Αν μάς ρωτήσει κανείς ποιες στιγμές της ζωής μας θα θέλαμε να ξαναζήσουμε, ποιες δεν έχουμε ζήσει ακόμη και τι είναι αυτό που θα μας έκανε πραγματικά ευτυχισμένους το μυαλό των περισσοτέρων από εμάς θα πήγαινε σε ανθρώπους, υλικά αγαθά αλλά και σε προορισμούς που έχουμε ή δεν έχουμε, ακόμη, επισκεφθεί. Θα αποτιμούσαμε την πληρότητα και την ευτυχία μας- πάνω σε αυτόν τον πλανήτη- με το τι έχουμε, που έχουμε πάει και ποιους έχουμε ή δεν έχουμε συνοδοιπόρους στην καθημερινότητα- και όχι μόνο.
Άλλοτε λέμε ότι αισθανόμαστε νέοι, άλλοτε γέροι, κάποιες φορές παιδιά κι άλλες ηλικιωμένοι. Στους περισσότερους από εμάς δε συμβαδίζουν η πνευματική με τη βιολογική ηλικία. Όχι από βίτσιο ή καμιά πετριά που μας δέρνει αλλά αν κάνουμε μια προσπάθεια να τοποθετήσουμε χρονολογικά την πορεία της ζωής μας από πότε που ήμασταν δέκα, αργότερα που φτάσαμε είκοσι κι όταν άρχισαν τα πρώτα -άντα και -ήντα να κάνουν την εμφάνισή τους, θα διαπιστώσουμε πως όχι μόνο δεν πήραμε χαμπάρι πώς περάσανε τα χρόνια αλλά θα αρχίσουμε να αμφισβητούμε και το αν τελικά ζούμε ή επιβιώνουμε στα περισσότερα από αυτά.
Δεν είναι τα χρόνια που περνάνε ή οι στιγμές που αναπολούμε οι αιτίες που μας κάνουν να γυρίζουμε, στο μυαλό μας, τον χρόνο πίσω κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος γύρω από τον ήλιο και αρχίζει ξανά την περιστροφή του γύρω από τη γη, αστρολογικά μιλώντας. Δεν είναι οι ευκαιρίες που χάθηκαν ή εκείνες που εκμεταλλευτήκαμε στο έπακρο που μας δίνουν, μόνο, μαθήματα για να συνεχίσουμε παρακάτω. Δεν είναι οι άνθρωποι που μας λείπουν ή εκείνοι που ακόμη χαιρόμαστε την παρέα τους. Δεν είναι τα χρόνια ή η ηλικία που έχουν σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι τι κάναμε με μάς. Σε αυτή την ετήσια προσωπική αποτίμησή μας ο γνώμονας πρέπει να είναι πόσες πραγματικά ευτυχισμένες στιγμές έχει γράψει το κοντέρ.
Τι να τις κάνεις, μόνο, τις υλικές απολαύσεις και τα πολλά υλικά αγαθά αν δεν ξέρεις να τα χαρείς; Σε τι χρησιμεύουν οι συλλογές από κάρτες επιβίβασης αν δεν έχεις κάπου, έστω, να διηγηθείς τις ιστορίες σου; Πώς αποτιμάται η φιλία αν μόνο δίνεις ή μόνο παίρνεις και τελικά κάνεις μια τρύπα στο νερό; Που ακριβώς δείχνεις ότι εκτιμάς τις προσπάθειες σου αν συνεχώς σε ακυρώνεις και δεν πιστεύεις στον εαυτό σου; Πώς σε αγαπάς; Πώς σε φροντίζεις; Με πράγματα, ανθρώπους ή ταξιδιωτικά μίλια;
Φυσικά και όλα τα παραπάνω είναι οάσεις δροσιάς στην καυτή έρημο της καθημερινότητας που όλοι ζούμε αλλά από μια ηλικία και μετά συνειδητοποιούμε πως δεν είναι τα γεράματα που μας τρομάζουν. Δεν είναι τα κεράκια που κοντεύουν να μετατρέψουν την τούρτα σε μανουάλι που μάς φρικάρουν. Δεν είναι οι αριθμοί εφιαλτικοί. Δύσκολα είναι να τα παρατάς, να σε ξεχνάς και να σε βάζεις σε δεύτερη μοίρα.
Δεν είναι ανάγκη να την ψωνίσεις και να πιστεύεις πως είσαι ο Μέγας Ναπολέοντας ξαφνικά. Δεν είμαστε απολύτως τίποτα και δεν είναι κανείς κάποιο τίποτα καλύτερο από εμάς. Γιατί ο καθένας είναι διαφορετικός άνθρωπος αλλά ταυτόχρονα όλοι είμαστε ίσοι. Και όταν καταλάβουμε αυτή την ισότιμη διαφορετικότητα και σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε τους πάντες με τον ίδιο τρόπο αλλά εστιάσουμε στις μοναδικότητές μας, τότε θα έχουμε βάλει ένα ξεχωριστό πετραδάκι στο χτίσιμο μια νέας πραγματικότητας που σιγά-σιγά μπορεί να γίνει και ανθρώπινη. Όταν ξεχάσουμε την ποσότητα και επικεντρωθούμε στην ποιότητα υπάρχει ελπίδα να πεθάνουμε νέοι όσο πιο αργά γίνεται.
Δεν είναι που δεν ξέρουμε να μετράμε. Είναι που καμιά φορά πολλαπλασιάζουμε και προσθέτουμε χωρίς ποτέ να αφαιρούμε και αυτό δε βοηθάει στην εξέλιξη της εξίσωσης. Εκτός από υποχρεώσεις, βάρη και έννοιες πρέπει να υπάρχει ανεμελιά, γέλιο και δάκρυα. Γιατί αν δεν ξελαφρώσει το μέσα μας το έξω μας θα πάθει λουμπάγκο.
Συντάκτης: Σοφία Σοφιανίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
