Στον έρωτα το παίζουμε όλοι ήρωες

Ιστορίες μικρές οι ερωτικές ζωές μας που άλλοτε είναι αυτοτελή επεισόδια κι ενίοτε με μεγάλη και διαχρονική συνέχεια. Λεπτομέρειες πικάντικες ή και όχι αλλά και γεγονότα που θυμόμαστε πότε με ικανοποίηση συνοδευόμενης πονηρού μειδιάματος εν μέσω νοσταλγίας και καμιά φορά με κατήφεια, απογοήτευση ή και θυμό. Βέβαια έχουμε μάθει να εστιάζουμε κυρίως στο αποτέλεσμα και κατά πόσο αυτό είχε την έκβαση που επιθυμούσαμε αλλά δεν είναι πάντα αυτό που έχει και πολλή σημασία ούτε είναι εκείνο που ορίζει το πώς θα συμπεριφερθούμε σε έναν άνθρωπο που πολύ θα θέλαμε να γίνουμε ζευγάρι.

Τα διαφορετικά σενάρια που εκτυλίσσονται με εμάς πρωταγωνιστές είναι τόσο ποικιλόμορφα και διαφορετικά μεταξύ τους αλλά και τόσο ίδια. Αν δούμε αυτές τις ιστορίες σαν θεατρικά μονόπρακτα και προσπαθήσουμε να βρούμε ομοιότητες και διαφορές στον τρόπο που συμπεριφερόμαστε όταν ερωτευόμαστε θα διαπιστώσουμε πως ένα από τα βασικότερα συναισθήματα που πηγάζουν αυθόρμητα από εμάς είναι εκείνο της επιθυμίας μας να ικανοποιήσουμε κάθε θέλω του αγαπημένου μας προσώπου απλά και μόνο για να είναι χαρούμενο. Τι κι αν μας ζητηθεί ο ουρανός με τ’ άστρα; Νιώθουμε τόσο ικανοί να το καταφέρουμε που χωρίς δεύτερη σκέψη θα ξεκινήσουμε το αμόλα καλούμπα με τους γαλαξίες σαν άλλοι ταχυδακτυλουργοί και θα είμαστε και βέβαιοι ότι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.

Γιατί στον έρωτα μάς αρέσει να το παίζουμε ήρωες. Να δείχνουμε ότι μπορούμε να φέρουμε εις πέρας οποιαδήποτε αποστολή από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη. Γιατί κάνουμε αυτό το εξαιρετικά μεγάλο λάθος να πιστεύουμε πως αν καταφέρουμε τα πάντα ο άλλος άνθρωπος θα μας ερωτευτεί περισσότερο, θα μας θέλει περισσότερο, θα κρατήσει περισσότερο και γενικά όλα στο περισσότερο. Με λίγα λόγια δεν έχουμε ικανούς τους εαυτούς μας να γίνουν θελκτικοί από κάποια άλλη ύπαρξη ακριβώς επειδή είμαστε εμείς έτσι όπως είμαστε αλλά επειδή μπορούμε να γίνουμε ό,τι ζητηθεί από την περίσταση. Όπου, πολλές φορές, ακόμη κι αν δεν ζητηθεί από πουθενά -ή να υπονοηθεί έστω- εμείς θα φορέσουμε την μπέρτα μας σαν άλλοι «σούπερ-ντούπερ-όλα τα μπορώ» και θα μπούμε δυναμικά στη σκηνή σαν από μηχανής θεοί να ικανοποιήσουμε επιθυμίες, με διάθεση να λύσουμε προβλήματα και να δώσουμε λύσεις πιστεύοντας ότι αυτό θα μας καταστήσει αντάξιους να σταθούμε πλάι τους όσο πιο περήφανα γίνεται έχοντας εκείνη την αυτοϊκανοποίηση του κατά φαντασίαν σούπερ ήρωα .

Φυσικά και είναι απόλυτα θεμιτό να προσπαθούμε για τον έρωτά μας αλλά από το κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ μέχρι το πιστεύω πως μπορώ να κάνω τα πάντα μια αυτοαξιολόγηση δρόμος. Γιατί ακόμη και στην περίπτωση που το ταίρι μας κολακεύεται αρχικά από τον υπέρμετρο ζήλο μας να σκεφτόμαστε γι’ αυτό πριν από αυτό αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή που θα νιώσει σαν το θύμα ενός χταποδιού που έχει κολλήσει τα πλοκάμια του πάνω του και προσπαθεί να τραφεί από τη δική του ενέργεια, από το δικό του είναι. Θα ήταν ευχής έργον αν το καταλαβαίναμε εμείς πρώτοι και χαλαρώναμε λιγάκι κι αν υπήρχε το απαραίτητο μέτρο σε όλα αυτά από την αρχή μιας σχέσης. Όχι από εγωισμό ή φόβο έκθεσης αλλά από σεβασμό στην προσωπικότητα του άλλου γιατί δε θα τον ακυρώναμε, έστω και άθελά μας, καθιστώντας τον ανήμπορο να αντιδράσει ή να ανταποδώσει μια ανιδιοτελή κίνησή μας αφού εμείς τα μπορούμε όλα και για τους δύο.

Δεν είναι επίδειξη αντοχών, δυνάμεων και καπατσοσύνης ο έρωτας. Δε θέλει κόλπα και παιχνίδια παρά μόνο εκεί που τα δύο σώματα γίνονται ένα. Γιατί σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια μιας συναισθηματικά ερωτικής ιστορίας οφείλει να αποτελείται από δύο ισότιμα, ισάξια και ικανά μέλη που μπορούν να δώσουν αλλά και να πάρουν. Κι αν στο κομμάτι που λαμβάνουν είναι ταπεινοί και ικανοποιούνται με λίγα, νιώσουν ελλιπής σαν προσωπικότητες και θελήσουν να γίνουν οι ήρωες αυτής της ιστορίας δε θα αργήσει η στιγμή που θα κουράσουν ή θα κουραστούν.

Καλό είναι να μην υπερεκτιμάμε τις δυνάμεις μας γιατί παίζουμε με τις αντοχές κυρίως τις δικές μας. Σε τίποτα δε φταίει το ταίρι μας αν δείξουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε ακόμη κι αν αυτό συμπεριλαμβάνει μπέρτα, κολάν και σπασουάρ. Αν κάτι αξίζει σεβασμό είναι τα συναισθήματα και καλό είναι να μην να ντύνουμε με αποκριάτικες στολές που συμβολικά, τουλάχιστον, τα κάνουν ακατόρθωτα έως ανύπαρκτα.