«Σκάσε ρε! Βούλωσε πια το μπουρδέλο σου! Όχι! Αυτή τη φορά θα μʼ ακ… »
Μια σκιά θεόρατη υψώθηκε στον αέρα και χάθηκε εν ριπή οφθαλμού, κόβοντάς της τη πρόταση στη μέση.
Εκείνη έπεσε με δύναμη πάνω στο τραπέζι. Τα χέρια της έσφιξαν τις άκρες του και τη κράτησαν όρθια.
Κάπως έτσι θα περιέγραφε ένα βιβλίο το φαινόμενο-μάστιγα των καιρών μας. Στη πραγματική ζωή όμως, η βία δεν εμπεριέχει κανένα λυρισμό, παρά μόνο ωμά, σκληρά, επίπονα γεγονότα.
Σωματική, ψυχολογική, συναισθηματική, η γυναικεία κακοποίηση υπάρχει. Συμβαίνει πίσω από τοίχους, καμουφλάρεται με σιωπές.
Πολλές γυναίκες αγκαλιάζουν τον εφιάλτη, μη κάνοντας καμία προσπάθεια να δραπετεύσουν. Γιατί;
Ατέρμονη, ακατάλυτη, καθαρόαιμη αγάπη με μια δόση συναισθηματικής εξάρτησης το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό.
Αρνούνται να απομυθοποιήσουν τον σύντροφό τους. Αρνούνται να δουν πως ο πρίγκηπας δεν είναι κάτι άλλο από λύκο με πανοπλία.
Δε θέλουν να αποκαθηλώσουν τον τίτλο της πριγκίπισσας και να δεχτούν πως είναι κατατρεγμένες Κοκκινοσκουφίτσες που κρύβονται στο δάσος για να σωθούν.
Για αυτό και παλεύουν με νύχια και με δόντια το «έζησαν αυτοί καλά», για να μη παραδεχτούν πως η ιστορία ήταν σκάρτη εξ αρχής.
Ύστερα η καραμέλα «δε θα το ξανακάνει». Το πιστεύουν στʼ αλήθεια τη στιγμή που το ξεστομίζουν, μέχρι να ξανασυμβεί.
Και σε αυτή τη περίπτωση, θα ψάξουν μια καινούργια δικαιολογία να στηρίξουν την κουτσή ελπίδα πως όλα θʼ αλλάξουν. Κάθε φορά βαφτίζεται τελευταία μα δεν είναι παρά μια κακή εκδοχή της ταινίας «η μέρα της μαρμότας» όπου το ίδιο σκηνικό παίζεται ξανά και ξανά.
‘Οσες ανήκουν στη κατηγορία «μητέρα» , βλέπουν την ανοχή τέτοιων καταστάσεων ως ηθικό χρέος απέναντι στην οικογένεια.
Στην προσπάθειά τους να μη κατηγορηθούν ως ανίκανες πληγώνοντας τον ψυχισμό των παιδιών τους, φορτώνονται βουβά το βασανιστήριο και υπομένουν στωικά τον σαθρό τους γάμο.
Τέλος, είναι ο φόβος για το ίδιο τον φόβο. Η πλειοψηφία πιστεύει πως το να ζεις μέσα στον κυκλώνα αποδεικνύεται λιγότερο φονικό από το να προσπαθήσεις να γλιστρήσεις από τα χέρια του.
Ένας ανόητος ίσως τις χαρακτήριζε γυναίκες χρυσόψαρα, 3 δευτερόλεπτα μνήμη και μετά κενό. Άρα εθελοντές θύματα.
Εσύ, εγώ, εκείνη που το είναι της βιάστηκε κάτω από μια αντρική μπότα, ξέρουμε πολύ καλά την αλήθεια.
Όσες συγγνώμες κι αν σου πει, πάντα θα τραβιέσαι τρομαγμένη στο πρώτο άγγιγμα. Θα κλείνεις από αντανακλαστικά τα μάτια όταν σε πλησιάζει για ένα φιλί και θα προτάσσεις αυθόρμητα τα χέρια στο πρόσωπό σου όταν κινείται απότομα.
Η αγάπη όμως κούκλα μου, δε μετριέται ούτε χτίζεται με φόβο.
Όχι. Δεν είναι φυσιoλογικό να σε τρυπάει το τριαντάφυλλο και να το πατάς κάτω με λύσσα. Κι επιτέλους σταμάτα να προστατεύεις τους πάντες και νʼ αφήνεις εσένα στην απέξω.
Έχεις γεννηθεί για νʼ αγαπιέσαι από τον άντρα μέχρι θανάτου, όχι να ζεις τον καθημερινό σου θάνατο εξαιτίας του.
Φόρεσες παρωπίδες για λίγο. Ε και; Συμβαίνει και στις πιο σκληροπυρηνικές.Κάνε rewind τη ζωή σου και διάλεξε τον σωστό ρόλο στο κατάλληλο παραμύθι.
Οι εφιάλτες επιβάλλεται να διαρκούν όσο ένας ύπνος, όχι να μας στοιχειώνουν για ολόκληρες ζωές.
Συντάκτης: Έλενα Φλώρου
