Υπάρχει λόγος που οι ήρωες του Τarantino είναι άκρως ερωτεύσιμοι

Καλλιτέχνες, μια ειδική κατηγορία ανθρώπων όπου κάθε ένας είναι από μόνος του μια μεγάλη υποκατηγορία αφού η τέχνη είναι καθαρά θέμα αισθητικής, οπτικής κι έκφρασης. Από όλες τις μορφές των καλών τεχνών είναι η έβδομη που ακούμε συχνότερα να σχολιάζεται. Είναι η τέχνη του κινηματογράφου που μας εξιτάρει -ίσως- λίγο περισσότερο από τις άλλες. Όχι ότι υστερεί καμία και σαφώς δε συγκρίνονται μεταξύ τους αλλά είναι εκείνη η μεγάλη οθόνη που σε μαγεύει και λειτουργεί σαν ανασταλτικό στη ρουτίνα και τις συνήθειες.

Ένας άνθρωπος που αποτελεί μία κατηγορία από μόνος του είναι ο Quentin Tarantino. Σκηνοθέτης, παραγωγός, σεναριογράφος αλλά και ηθοποιός έχει καταφέρει να είναι αναγνωρίσιμος όχι μόνο ως φυσιογνωμία ή δημόσιο πρόσωπο αλλά κι από τις ίδιες του τις ταινίες. Αν έχεις δει μια-δυο ταινίες του στην τρίτη θα καταλάβεις ή έστω θα υποψιαστείς πως αυτό το έργο που μόλις ξεκίνησε είναι πολύ πιθανό να το έχει γράψει εκείνος. Αυτό που -κυρίως- χαρακτηρίζει τις ταινίες του είναι οι -σχεδόν προκλητικές- σκηνές δράσης και το μότο του μοιάζει να είναι «αίμα παντού, δεν πιάνει το βουντού!». Άλλωστε κι ο ίδιος έχει παραδεχτεί για τις ταινίες του πως «Η βία είναι από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα για να παρακολουθείς».

Κάποιοι αντιτίθεται σ’ αυτή τη φιλοσοφία. Σίγουρα όμως δεν μπορούν να μην παραδεχτούν πως οι πρωταγωνιστές του Ταραντίνο -ως ήρωες κυρίως- είναι άκρως ερωτεύσιμοι. Το πάντρεμα του ήρωα με τον ηθοποιό που τον ενσαρκώνει μοιάζει καρμικό κι αν το καλοσκεφτείς θα διαπιστώσεις πως κανένας άλλος δε θα μπορούσε να είναι στη θέση τους. Δύσκολα ξεχωρίζεις ποιος απ’ όλους είναι ο βασικός πρωταγωνιστής αφού όλοι είναι ταυτόχρονα βασικοί και μοναδικοί.

Η απόλυτη cult συμπεριφορά τους -με βάση το σενάριο- είναι εκείνη που τους κάνει ακαταμάχητους και το θράσος παντρεμένο με τον παρορμητισμό δημιουργούν χαρακτήρες ακαταμάχητους ως προς το θάρρος και την τόλμη. Και ποιος δε θα ήθελε να έχει έναν τολμηρό και θαρραλέο ταίρι που ταυτόχρονα θα ήταν κι εξαιρετικά ευφυής άνθρωπος; Προσπαθώντας να το δούμε σε μια σφαιρική μορφή θα έλεγε κανείς πως οι ήρωες του Tarantino είναι σαγηνευτικά ωμοί.

Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι ο Mr Nice Guy εκτός από τον Chris Penn στο “Reservoir Dogs”. Αλλά και οι «χρωματιστοί» κακοποιοί της επικής αυτής ταινίας όπως ο Mr. White, ο Mr. Orange, ο Mr. Blonde και o Mr Pink; Μπορούμε να φανταστούμε άλλους στη θέση τους εκτός από τους Harvey Keitel, Tim Roth, Michael Madsen και Steve Buscemi; Ακόμη κι όταν η οθόνη κοκκινίζει από αίμα τα μάτια μας μένουν κολλημένα επάνω τους.

Μήπως ο Christian Slater δεν μας αρέσει στο True Romance; Ή η Patricia Arquette δεν είναι ερωτεύσιμη; Είναι η πλοκή που κάνει τους ήρωες ακαταμάχητους ή είναι οι ήρωες που δημιουργούν αξέχαστες ταινίες; Είναι το τολμηρό σενάριο που μας κρατάει σε εγρήγορση ή η απόδοση των ρόλων; Όπως και να το δούμε υπάρχει έρωτας. Και στη συγκεκριμένη ταινία αυτό αποδεικνύεται περίτρανα.

Σ’ εκείνη την ταινία του Tarantino όμως όπου μπορούμε να νιώσουμε έρωτα προς όλους τους πρωταγωνιστές είναι το “Pulp Fiction”. Δε θα μιλήσουμε για τη μουσική που κάνει τις σκηνές ανεπανάληπτες, ούτε για τα σκηνικά που είναι από μόνα τους θελκτικά. Θα πάμε στους John Travolta, Samuel L. Jackson, Bruce Willis, Tim Roth, Ving Rhames και φυσικά στη μοναδική Uma Thurman όπου δε χορταίνεις να τους βλέπεις ακόμη και στη σκηνή με την ένεση αδρεναλίνης που σου κόβει την ανάσα!

