«Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον» πιπιλίζουμε όλοι αιώνες τώρα προσπαθώντας να προσδώσουμε μια στη μοίρα την ιδιότητα του αναπόφευκτου.
Κι έτσι αφήνουμε στην απ’ έξω την τύχη, τον αυθορμητισμό της στιγμιαίας απόφασης, την συγκυρία. Εξαλείφουμε δια παντός το χρόνο, αυτόν τον καταλυτικό παράγοντα που έχει τη δύναμη ν’ αλλάζει ριζικά, γραμμένα και κισμέτ μόνο με μια καθυστέρηση λίγων δευτερολέπτων από την καθιερωμένη ρουτίνα που ακολουθούμε με ευλάβεια κάθε βαρετή ημέρα της ζωής μας.
Μετακινήσου μερικές χρονικές μοίρες και δες την ζωή σου να παίρνει τελείως διαφορετική τροπή από αυτή που είχες προγραμματίσει.
Εκείνη την ημέρα, ένα χαλασμένο ξυπνητήρι κι ένα αργοπορημένο ραντεβού για δουλειά ήταν οι λόγοι που μ’έκαναν να τρέχω πανικόβλητη μέσα στο σπίτι. Φόρεσα γρήγορα το φόρεμά μου και τα ψηλοτάκουνα παπούτσια που είχα αγοράσει την προηγούμενη ημέρα, κατέβηκα από την πολυκατοικία και έκανα νόημα στο πρώτο ταξί που βρήκα μπροστά μου. Δεν είχα χρόνο να πάρω λεωφορείο, όπως συνήθιζα, γιατί θα καθυστερούσα περισσότερο. Άσε που είχε πορεία στο κέντρο και το πιο πιθανό ήταν να αποκλειστώ ανάμεσα σε διαδηλωτές και δακρυγόνα.
Ο ταξιτζής πήρε και δεύτερη κούρσα κι έτσι αναγκάστηκα να κατέβω λίγα μέτρα πριν τον προορισμό μου. Πλήρωσα βιαστικά και βγήκα τρέχοντας σε μια προσπάθεια να προλάβω το deadline της συνέντευξης. Μέσα στην αναμπουμπούλα, το τακούνι πιάστηκε σ’ένα φρεάτιο κι εγώ σωριάστηκα φαρδιά-πλατιά στον δρόμο με το μισό παπούτσι στο πόδι και το υπόλοιπο σπασμένο και σφηνωμένο στην μεταλλική σχάρα του φρεατίου.
Κάπου εκεί εμφανίστηκες εσύ, ευγενικός και πρόθυμος να με βοηθήσεις να σηκωθώ. Μου έδωσες το χέρι σου κι ύστερα μάζεψες τα περιεχόμενα της τσάντας μου που είχαν σκορπιστεί σε ημικύκλιο γύρω μου.
Με το παπούτσι αχρηστεμένο και τα ρούχα μου σε κακή κατάσταση, το ραντεβού πήγε περίπατο κι εγώ βρέθηκα να πίνω καφέ μαζί σου στη κοντινότερη καφετέρια, φορώντας το αθλητικό εκτάκτου ανάγκης που κουβαλούσα πάντα μαζί μου.
Ανταλλαγή τηλεφώνων, απανωτά ραντεβού, μέχρι να φτάσουμε στο πολυπόθητο πρώτο φιλί κι ύστερα μια σχέση που συνεχίζει να μετράει μέρες γλυκόπικρης ευτυχίας.
Τι θα γινόταν όμως αν η μπαταρία στο ξυπνητήρι δεν είχε τελειώσει και χτυπούσε κανονικά στην ώρα του; Θα είχα τον χρόνο να σκεφτώ ότι τα τακούνια δεν είναι και τόσο βολικά τελικά και θα επέλεγα να φορέσω τα ωραία μου φλατ παπούτσια. Θα είχα προλάβει το λεωφορείο και θα είχα περάσει από το κέντρο πριν την διαδήλωση.
