Τσαχπινιά, ζήλεια, γκρίνια, καμώματα. Στον έρωτα υπάρχει θέση για όλα, καθώς είναι ένα παιχνίδι του δρόμου, χωρίς αυστηρούς κανόνες και πάγιες στρατηγικές. Ακόμη, όμως, κι ο δρόμος έχει ένα σύνολο άγραφων νόμων, που οφείλεις ν’ ακολουθείς με πρώτο και καλύτερο εκείνον του «fair game».
Ύστερα από έναν τσακωμό, όταν δε φταις, έχεις κάθε δικαίωμα να κάνεις καψόνια. Θ’ αφήσεις το τηλέφωνο να χτυπάει χωρίς να το σηκώνεις, θα εξαφανιστείς για λίγες μέρες, θα το παίξεις θιγμένο θύμα και γενικότερα θα κάνεις ό,τι περνά απ’ το χέρι σου για να τηγανίσεις το σύντροφό σου. Θα τραβήξεις το σχοινί τόσο, μέχρι να καταλάβει το λάθος του και μετανιωμένος να έρθει στην πόρτα, να χτυπήσει το κουδούνι.
Όταν, όμως, ξεστομίσει τη συγγνώμη που καρτερικά περίμενες, οφείλεις να το λήξεις εκεί, δίχως να τον εξευτελίσεις και χωρίς να του πετσοκόψεις την αξιοπρέπεια. Η τιμωρία για ένα παράπτωμα είναι θεμιτή, αλλά πρέπει να γνωρίζει λογικά πλαίσια, απ’ τη στιγμή που νοιάζεσαι και σέβεσαι τον άνθρωπό σου.
Υπάρχουν, βέβαια, κάτι τυπάκια από άλλο ανέκδοτο που δεν περιορίζονται στο σιγανό βράσιμο, αλλά επιδιώκουν να σε κάνουν να χορεύεις σ’ αναμμένα κάρβουνα, αντλώντας ικανοποίηση απʾ το βασανισμό σου. Χρησιμοποιούν κάθε αθέμιτο μέσο, προκειμένου να σε δουν στα γόνατα να παρακαλάς για συγχώρεση.
Τι κι αν το μοναδικό λάθος ήταν η δίλεπτη καθυστέρησή σου στο ραντεβού σας! Θα φροντίσουν να σου πιουν το αίμα με το καλαμάκι, μέχρι να γίνεις ο περίγελος του χωριού. Μαζόχες μέχρι το κόκκαλο, γουστάρουν να καις λάστιχα έξω απ’ το σπίτι τους, να πίνεις τη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου και να καπνίζεις μέχρι και τον ίδιο τον Παπαστράτο, εξαιτίας του άκυρου που σου έριξαν.
Όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν καταβάλλεις, όσες συγγνώμες και να πεις, αν δε βγεις στη γειτονιά με πανό: «Γύρνα πίσω θα πεθάνω», δεν πρόκειται να σε δεχτούν πίσω.
Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Φυσικά! Είναι εκείνα τα ανθρωπάκια που ζούσαν μια ζωή στη σφαλιάρα των γύρω τους κι είπαν να κάνουν την επανάστασή τους, υψώνοντας τη σημαία των κόμπλεξ τους. Γκομενάκια της πλάκας, που χτυπούσαν προσοχές, σαν πειθήνια στρατιωτάκια, στις διαταγές κάποιου καπάτσου πρώην εραστή, που τελικά τους παράτησε στα κρύα του λουτρού. Κάπως έτσι, πήραν την απόφαση να βγάλουν τα σπασμένα στον κακόμοιρο που τους ερωτεύτηκε στ’ αλήθεια.
Καβαλημένες κουρίες και γαμάουα γυμνοσάλιαγκες που, επειδή έτυχε να διαθέτουν μια ωραία παρουσία, νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να σ’ ευνουχίσουν ή να σε ρίξουν στα σκληρά.
Μπορεί εσύ να βρίσκεις χαριτωμένο να σου τραγουδούν το «θέλω να σε δω, να σέρνεσαι και να με παρακαλάς», που τόσο ωραία ερμήνευσε ο Κόκοτας πριν κάμποσα χρόνια, και να το ρίχνεις το λοξό χαμόγελο, πιστεύοντας πως απλά σε πειράζουν ή κάνουν πλάκα, αλλά τ’ ατομάκια είναι τόσο νούμερα, που κυριολεκτούν!
Αν η τύχη σου φέρθηκε σκάρτα και σου έστειλε ένα τέτοιο λέλουδο να κοσμεί την καθημερινότητα σου, πήγαινε μέχρι το περίπτερο και μην κάνεις το λάθος να επιστρέψεις, αλλιώς σε βλέπω σύντομα ένα βήμα πριν το Δαφνί, με το να προσπαθείς νʾ αποδείξεις πως δεν είσαι για τα σίδερα. Γιατί, πλην της σκάρτης συμπεριφορά τους, που αναπόφευκτα θα λουστείς, θα βρεθείς αντιμέτωπος με κατηγορίες που δεν ευσταθούν, τις οποίες μάταια θα προσπαθείς να διαψεύσεις.
Μην πιστέψεις πως αυτή η κατηγορία ανθρώπων μπορεί ν’ αγαπήσει. Δε νιώθουν τίποτα για κανέναν, παρά μόνο για τον εαυτό τους και τους ομοίους τους. Ίσως συμπαθήσουν το διαλυμένο σου κουφάρι , που θα σωριάζεις, κάθε φορά, έξω απ’ την πόρτα τους αλλά ποτέ εσένα και την καλή σου θέληση, να διορθώσεις μια παρεξήγηση.
Αν αδυνατείς να βάλεις τέλος σε μια τόσο άρρωστη σχέση, όπως αυτή, μπορείς κάλλιστα να συνεχίσεις το ντεμπούτο σου ως εθελοντής-θύμα. Προμηθεύσου επιγονατίδες για να μη μαυρίσει το γονατάκι, καθώς θα παριστάνεις τον πιστό που πάει για τάμα στην Παναγιά της Τήνου ή νοίκιασε ένα Ζέπελιν, για να κόβεις εναέριες βόλτες, πάνω απ’ το σπίτι της αγάπης σου, με το μήνυμα: «Συγχώρεσε με μάτια μου» κολλημένο στην ουρά.
Τώρα αν είσαι μπατιράκι, πάρε μια κιθάρα και ξεκίνα να προβάρεις τα τραγούδια, που θ’ αφιερώνεις μέσα στ’ άγρια μεσάνυχτα, όταν για μια ακόμη φορά, θα σου ʾχει δώσει τα παπούτσια στο χέρι.
Αφού αυτή θες να είναι η μοίρα σου, είμαστε όλοι μαζί σου. Μη στείλεις όμως τη μυξιάρικη ιστορία σου στο «Your Stories Reloaded», δε θα στη γράψουμε. Τα ʾθελες και τα έπαθες.
Η συγγνώμη είναι δύσκολη κουβέντα και θέλει κότσια για να τη ζητήσεις. Αν ο σύντροφός σου δεν είναι σε θέση να την εκτιμήσει και διασκεδάζει με το να σε τυραννάει σαν τον Ιώβ, κόψε λάσπη κι ασʾ τον να ψάχνει αλλού για κορόιδο.
Συντάκτης: Έλενα Φλώρου
