Πόσο απέχει η θλίψη του χωρισμού απ’ τον παραλογισμό;

Όλες οι σχέσεις έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους. Κάθε άνθρωπος έχει κάτι να δώσει και κάτι να πάρει. Όταν είμαστε μέσα σε μια ζευγαρωμένη κατάσταση κι όταν έχουμε πάθει «το θάνατο της αρκούδας» (εντάξει, καψούρα το λένε, δεν κωλώνουμε να το πούμε) με το άλλο μας μισό, κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας για να πάνε τα πράγματα καλά. Ξεχνάμε για λίγο (εντάξει, για πολύ) εμάς κι επικεντρωνόμαστε απόλυτα σε ‘κείνον τον άνθρωπο που όταν γελάει, χαιρόμαστε, όταν κλαίει, στεναχωριόμαστε, όταν πονάει, ματώνουμε κι όταν θυμώνει, μαυρίζει η ψυχή μας.

Κι όπως όλα κάνουν τον κύκλο τους, έτσι πολλές σχέσεις τελειώνουν κάποια στιγμή. Έχουν φθαρεί τόσο που απλώς δεν πάει άλλο. Τα συναισθήματα έχουν αλλάξει άρδην για έναν απ’ τους δύο ή και για τους δύο ταυτόχρονα. Οι καβγάδες στην καλύτερη περίπτωση θα είναι μόνο λεκτικοί κι οι πληγές είναι εμφανείς ακόμη και στο «καλημέρα» που λέγεται από συνήθεια πια.

Όμως, συνήθως, ο ένας θα το παραδεχτεί πρώτος φωναχτά και τότε αυτομάτως γίνεται ο κακός της υπόθεσης, αυτός που δεν προσπάθησε αρκετά -άσχετα αν έγινε χαλί να τον πατήσουν κι αν ξέφτισε τον ίδιο του τον εαυτό μέχρι που εξαϋλώθηκε η προσωπικότητά του. Φυσικά δύο χέρια χτυπάνε παλαμάκια, αλλά ένα είναι αυτό που θα δείξει την πόρτα της εξόδου. Με λίγα λόγια, ποτέ δε φταίει μόνο ο ένας (και, πιστέψτε με, δε χρησιμοποιώ συχνά αυτή τη λέξη), αλλά ένας θα πάρει την αμετάκλητη απόφαση.

Δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ, λοιπόν, κάθονται κάτω και προσπαθούν να βρουν τη λύση. Κι όταν τίποτα δε σώζεται, ο χωρισμός είναι μονόδρομος. Πολλές φορές κάνουν  το λάθος να πιστεύουν πως μπορούν να χωρίσουν πολιτισμένα. Λες και χωράει ο έρωτας τέτοιες ανωτερότητες! Εντάξει, συμβαίνουν κι αυτά, δεν το αμφισβητεί κανείς, αλλά ομολογουμένως είναι πολύ λιγότερες οι φορές που χώρισαν δύο άνθρωποι και γίνανε και –σκέτο– φίλοι στη συνέχεια, ας μη γελιόμαστε.

Θέλει να καταβάλουμε κόπο, να υπάρχει παιδεία, σθένος και ψυχολογική σταθερότητα για να είναι πολιτισμένος κάποιος, όταν απορρίπτεται γενικά. Πόσο μάλιστα όταν τρώει άκυρο απ’ τον έρωτά του. Χρειάζονται όλα τα προηγούμενα χαρακτηριστικά για να κάτσουμε  παρέα –μόνο– με τον εαυτό μας και να βρούμε τα λάθη μας και τα σωστά μας, αντικειμενικά με θάρρος και πολλά κότσια.