Το λεωφορείο θα με άφηνε ακριβώς κάτω από την εταιρεία και δεν θα έτρεχα σαν την παλαβή. Δεν θα περνούσα από το καταραμένο φρεάτιο κι έτσι κανένα πόδι δε θα μπουρδουκλωνόταν.
Προτού μπω στο κτίριο, θα σταματούσα για λίγο στην τζαμαρία του καφέ για να φτιάξω την άτακτη φράντζα στα μαλλιά μου και θα σε έβλεπα να με προσπερνάς αφού πρώτα θα μου έριχνες μια κλεφτή ματιά. Θα πήγαινα εγκαίρως στην συνέντευξη και θα είχα πάρει την θέση.
Δυο μήνες μετά, θα έφευγα εξωτερικό για να καλύψω ένα πολύ καλό πόστο που μου προσέφερε η εταιρεία και θα αγόραζα μια γάτα να μου κάνει παρέα μιας και σχέση δε θα τολμούσα να κάνω γιατί όλοι θα μου φαίνονταν νερόβραστοι.
Μπορεί όταν θα επέστρεφα να σε συναντούσα τυχαία μπροστά στον κουλουρτζή στο Σύνταγμα, μιας και στους δυο μας άρεσε το φρέσκο κουλουράκι του κυρ Γιάννη. Μπορεί πάλι να μη σε συναντούσα και ποτέ.
Κι ενώ τώρα καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ τρώγοντας γαριδάκια και βλέπουμε για χιλιοστή φορά τις περιπέτειες του «Hobbit», σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, την ίδια στιγμή μπορεί να κάθομαι πολλά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά σου μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή να εκτελώ υπερωρίες και να καταριέμαι την τύχη μου που μένω Παρασκευή απόγευμα με τον ενοχλητικό και σαλιάρη διευθυντή μου, που περιμένει να τελειώσω για να με βγάλει σώνει και καλά για ποτό.
Αν δεν είχα αργήσει αυτά τα 30 λεπτά, ίσως να ήσουν με κάποια που δε θα γκρίνιαζε για τις πεταμένες κάλτσες που αφήνεις όπου βρεις, ενώ εγώ την ίδια στιγμή θα περνούσα την πόρτα του μπαρ με κάποιον που δε διαμαρτύρεται για την τρέλα μου να ξενυχτάω μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Μπορεί η καθημερινότητά μου να είχε λιγότερους καβγάδες αν δεν είχα φάει εκείνη την τούμπα. Μπορεί και η δική σου να ήταν πιο ήρεμη χωρίς τις κρίσεις ζήλιας μου, αν τελικά το ταξί μου δεν έπαιρνε δεύτερο άτομο και με άφηνε στον προορισμό μου. Ποτέ δε θα μάθουμε πως θα ήταν το μέλλον αν ο χρόνος είχε φερθεί με ευγένεια απέναντί μας και δεν έσπαγε το πρόγραμμά μας.
Μπορεί να υποστηρίζουμε ότι είμαστε πιόνια στην σκακιέρα της μοίρας και κινούμαστε σαν καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια σύμφωνα με τις επιταγές της, αλλά η αλήθεια είναι ότι ακόμη κι εκείνη υποκλίνεται μπροστά στην δύναμη του χρόνου, γιατί ξέρει πως αυτός είναι ο αληθινός παίκτης που στήνει τις στρατηγικές.
Όπως και να έχει, θα του είμαι ευγνώμων για το ρουά ματ που μου χάρισε στην παρτίδα του έρωτα.
Ποτέ μου δεν ήξερα καλό σκάκι και δεν ήταν γραφτό μου να κερδίσω ούτε ένα παιχνίδι προτού βάλει το χέρι του και μετακινήσει λίγα λεπτά παραπέρα την αποστειρωμένη, συστηματοποιημένη ζωή μου.
Συντάκτης: Έλενα Φλώρου