Την τελευταία τη συναντάμε και στο “Kill Bill” vol. 1 και vol. 2 όπου δίνει ρέστα στις πολεμικές τέχνες, στο στιλ και μας χαρίζει άφθονο υποκριτικό ταλέντο που όμως καθόλου υποκριτικό δε μοιάζει. Πολλοί θα θέλαμε να έχουμε τον τσαμπουκά και το τσαγανό της. Είναι επίσης από τις περιπτώσεις όπου δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε αν το σενάριο είναι ερωτεύσιμο ή η πρωταγωνίστρια ακαταμάχητη.

Για να πάμε στο “Natural Born Killers” όπου ο έρωτας απεικονίζεται στην πιο εμμονική μορφή του αφού ο Woody Harrelson δεν θέλει και πολύ προσπάθεια να γίνει αρρενωπός αλλά κι η Juliette Lewis μας δυσκολεύει να αποφασίσουμε ποιος από τους δύο πρωταγωνιστές είναι πιο ερωτικός. Οι Robert Downey Jr. αλλά και ο Tommy Lee Jones ενώνουν τα κομμάτια της ερωτικής εσάνς που είναι ξεκάθαρη σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.

Φαντάζομαι δε χρειάζεται να σχολιάσουμε και πολλά για τον διαχρονικό George Clooney όπου στο “From Dusk till Dawn” όπου όσο και spooky κι αν είναι το σενάριο άλλο τόσο μας κάνε να παρακαλάμε να γίνουμε βαμπίρ και να έρθει ο George να μας αποτελειώσει. Κι αυτό θα μπορούσε να αντικαταστήσει τη σεξομηχανή που εμφανίζεται κάποια στιγμή στην ταινία!

Στην ταινία “Jackie Brown” δε θα μπορούσε να μην προσέξει κανείς την Pamella Suzette Grier στον πρωταγωνιστικό ρόλο όπου με το σενάριο να πλαισιώνει την ιδανική ηθοποιό στο απόλυτα καλογραμμένο σενάριο μας μεταφέρει σε κλίμα ερωτικό χωρίς να γδυθεί.

Και βρείτε μου τώρα εσείς ποιανού ο ρόλος από τους Brad Pitt, Christoph Waltz, Michael Fassbender, Eli Roth, Diane Kruger, Daniel Bruehl, Til Schwaiger και Melanie Laurent είναι λιγότερα τραβηχτικός στο Inglourious Bastards. Μία ταινία που αν και εκτυλίσσεται εν καιρώ πολέμου έχει διάχυτο το ερωτικό στοιχείο.

Όσο και να προσπαθήσω να επιλέξω κάποιον θα καταλήξω να μιλάω για όλους οπότε οι πρωταγωνιστές Samuel L. Jackson, Kurt Russell, Jennifer Jason Leigh, Walton Goggins, Demián Bichir, Tim Roth, Michael Madsen, Bruce Dern, James Parks, “Channing Tatum του The Hateful Eight” σας περιμένουν να τους απολαύσετε –αν δεν το έχετε κάνει ήδη- και να ταυτιστείτε μαζί τους σε πολλά σημεία της ταινίας.

Με την τελευταία του ταινία το “Once Upon a Time in Hollywood” όπου οι Leonardo Di Caprio και Βrad Pitt δε χρειάζονται συστάσεις μας έχει καθηλώσει πρωτίστως σε οφθαλμόλουτρο αλλά κυρίως σε πλοκή και έννοιες που και να μη θες ξεκινάνε πεταλούδες να πετάνε εντός σου. Δύο τύποι μοναδικοί όπου ο ένας είναι το alter ego του άλλου κι εσύ να μη θες να βρεθείς στη δεινή θέση να διαλέξεις έναν από τους δύο.

Ιδιαίτερες οι ταινίες του Tarantino. Ή τον αγαπάς ή τον απεχθάνεσαι. Δεν υπάρχει ενδιάμεσο. Σίγουρα όμως μια μορφή της έβδομης τέχνης όπου με τον μοναδικό του τρόπο μας μεταφέρει μια πραγματικότητα πολύ πιο cult απ’ ό, τι αντέχουν κάποιοι αλλά με βεβαιότητα θα βρούμε τα νοήματα που θέλει να μας περάσει. Άλλωστε δε θα ήταν τέχνη αν δε μας έβαζε να σκεφτούμε. Και φυσικά όπως κάθε μορφή τέχνης ερμηνεύεται διαφορετικά από τον καθένα μας.

Όσο για τις πρωταγωνίστριες και τους πρωταγωνιστές του, ερωτευτείτε ελεύθερα, ο Tarantino δεν παρεξηγεί!