Θέλοντας να δείξουμε πόσο σημαντικός είναι κάποιος άνθρωπος για εμάς συνηθίζουμε να λέμε ότι μας αρέσει να είμαστε μαζί του επειδή μας βγάζει τον καλύτερό μας εαυτό. Δηλαδή με λίγα λόγια λέμε πως δίπλα τους γινόμαστε από Winx μέχρι μέλος της συμμορίας των Μάγων, στη χειρότερη περίπτωση. Στην καλύτερη Χάρι Πότερ και βάλε. Έχουμε την πλάνη πως εξαιτίας του μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε εμπόδιο. Αλλάζουμε τρόπο που μάς κοιτάμε στον καθρέφτη και πιστεύουμε ότι επειδή ο έρωτας μας έχει χτυπήσει την πόρτα ξαφνικά μεταμορφωθήκαμε σε εκείνο το πλάσμα που θα φάνταζε ιδανικό για το νέο μας καρδιοχτύπι, που απέκτησε ευφυΐα Αϊνστάιν και η αναβάθμιση όλο και συνεχίζεται.
Δε λέω, ο έρωτας πάντα μας γλυκαίνει. Αλλάζει το πώς που βλέπουμε τα πράγματα με έναν τρόπο μοναδικό από μόνο του, αλλά και μοναδικό για τον καθένα ξεχωριστά. Οπότε αλλάζει κι η εικόνα μας για τον ίδιο μας τον εαυτό. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να ερωτευτεί με τον ίδιο τρόπο δεύτερη φορά. Ακόμη κι εμείς οι ίδιοι, αν το καλό-εξετάσουμε και είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, θα το διαπιστώσουμε. Αυτό που είναι κοινό όμως σε κάθε περίπτωση είναι η διαδικασία της αποκρυπτογράφησης των κινήσεων του ανθρώπου που μας ενδιαφέρει. Η προσπάθεια να καταλάβουμε τι ήθελε να πει, πώς το εννοούσε και αν μας κοίταζε την ώρα που το έλεγε.
Φυσικά τα ερωτήματα διαδέχονται το ένα το άλλο και εμείς βρισκόμαστε εν μέσω καταιγισμού σκέψεων και προσπαθειών αποκωδικοποίησης. Νομίζουμε εμείς τώρα ότι κάτι κάνουμε. Και όχι μόνο το κάνουμε, αλλά πως βγάζουμε και λογικά συμπεράσματα. Πιθανολογούμε δηλαδή με την πιθανότητα να φάμε τα μούτρα μας σε κατά μέτωπον σύγκρουση. Γιατί όταν πιθανολογείς πιθανολογώντας σημαίνει ότι δεν έχεις χειροπιαστά στοιχεία που να σε οδηγούν σε συμπεράσματα ύπαρξης αμφότερου ενδιαφέροντος.
Καθόμαστε και διυλίζουμε τον κώνωπα επειδή δεν μπορεί ή δε θέλει κάποιος να δώσει ξεκάθαρα σημάδια. Καμία σημασία δεν έχει αν τελικά θα προχωρήσει αυτή η γνωριμία ή όχι. Καμία σημασία δεν έχει ακόμη και αν τα συναισθήματα είναι αμοιβαία. Σημασία έχει ότι μπήκαμε στη διαδικασία να να λύσουμε τον γρίφο και όχι να χαρούμε τη διαδικασία. Γκολ από τα αποδυτήρια. Αν θα σωθεί το παιχνίδι μόνο η ιστορία μπορεί να το δείξει. Καμιά σχέση δεν πρέπει να ξεκινάει με αμφιβολίες και ερωτηματικά. Και καμιά αμφιβολία δεν μπορεί να σε αφήσει ήσυχο αν δε διαλευκανθεί. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Δεν έχει σημασία η κατάληξη, αλλά η ψυχολογία στην οποία μπαίνουμε και -ίσως- βάζουμε κι εμείς οι ίδιοι κάποιους άλλους.
Με όποιον τρόπο κι αν αναλύσουμε τα δεδομένα, από όπου και αν ζητήσουμε μια άλλη οπτική γωνία αυτό που θα μείνει στο τέλος είναι αυτό που θα έπρεπε να είχαμε δει από την αρχή. Όταν στο παιχνίδι μπουν οι πιθανότητες, τότε παύει το αυθόρμητο. Σταματάει το πραγματικό και οδεύουμε στη χειρότερη πιθανότητα όλων, εκείνη της αλλοίωσης του πραγματικού μας εαυτού. Καθότι αν δίνεις σημάδια φάρου -φωτεινά σταθερά- και λαμβάνεις φλας που κάθε λίγο αλλάζει από δεξί σε αριστερό τότε απομακρύνσου γοργά και σταθερά για μια καλύτερη πιθανότητα. Αν αποφασίσεις να το ρισκάρεις προσπάθησε να μην αλλάξεις για χάρη κάποιου άλλου.
Με τις πιθανότητες καλό είναι να μην πιθανολογεί κανείς. Αλλά αν θέλουμε να πιθανολογήσουμε καλό είναι να γνωρίζουμε πως παίζουμε με τις πιθανότητες. Και δεν μπορούμε να είμαστε πάντα νικητές.
Συντάκτης: Σοφία Σοφιανίδου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
