϊκότητα.

Δείξ’ του τον δρόμο. Και πού ξέρεις, μπορεί σε μερικά χρόνια με εκείνο το χόμπι που άφησες για λίγο, να διασκεδάζετε παρέα.