Συγγνώμη λίγο, για την επιτυχία καλά πάμε;

Ανθρώπινες σχέσεις με φόντο καρδούλες και πυροτεχνήματα· δεσμοί ερωτικοί οι οποίοι εμπεριέχουν -απαραίτητα- επικοινωνία, αλληλεξάρτηση, πάθη, λάθη και σωστά. Μπερδεμένα κουβάρια οι άνθρωποι όπου στην προσπάθειά τους να βρουν το «ιδανικό» παντοτινό ταίρι τους για να ενωθούν εγκεφαλικά, ψυχικά και σωματικά μαζί του με απώτερο σκοπό την ευτυχία, πέφτουν σε παγίδες αφού καταλήγουν να αδικούν τους εαυτούς τους.

Ψάχνουν μισά, λένε, για να γίνουν ολόκληροι. Και μέσα από αυτό το μικρό κλισέ -που κυκλοφορεί από τότε που ανακαλύφθηκε ο τροχός- πρέπει να ολοκληρωθούν. Γιατί τους έμαθαν από παιδιά ότι ο άνθρωπος που εκεί κοντά στα (βάλε μια ηλικία), δεν έχει κάνει κάνα δυο παιδιά και δεν έχει σταθερή και καλά αμειβόμενη εργασία είναι άχρηστος για τον εαυτό του και για την κοινωνία. Καμία σημασία δεν έχει αν ζει με τον τρόπο που θέλει και είναι ευχαριστημένος μ’ αυτό. Σημασία έχει να παντρευτεί, να κάνει παιδιά και να πληρώνεται καλά.

Κι ακούς ανθρώπους να κρίνουν άλλους ανθρώπους, να βγάζουν συμπεράσματα με απόλυτη βεβαιότητα και να ράβουν κοστούμια σε όποιον δε συμβαδίζει με τα δικά τους πιστεύω. Συνήθως, βέβαια, τέτοιας στόφας άνθρωποι, που ζουν τη ζωή τους όπως θέλουν,  κλείνουν τ’ αυτιά τους στις σειρήνες και καρφάκι δεν τους καίγεται. Υπάρχουν, όμως, δυστυχώς κι εκείνοι οι νέοι άνθρωποι που αν δεν έχουν «καταφέρει» όλα τα παραπάνω μέχρι μία συγκεκριμένη ηλικία θεωρούν πως είναι απόκληροι της κοινωνίας και πιθανόν να έχουν κάποιο πρόβλημα. Σ’ αυτή τη δεύτερη κατηγορία το πιο ανησυχητικό όλων είναι πως τρέμουν για τη γνώμη που έχει σχηματίσει γι’ αυτούς ο οικογενειακό-κοινωνικό-φιλικός τους περίγυρος. Γιατί είναι πεπεισμένοι ότι μόνο αν πράξουν όλα τα παραπάνω θα γίνουν αποδεκτοί και δε θα σχολιάζονται αρνητικά από αυτούς που εκείνοι ονομάζουν «δικοί μου άνθρωποι».

Το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που θεωρείται ότι αυτό που κάνουν οι πολλοί είναι το σωστό. Αλλιώς γιατί να υπάρχεις; Άνθρωπος άγαμος, άτεκνος και άνεργος είναι άχρηστος άνθρωπος γι’ αυτούς. Και έτσι γίνεται αυτοσκοπός να γίνουν σωστοί οικογενειάρχες, γονείς και καλά αμειβόμενοι επαγγελματίες. Και αυτό είναι ευτυχία. Και μέχρι να το πετύχουν ουδόλως ενδιαφέρονται για όσους έχουν «τραυματίσει» στο διάβα τους από τη ζωή τους. Και αλίμονο όποιος δε συμβαδίζει και δε συμφωνεί. Μπαίνει στη μαύρη λίστα αυτών με τα πολλά ψυχολογικά θέματα.

Πόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση μπορεί να έχει κάποιος όταν πιστεύει πως για τη δική του ευτυχία είναι υπεύθυνος κάποιος άλλος; Πόσο φοβισμένος δείχνει αυτός που έχει κάνει αυτοσκοπό τον γάμο και την οικογένεια θεωρώντας ότι αυτό -μόνο- σημαίνει είμαι φυσιολογικός άνθρωπος. Πόσο επιφανειακός είναι εκείνος που μετρά αξίες ανθρώπων από τη φορολογική του δήλωση; Η αποτίμηση του χαρακτήρα κάποιου δε μετριέται ούτε σε συμφωνητικά συμβίωσης, ούτε σε οικογενειακή κατάσταση αλλά ούτε και σε βεβαιώσεις αποδοχών. Φυσικά και είναι όμορφα όταν συμβαίνουν στο μέγιστο και στο πιο θετικό τους σενάριο αλλά η απουσία τους δε δίνει στίγμα ανθρώπινου χαρακτήρα. Είναι αυτονόητο ότι δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως όσοι έχουν αυτή την τριπλέτα είναι πολύ καλοί και ευτυχισμένοι άνθρωποι.

Δύσκολο να καταλάβουν κάποιοι τον λαβύρινθο μέσα στον οποίον έχουν μπει αυτοβούλως. Όταν έχεις μάθει να μετράς την ευτυχία με «κοινωνική καταξίωση» -σε οποιαδήποτε μορφή της- έχεις ξεπουληθεί και δεν το έχεις πάρει χαμπάρι. Οι βιαστικές, βεβιασμένες αποφάσεις που προκύπτουν από ανάγκη επιβεβαίωσης ή κατάστασης και όχι από συνειδητή επιλογή έχουν την τάση να επιστρέφουν με δύναμη στα μούτρα μας σαν βρεγμένες πετσέτες. Κι αυτό θεωρείται αυτογκόλ.