Το θέμα δεν είναι να βρεις αυτό που ψάχνεις, αλλά πώς θα το κρατήσεις

Είμαστε παράξενα όντα εμείς οι άνθρωποι όμως. Όλο κάτι ψάχνουμε, όλο κάτι μας φταίει, συνέχεια κάτι λείπει. Βρίσκουμε το ένα θέλουμε το άλλο. Πέφτουμε πάνω στο άλλο μας λείπει το ένα. Είναι σαν να ζούμε σε ένα συνεχόμενο κυνήγι θησαυρού που ενώ φτάνουμε στο στόχο μας κι όλα θα έπρεπε να είναι μια χαρά μετά από λίγο καιρό είμαστε λες και κι έχουμε αφήσει το παιχνίδι στη μέση και θέλουμε να συνεχίσουμε τις πίστες.

Όλο γκρινιάζουμε πως δε βρίσκουμε τον έρωτα, την αγάπη, το πάθος, τη συντροφικότητα. Καταρχάς ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Άλλο πράγμα ο έρωτας και το πάθος κι άλλη πίστα η αγάπη κι η συντροφικότητα. Εμείς όμως τα έχουμε κάνει έναν αχταρμά μέσα στο κεφάλι μας και πιστεύουμε πως το ένα ισούται με το άλλο. Σας έχουμε νέα. Λάθος! Ο έρωτας, το πάθος, οι καυτές ανάσες κι όλα αυτά που φαντασιωνόμαστε ότι αποτελούν το ιδανικό είναι η αρχή. Και πολλές φορές μια σχέση μένει στην αρχική της φάση χωρίς να πάει παρακάτω. Η αγάπη, ο σεβασμός, η συντροφικότητα είναι αυτά που έπονται της αρχικής φάσεως. Είναι χαρακτηριστικά των σχέσεων που κάνουν την εμφάνισή τους αφού έχει περάσει ο απαραίτητος χρόνος που θα μας δώσει την ευκαιρία να δούμε αν, όντως, ταιριάζουμε με κάποιον.

Και τι κάνουμε εμείς; Έχουμε κάνει τις δύο φάσεις μία. Κι όλο απουσιάζει κάτι από κάθε φάση της σχέσης μας. Μέσα στην κλάψα και στη μουρμούρα συνεχώς παραπονιόμαστε για κάτι που δεν έχουμε. Έχουμε έρωτα και πάθος; Μας λείπει η αγάπη κι ο σεβασμός. Μας φέρεται κάποιος με αγάπη και σεβασμό; Γκρινιάζουμε για το πάθος που λείπει και για την «αλητεία» που είναι απούσα. Άπειρη μίρλα σαν κακομαθημένα που μας πήρε ο αέρας το μπαλόνι και τώρα ποιος θα τον κάνει ντα; Αλήθεια τώρα; Συγγνώμη αλλά είμαστε εντελώς ανισόρροποι κι αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψιν πάρα πολύ σοβαρά αν δε θέλουμε να σαλτάρουμε και να πάρουμε κι άλλους στον λαιμό μας.

Αν το σκεφτούμε ορθολογιστικά (ελάτε προσπαθήστε μαζί μου, νομίζω θα τα καταφέρουμε) οι περισσότεροι από εμάς ερωτευόμαστε κάθε τρεις και λίγο. Τι είναι ο έρωτας; Χημεία εγκεφαλική είναι. Ορμόνες δύο ατόμων που δείχνουν είναι συμβατές μεταξύ τους κι αρχίζουν το χορό του «δώσε μου λίγη προσοχή» όπως κάνουν οι φίλοι μας τα ζώα όταν θέλουν να προσελκύσουν το ταίρι τους. Με τι σκοπό; Την αναπαραγωγή λέει η επιστήμη κι ίσως να ισχύει για μια μερίδα ανθρώπων. Αλλά αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας ο σκοπός είναι η επαφή. Έκκριση ορμονών μετά από αλλεπάλληλες περιπτύξεις που εμπεριέχουν πάθος. Και μέχρι εδώ όλα καλά. Αυτό θέλαμε αυτό έχουμε.