Κι όταν αυτό δε γίνεται, αρχίζουν τα όργανα κατά το σοφό λαό. Αρχίζουν οι απειλές, οι μεθυσμένες επισκέψεις κάτω απ’ το σπίτι, τα θυμωμένα status στα social media που φωτογραφίζουν τους πρώην και τα εισερχόμενα μηνύματα με τολμηρές φωτογραφίες, όπου κάργα ερωτευμένοι έκαναν το λάθος να ποζάρουν με ύφος λάγνο, τολμηρό και θελκτικό στα ντουζένια του love story. Απειλείται κόσμος και κοσμάκης, γιατί τόλμησαν να πουν: «Λυπάμαι, μέχρι εδώ ήταν, δεν μπορώ άλλο. Κουράστηκα και νομίζω κάνω κακό και σε μένα και σε σένα. Καλύτερα να χωρίσουμε» ή γιατί είπαν «Όχι, δε θέλω να είμαστε ξανά μαζί! Έχω κάτι καινούργιο στη ζωή μου». Δεν έχει σημασία πόσος καιρός έχει περάσει και πόσο καιρό το προσπαθούν. Σημασία έχει ότι δε θέλουν ξανά και ποτέ, κι ο θυμωμένος εταίρος καταλαβαίνει πως αυτό είναι de facto! Ενώ δε θα έπρεπε, γιατί έχασε η Βενετιά βελόνι!

Τότε –ακόμα κι αν δεν το δείχνει το πρώην άλλο μας μισό μεμιάς, καθώς πιστεύει πως αν τo πάει λάου-λάου θα επιστρέψουμε στην αρχική ζευγαρωμένη κατάσταση– ο άνθρωπος που αγαπήσαμε με κάθε ρανίδα της καρδιάς μας και του μυαλού μας κάποτε, γίνεται ο χειρότερος εφιάλτης μας. Μετατρέπεται στην καλύτερη περίπτωση σε ζωροαστρικό δαίμονα με υπερφυσικές δυνάμεις που βγάζει φωτιές απ’ τα ρουθούνια κι ανατινάζει την ηρεμία μας, την καθημερινότητά μας και την προσπάθειά μας για νέα αρχή στον αέρα.

Τι είναι αυτό, όμως, που τους κάνει απ’ την απλή θλίψη και το θυμό μέσα σε λογικό πλαίσιο, να φτάνουν στον παραλογισμό σε όλο του το μεγαλείο; Ποια δυσλειτουργία του μυαλού και της καρδιάς τους, τους έκανε να πιστεύουν πως μπορούν να ελέγχουν ανθρώπους με εκβιαστικές μεθόδους; Πόσο, τελικά, πληγώθηκε ο εγωισμός τους και δεν το σηκώνουν αυτό; Καλά, δε μιλάμε να δουν τον πρώην άνθρωπό τους με νέο ταίρι όταν βρίσκονται σ’ αυτή την κατάσταση. Εκεί θα ακολουθήσουν σκηνές αποκάλυψης, θαρρώ. Και ποιο θα είναι αυτό το νέο ταίρι που θα κάτσει να συμμετάσχει σ’ αυτές εθελοντικά; Αυτό κι αν θέλει σθένος.

Ύπουλο πράγμα ο άρρωστος εγωισμός κι η πεποίθηση πως «σαν κι εμένα δε θα βρεις». Είναι άσχημο να διαπιστώνουμε πως κάποιοι, κάπου, κάποτε μας θεωρούσαν δεδομένους κι αφού τολμήσαμε να μη θέλουμε να είμαστε άλλο μαζί τους, μας αξίζει να πάθουμε τα χειρότερα.

Δύσκολο να μην μπορούν κάποιοι να παραδεχτούν πως ήταν ανεπαρκείς από ένα σημείο και μετά και να βλέπουν λάθη μόνο στον άλλον. Δυσκολότερο ακόμη να καταλάβουν τι σφάλμα κάνουν όταν αρχίζουν να λειτουργούν σαν πυρηνικό όπλο, με απειλές ότι θα καταστρέψουν τα πάντα. Γιατί τότε έχουν πάρει ήδη την κάτω βόλτα ανεπιστρεπτί και θέλουν να τραβήξουν κι άλλους μαζί τους σ’ αυτή την καθοδική πορεία.

Κι αυτό δεν πρέπει να τους επιτραπεί επ’ ουδενί με οποιοδήποτε κόστος!