Τα παράφορα που ζητάς τ’ αντέχεις;

Πολλά έχουν γραφτεί για τον έρωτα. Αναλύσεις επί των αναλύσεων και συμπεράσματα διφορούμενα. Τι να κάνεις, τι να μην κάνεις, πώς να το κάνεις, και πάει λέγοντας. Ψάχνουμε, διαβάζουμε, συζητάμε και προσπαθούμε ν’ αναλύσουμε το μοναδικό, ίσως, κεφάλαιο της ζωής μας που δε θα βγάλουμε άκρη μαζί του, μέχρι ν’ αφήσουμε τον μάταιο τούτο κόσμο.

Κυριαρχεί η σκέψη πως ο έρωτας πρέπει να ‘ναι κάπως ροζ ή, τέλος πάντων, αποχρωσιακά, απαλός, γιατί τότε είναι γνήσιος, αγνός, ρομαντικός κι ευαίσθητος. Τα συννεφάκια αυτής της απόχρωσης δίνουν και παίρνουν, σκάλες ορθώνονται από της γης τα έγκατα μέχρι του ουρανού τα άπαρτα ύψη κι όλοι εμείς ανεβοκατεβαίνουμε κατά βούληση κι όχι μόνο.

Κάποιοι ,όμως, τον έρωτα τον προτιμούν στο κόκκινο της φωτιάς. Καυτό σαν λάβα, να τους καίει τα σωθικά, να τρέμουν ολούθε, να ταρακουνιούνται συθέμελα και να πέφτουν αυτοβούλως μέσα να κολυμπήσουν. Σαν σύγχρονοι αναστενάρηδες γουστάρουν να πατούν, χορεύοντας, πάνω στα πυρωμένα κάρβουνά του. Θέλουν ντε και καλά να καούν από κάτω προς τα πάνω και τούμπαλιν! Λίγο-πολύ, έτσι είναι ο παράφορος έρωτας.

Πολλές φορές θα αναρωτηθούμε αν, τελικά, υπάρχει αυτή του η μορφή. Κι αν υπάρχει, αξίζει; Κι αν αξίζει, έχει διάρκεια; Και, τελικά, μπορούμε να τον προσδιορίζουμε ως έρωτα; Μήπως θέλουμε εμείς να ελπίζουμε πως υπάρχει, γιατί πάντα θέλουμε να πιστεύουμε ότι στον έρωτα δεν υπάρχουν όρια; Μήπως θέλουμε να ζήσουμε και να νιώσουμε το κάτι παραπάνω; Και τι είναι αυτό που ορίζεται ως κάτι παραπάνω; Και πόσο κρατάει αυτό το παραπάνω;

Παράφορος έρωτας σημαίνει πως δεν μπορώ στιγμή μακριά σου. Θέλω να σε βλέπω, να σου μιλάω, να σε αγγίζω εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και δε με ενδιαφέρει ακόμη κι αν καεί το σύμπαν όλο γύρω μου.

Παράφορος έρωτας σημαίνει πως κοιτάω τα δικά μου συναισθήματα πρώτα και πώς θα τα ικανοποιήσω, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τα δικά σου. Όχι ότι δε με νοιάζουν, απλά ενστικτωδώς ασχολούμαι πρωτίστως με τα δικά μου. Και θέλω κι εσύ ν’ ασχολείσαι μ’ αυτά και μόνο. Τα δικά μου!

Παράφορος έρωτας σημαίνει πως έχω πάθει εξάρτηση, που λέει και το άσμα. Ζηλεύω ακόμη και τον αέρα που αναπνέεις. Ζηλεύω τη δουλειά σου, την οικογένειά σου, τις παρέες σου, γιατί όλοι αυτοί αφαιρούν χρόνο από εμένα. Εγώ γιατί τα έχω παραμελήσει όλα αυτά απλά και μόνο για να ‘μαι μαζί σου;

Παράφορος έρωτας σημαίνει είμαι εγωιστής του κερατά κι όχι μόνο δε με νοιάζει, αλλά καμαρώνω κιόλας που το ζω, και φουσκώνω σαν παγόνι!

Περνάμε, δηλαδή, βασανιστήρια, εθελοντικά, με έπαθλο την ικανοποίηση των «θέλω» μας. Ψυχικών και σωματικών. Και πόσο «έρωτας» είναι όλο αυτό, τελικά; Μήπως το πάθος μας οδηγεί κι εμείς το ντύνουμε με τα καλά του ρούχα και το ονομάζουμε έρωτα.

Παράφορος έρωτας σημαίνει πάθος. Κι όπως όλα τα πάθη, δημιουργεί εξαρτήσεις.

Όποιος έχει ζήσει κάτι τέτοιο θα θυμάται πολύ καλά πως το πρόσωπο που του προκάλεσε τέτοια συναισθήματα μπήκε ξαφνικά στη ζωή του. Απ’ το πουθενά. Κι αν μείνατε μαζί, όλα τα παραπάνω συναισθήματα ξέφτισαν και γίνατε, ίσως, απλώς ερωτευμένοι μα όχι παράφορα. Τις περισσότερες φορές, όσο γρήγορα φουντώνει όλο αυτό, τόσο γρήγορα σβήνει κιόλας. Γιατί είναι ανθρωπίνως αδύνατο να κρατήσεις όλα αυτά τα πάθη τόσο έντονα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Καίγεσαι και κάποια στιγμή θα θες νερό να σβήσεις τη φωτιά.

Και σβήνοντας αυτή η φωτιά παθαίνεις ψυχρολουσία. Σ’ αφήνει γονατισμένο, να αναρωτιέσαι τι ήταν τελικά αυτό που έζησες κι αν άξιζε τον κόπο. Σε κάνει να αναπολείς τις πρώτες σας στιγμές και να πονάει μέχρι κι η σπλήνα σου απ’ την έλλειψη. Τα σύνδρομα στέρησης δίνουν και παίρνουν κι εύχεσαι να υπήρχαν ιδρύματα και για τους εξαρτημένους απ’ τα παράφορα συναισθήματα.

Ό,τι περνάμε αξίζει τον κόπο. Κάθε συναίσθημα, κάθε φιλί και κάθε καημός αφήνουν σημάδια ανεξίτηλα μέσα μας και πάνω μας, που θα μας βοηθήσουν να εξελιχθούμε. Απλά πρέπει να ‘χουμε κατά νου να μη βαφτίζουμε έρωτα κάθε πάθος ή κάθε λάθος. Να ζούμε ό,τι γουστάρουμε να ζήσουμε, έχοντας ρεαλιστική επίγνωση της κατάστασης κι όπου βγει.

Οι παράφοροι έρωτες είναι πολύ δελεαστικοί στις ρομαντικές ταινίες αλλά πολύ δύσκολοι στην πραγματικότητα. Αν έχεις κότσια κι αντέχεις τα μεγάλα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, ερωτεύσου παράφορα. Αλλά να ‘χεις έτοιμο το σχέδιο διάσωσής σου, όταν σβήσουν οι προβολείς αυτού του έργου!