Πώς να εκδηλωθείς αν δεν έχεις τα κότσια;

Τόνοι μελανιού έχουν χυθεί και ακροδάχτυλα έχουν βγάλει ρόζους προσπαθώντας, οι άνθρωποι, να περιγράψουν με λέξεις τα συναισθήματα τα ερωτικά. Εκείνα τα γλυκανάλατα ή αυτά που βγάζουν φωτιές. Λέξεις που, συνήθως, παραπέμπουν σε γλυκά σιροπιαστά. Φράσεις που είναι ικανές να σε κάνουν να κολλήσεις στα σιρόπια και γλαφυρές περιγραφές ερωτικών περιπτύξεων που μπορούν και να κολάσουν και άγιο.

Σχέσεις, στην αρχή τους και όχι μόνο, όπου τα πλάσματα από τα οποία αποτελείται νιώθουν τόση ευφορία με αποτέλεσμα όλο αυτό να μπορεί πολύ εύκολα να εκδηλωθεί με μικρές ή μεγάλες κινήσεις που, εμφανώς, δείχνουν τρυφερότητα. Από εκείνες που ουσιαστικά δηλώνουμε την παράδοση άνευ όρων σε κάτι που μπορεί να βγει αλλά μπορεί και όχι. Την παρούσα χρονική στιγμή, όμως, λίγη σημασία έχει αφού η διαδικασία εκδήλωσης των συναισθημάτων μας είναι στον αυτόματο πιλότο και αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε καλά.

Περιπαίζουμε, συνήθως, κοροϊδευτικά τον ερωτοχτυπημένο πειράζοντάς τον που επιδίδεται σε έκφραση των συναισθημάτων του δίνοντάς του ακόμα και το χρονικό status quo της κατάστασης της οποίας βρίσκεται, αφού τον ενημερώνουμε πως καλά τα μέλια αλλά πολύ passé. Δεν τα χρειάζεσαι αν τα συναισθήματα είναι αμοιβαία. Αλλιώς γίνονται όλα πολύ γλυκανάλατα και τελοσπάντων φαίνονται το λιγότερο ψεύτικα, μα σίγουρα περιττά.

Δηλαδή, με λίγα λόγια, μας λες ότι μπορούμε να νιώθουμε αλλά δεν μπορούμε να το εκφράζουμε. Γιατί η έκφραση των συναισθημάτων με λέξεις ή και πράξεις που υποδηλώνουν ρομαντική ψυχή χρίζουν απαγόρευσης καθώς κανένα όφελος δεν προσφέρουν στη σχέση. Και μάλιστα της κάνουν και κακό αν το καλοσκεφτείς. Της χαλάνε το image που προστάζει ανθρώπους κρυόκωλους και αποστασιοποιημένους που τρέμουν μην τυχόν αφήσουν λίγη απ’ την ψυχούλα τους εκτεθειμένη και μετά ποιος τους σώζει. Όχι ότι σε χαλάει να είσαι ο δέκτης της οποιασδήποτε τρυφερότητας αλλά για να δείξεις εσύ κάποια, ούτε λόγος. Μάλιστα όχι μόνο δε δυσανασχετείς αν σου γίνει μια ερωτική εξομολόγηση ή ακόμα καλύτερα μια αγκαλιά, ένα χάδι μαζί με εκείνο το υποκοριστικό σου που τόσο σου αρέσει να σε φωνάζει.

Βλέπεις η εκδήλωση συναισθημάτων εμπεριέχει ρίσκο. Σε αντίθεση με ό, τι πιστεύεται από τους πολλούς ο άνθρωπος που μπορεί να δείξει αυτά που νιώθει χωρίς να φοβηθεί κάποια ενδεχόμενη αποτυχία έχει περίσσιο θάρρος αλλά και θράσος. Σε μια κοινωνία που τον θέλει αποστασιοποιημένο, οργισμένο, αγανακτισμένο και προσηλωμένο στην επιβίωση από την καθημερινότητα εκείνος δε φοβάται να δείξει κομμάτι του εαυτού του και να αποκαλέσει τον έρωτά του από «μωρό μου» μέχρι «είσαι μαλάκας» βγάζοντας ακριβώς την ίδια δόση τρυφερότητας με τη σωστή ποσότητα σιροπιών.

Άνθρωπος που βρίσκει την τρυφερότητα σε μια σχέση περιττή συνήθως δε γνώρισε απ’ αυτή στα παιδικά του χρόνια. Το πρόβλημά του δεν είναι πως δεν του αρέσει. Τρικλοποδιά της ζωής που δεν του έμαθε πώς να δίνει. Μπορεί και τη δέχεται -γιατί σε ποιόν δεν αρέσει;- αλλά δεν ξέρει τον τρόπο να την ανταποδώσει. Δείξ’ του τον τρόπο σιγά-σιγά και εξήγησέ του πως κανένα σκοπό ή δόλο δεν έχει η εκδήλωση των δικών σου συναισθημάτων.

Από την άλλη μεριά αν τούτο το πλάσμα έχει εντρυφήσει μέσα στο κεφάλι του ότι «αν γίνω γλυκανάλατος θα φανώ ηλίθιος» και δε λέει να ξεκολλήσει από την παγιωμένη θέση του έγκειται στο τι θέλουμε εμείς από τον άνθρωπό μας και στο τι μπορεί να θυσιαστεί στον βωμό της καψούρας.  Σχέση χωρίς τρυφερότητα είναι σαν να πίνεις καφέ χωρίς καφέ. Περιττή και με σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχική μας υγεία.