Σε τελεσίγραφα και ψυχολογικούς εκβιασμούς κουνάμε το μαντίλι

Κι ενώ εσύ με τον εαυτό σου είστε εντάξει και τα πάτε μια χαρά, έρχεται η στιγμή που κάποιος, πολύ σημαντικός για τη ζωή σου άνθρωπος, θα ‘ρθει και θα σου πει για τα κιλά σου, για τα ρούχα σου, για το αμάξι σου, για τα μαλλιά σου, και θα τονίσει πόσο περισσότερο θα σε ήθελε αν πληρούσες κάποιες από αυτές τις προϋποθέσεις. Φράσεις τύπου «Αν αδυνατίσεις, θα μου αρέσεις ακόμη πιο πολύ», «Αν βάψεις τα μαλλιά σου κανελί με βούλες, θα ‘σαι πιο ροκ κι έτσι θα με εξιτάρεις περισσότερο» ακούγονται συχνά στο πλαίσιο τέτοιων –αυθαίρετων– απαιτήσεων.

Παίζουμε πολλά παιχνίδια εμείς τα –και καλά– νοήμονα όντα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τα χειριστικά είναι τα αγαπημένα μας, αφού νιώθουμε ότι είμαστε βασιλιάδες στην κορυφή του βουνού και μπορούμε να εξουσιάζουμε κόσμο και κοσμάκη.

Αν δε μας αρέσει κάποιος, για τους δικούς μας λόγους, καλό είναι να μην προσπαθούμε να κάνουμε αυτόν τον άνθρωπο ν’ αλλάξει κάτι επάνω του –είτε αυτό έχει να κάνει με εξωτερική εμφάνιση, είτε με χαρακτήρα–, απλώς για να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας. Καλό είναι να επιτρέπουμε στους άλλους να ‘ναι όπως θέλουν και να μη διαπράττουμε ψυχολογικούς εκβιασμούς.

Γιατί, αν το σκεφτούμε καλύτερα, αυτό που μας κάνει να εκβιάζουμε εμμέσως την αλλαγή είναι η ανάγκη του εκάστοτε ανθρώπου που είναι δίπλα μας για αποδοχή. Οπότε ουσιαστικά εκμεταλλευόμαστε την ενδεχόμενη αδυναμία του για να εκμαιεύσουμε εμείς το τελικό αποτέλεσμα που θα ‘ναι η πειθήνια υπακοή του συντρόφου μας στον να κάνει ό,τι του λέμε για να μας αρέσει περισσότερο. Σαν να παραδεχόμαστε, δηλαδή, πως δε μας άρεσε ακριβώς όπως ήταν και θα θέλαμε να πιάσει το pick των προτιμήσεών μας, με ό,τι μας κάνει κέφι.

Βασικό συστατικό μια επιτυχημένης σχέσης, μεταξύ άλλων, είναι να δεχόμαστε τον άνθρωπο που ερωτευτήκαμε ακριβώς όπως είναι. Αφού άλλωστε αυτό ακριβώς μας γοήτευσε επάνω του. Και το εξωτερικό του και το εσωτερικό του. Όταν προσπαθούμε να επέμβουμε στο πρωτότυπο για να ‘ρθει ο άλλος πιο κοντά στα δικά μας standard, μάλλον δεν κάναμε σωστή επιλογή, αφού αργά ή γρήγορα θα τιναχτεί η μπάνκα στον αέρα -είτε από δικές μας απαιτήσεις κι αίσθημα ανικανοποίητο είτε από εκρήξεις του απέναντι, τύπου: «Άμα δε σ’ αρέσω, να πας αλλού!». Και ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει στο τέλος αν μας στείλει στον αγύριστο;

Δεν είναι ρούχα οι άνθρωποι για να πάρεις κάποιο πιο φαρδύ και με μεταποιήσεις να το φέρεις στα μέτρα σου. Ούτε βιβλίο που ενώ το εξώφυλλο τα σπάει, το περιεχόμενο τελικά δεν ήταν αυτό που περιμέναμε. Δε χωράνε «ναι μεν, αλλά» σε μια σχέση. Ή γουστάρουμε κάποιον όπως είναι ή δεν τον γουστάρουμε. Κι αν είμαστε στο «έτσι κι έτσι», καλύτερα να τον αφήσουμε ελεύθερο να πάρει άλλο δρόμο για να μη γίνουμε, ξεδιάντροπα, οι κακοί όταν έρθει η ώρα του αποχωρισμού.

Οι ψυχολογικοί εκβιασμοί μπορεί να ‘χουν αποτέλεσμα για λίγο ή και περισσότερο καιρό, αργά ή γρήγορα όμως θα καταλάβουμε πως ζούμε σε κάτι που δε μας ικανοποιεί, προσπαθώντας να φέρουμε στα μέτρα μας έναν άνθρωπο που ένιωθε μια χαρά με τον εαυτό του.  Και μετά βεβαιότητας, αν προσπαθήσει να το κάνει αυτό κάποιος σε μας, θα διαπιστώσουμε ότι πληγώνει, αφήνει ανεξίτηλα σημάδια ανασφάλειας και στο τέλος καταντάμε όλοι σαν να ‘χουμε βγει από ένα καλούπι. Για να αρέσουμε σε όλους.

Εμείς κι οι τηγανητές πατάτες τέτοια πέραση!