Έλα όμως που μας πιάνει η παράκρουση κι αυτό -από ένα σημείο κι έπειτα- δεν είναι αρκετό! Γιατί λέει θέλουμε σεβασμό. Αγάπη και συντροφικότητα. Μισό λεπτό βρε παιδιά. Το άλλο πλάσμα το ρωτήσαμε τι θέλει ή απλά θέλουμε αυτό που θέλουμε και ποσώς μας ενδιαφέρει τι θέλει ο άλλος; Κι άντε και θέλει κι ο έτερος Καππαδόκης να πάει ένα βήμα παρακάτω αυτή η σχέση. Αντιλαμβανόμαστε πως αυτό θέλει χρόνο, κόπο, προσπάθεια και πολλή υπομονή; Τι είναι η αγάπη, ο σεβασμός κι η συντροφικότητα δηλαδή; Ροφήματα στο ράφι κάποιου πολυκαταστήματος και πάμε και φορτώνουμε το καρότσι; Και ποιος μας διαβεβαιώνει ότι μας αρέσουν τα ίδια ροφήματα; Θέλει χρόνο για να ταυτιστείς με κάποιον· αν μπορείς να το κάνεις ποτέ εκατό τοις εκατό. Δε βγήκαμε όλοι από το ίδιο καλούπι και καλό είναι να γίνεται απολύτως σεβαστό όλο αυτό για να μην πληγωνόμαστε και να μην πληγώνουμε.

Ας πούμε λοιπόν ότι όλα δείχνουν πως η σχέση μας πηγαίνει μια χαρά κι από το στάδιο του αχαλίνωτου παθιασμένου έρωτα περνάει σε ‘κείνο της οικειότητας με την μορφή της αγάπης. Έρχεται η στιγμή που έχουμε τον πολυπόθητο σεβασμό κι έχει μπει το νερό στ’ αυλάκι υπό την μορφή της μακροχρόνιας σχέσης. Και ξανά εμείς -με την ανισορροπία που μας διακρίνει- έχουμε κενά. Τώρα μας λείπει ο αρχικός έρωτας και το πάθος; Την καταλαβαίνουμε όλοι την ανωμαλία που μας δέρνει έτσι; Δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα κι όλο αυτό δείχνει -εκτός από εγωισμό μέχρι τελικής πτώσης- ότι πολύ απλά δεν ξέρουμε τι θέλουμε.

Καλό θα ήταν να ηρεμήσουμε λίγο. Να χαλαρώσουμε και να δώσουμε στους εαυτούς μας αλλά και στους ανθρώπους μάς την ευκαιρία να τα ζήσουμε όλα με τη σειρά τους. Δεν μπαίνουν οι σχέσεις σε κουτάκια, δε λειτουργούν όλοι με τον ίδιο τρόπο και δεν έχουμε όλοι την ίδια συναισθηματική εξέλιξη. Το σημαντικό είναι ο άνθρωπός μας να είναι επιλογή μας συνειδητή κι όχι γιατί μας κράζει το σόι επειδή πήγαμε σαράντα παρά κάτι και δεν έχουμε σταθερή σχέση ή δεν έχουμε κάνει ακόμη παιδί. Τι να το κάνεις το παιδί όταν ο λόγος που θα επισπεύσεις τις διαδικασίες είναι η ανάγκη σου για κοινωνική αποδοχή; Άσε που μετά δε θα αναγνωρίζεις το άτομο που διάλεξες γιατί ξαφνικά θα σου έρθει επιφοίτηση πως δεν ήταν αυτό το ιδανικό για σένα. Ούτε το παιδί δε σε σώζει τότε και θα το έχεις πάρει στο λαιμό σου. Είσαι τέρμα αφελής ή δεν είσαι; Στην καλύτερη των περιπτώσεων γιατί χωρούν πολλοί χαρακτηρισμοί για κάτι τόσο ανώριμο.

Το να ερωτευτείς είναι το εύκολο. Το ν’ ανάψεις πανεύκολο. Αλλά το να βρεις κάποιον να λειτουργήσει όλο αυτό, με όσα λιγότερα σκαμπανεβάσματα γίνεται, είναι το δύσκολο. Η μαγκιά δεν είναι να πιστεύεις ότι έχεις αυτό που ήθελες. Η μαγκιά είναι να το ήθελες πραγματικά. Και, δυστυχώς, οι απολογισμοί γίνονται πάντα κατόπιν εορτής.