Όλοι μας έχουμε κάνει άπειρες συζητήσεις σχεσιακού περιεχομένου οι οποίες συνδέονται με πυροτεχνήματα, φωτάκια που αναβοσβήνουν χαρωπά, αστεράκια που στροβιλίζονται πάνω από τα κεφάλια μας με συνοδεία χαρούμενης μουσικής υπόκρουσης, καρδούλες με βέλη ή χωρίς, πεταλούδες που μας φέρνουν μια γλυκιά ναυτία και αναλύσεις επί αναλύσεων για όλες τις αποχρώσεις της ματζέντας. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για τη μαγεία του έρωτα μέρες ατελείωτες αφού οποιαδήποτε συζήτηση γύρω από αυτό, το πολύ αγαπημένο θέμα όλων μας, μάς κάνει να νιώθουμε προσμονή, χαρά και ευφορία με αποτέλεσμα να συμβάλει στην καλή ψυχολογία μας αλλά βοηθάει και όλες τις αισθήσεις μας να αποδίδουν στο χίλια τοις εκατό σε όλους τους τομείς.
Επιθυμία, δε, όλων μας είναι να παραμείνουμε σε αυτή τη σφαίρα συναισθημάτων όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται. Να είμαστε, δηλαδή, ερωτευμένοι για όσο μεγαλύτερο διάστημα μπορούμε έτσι ώστε να μη χαθεί αυτή η -πολυσυζητημένη- μαγεία. Όπως όλοι γνωρίζουμε και όπως έχει αποδείξει η ζωή η ίδια κάτι τέτοιο για να συμβεί είναι από εντελώς αδύνατον μέχρι απολύτως εφικτό. Δηλαδή σαν να λέμε ότι τζογάρουμε ή αλλιώς «πιάσε το αυγό και κούρευ’ το». Ξέρουμε, οι περισσότεροι τουλάχιστον, πόση προσπάθεια θέλει και από τις δύο πλευρές για να διατηρηθεί ζωντανό ένα τόσο νευραλγικό και δυνατό συναίσθημα. Γνωρίζουμε, επίσης, πως σε όσο μεγάλη αγάπη κι αν εξελιχθεί καμία σύγκριση δεν έχει με εκείνα τα ντάπα-ντούπα των σφυγμών μας όταν είμαστε στην αρχή μιας σχέσης.
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε συναντήσει ζευγάρια που είναι -και όχι φαίνονται- απόλυτα ερωτευμένα ακόμη και μετά από πολλά χρόνια κοινής πορείας και αναρωτιόμαστε πώς το καταφέρνουν. Νιώθουμε μια γλυκιά ζήλια για τους υπέροχους ηλικιωμένους που δείχνουν τρυφερότητα ο ένας στον άλλον κι ας είναι μαζί χίλια χρόνια. Είναι οι εξαιρέσεις στον κανόνα; Αφού μπορούν εκείνοι μήπως μπορούμε κι εμείς; Τι λάθη κάνουμε και έχουμε καταλήξει πως ο έρωτας δεν είναι δυνατόν να μένει για πάντα αλλά είναι φυσιολογικό να μετατρέπεται σε αγάπη και πορευόμαστε έτσι;
Έχουμε σκεφτεί άραγε γιατί ένα τόσο δυνατό συναίσθημα δεν προσπαθούμε να το κρατήσουμε ζωντανό για όσο περισσότερο γίνεται; Τι το εμποδίζει να κρατάει τη σκυτάλη μαζί με την αγάπη αλλά την παραδίδει και αποχωρεί αναγκάζοντάς μας να ανακαλούμε στη μνήμη μας εκείνα τα συναισθήματα όταν η καθημερινότητα μας έχει ρουφήξει και νιώθουμε σαν να βρισκόμαστε μέσα σε κινούμενη άμμο χωρίς να έχουμε κανέναν έλεγχο;
Μια σχέση φθίνει όταν αρχίζει το ξενέρωμα ή πιο ακαδημαϊκά, η απομυθοποίηση. Καλώς ή κακώς η οικειότητα, η ρουτίνα και οι κοινές υποχρεώσεις φέρνουν στην επιφάνεια πτυχές του χαρακτήρα μας που μπορεί να ενοχλούν. Όταν είμαστε στην αρχή μιας σχέσης, ακόμα κι αν δεν τις κρύβουμε αυτές τις πτυχές, δεν έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο γιατί όλα τα υπερθετικά συναισθήματα ενός ερωτευμένου κάνουν τις βαλβίδες της καρδιάς να παλεύουν να αιματώσουν τον εγκέφαλο που προσπαθεί να συγκεντρωθεί και σε κάτι άλλο εκτός από τον άνθρωπο που του πήρε το μυαλό. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να επικεντρωνόμαστε μόνο σε όσα θέλουμε να βλέπουμε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και όχι μόνο μάς είναι αρκετό αλλά περισσεύει κιόλας. Και τελικά έχουμε όλη την εικόνα αυτού του ανθρώπου ή έχουμε δείξει ακριβώς ποιοι είμαστε εμείς;
Είναι πολύ δύσκολο να αποφύγει κάποιος την απομυθοποίηση αφού κανείς δεν είναι τέλειος. Είναι εξίσου δύσκολο να μη χαθεί η μαγεία αφού όλοι είμαστε κοινοί θνητοί και όλοι έχουμε και άσχημες πτυχές στον χαρακτήρα μας. Ακόμη πιο δύσκολο είναι να μη θεωρήσεις το ταίρι σου δεδομένο και νιώσεις τόσο παντοδύναμος πως θα είναι δίπλα σου όποια βλακεία κι αν κάνεις. Αν εστιάσουμε σ’ αυτό και προσπαθεί ο καθένας να γίνει καλύτερος -για τον εαυτό του κυρίως και μετά για τους άλλους- ίσως η ελπίδα να μην έχει χαθεί κι αυτό που έχουν καταφέρει κάποια ζευγάρια να μπορούμε να το καταφέρουμε όλοι μας.
Σημασία δεν έχει, μόνο, να είσαι με κάποιον που αγαπάς πολύ και κάποτε ήσασταν πολύ ερωτευμένοι. Σημασία έχει να προσπαθείς να κάνεις αυτόν τον άνθρωπο να σε ερωτεύεται κάθε μέρα όσος καιρός κι αν περάσει. Σημασία έχει να μη χαθεί η μαγεία. Ας εστιάσουμε εκεί για αρχή και υπάρχει ελπίδα. Σε έναν κόσμο που οι ερωτευμένοι θα είναι η πλειοψηφία τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά!
Συντάκτης: Σοφία Σοφιανίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
