Η αγάπη είναι το μόνο που χρειάζεται, πίστευα. Το είχα διαβάσει σʼ ένα εκατομμύριο εκδοχές στα βιβλία, το είχα δει σʼ άλλες τόσες δακρύβρεχτες ταινίες του σινεμά, μου το είπαν κι οι Beatles, μου το είχε κάνει πλύση εγκεφάλου μέχρι κι εκείνη η φιλάνθρωπη δασκάλα που είχα στο δημοτικό.
Το υιοθέτησα ως στάση ζωής κι όταν μπήκα στην εφηβεία κι άρχισε να χτυπάει η καρδιά μου για το μελαχρινό αγοράκι του διπλανού θρανίου, ύψωσα την αγάπη μου σαν λάβαρο επανάστασης και τόλμησα να του κάνω ερωτική εξομολόγηση. Κάπως έτσι γράφτηκε στα καταστατικά η πρώτη μου χυλόπιτα.
Η λίστα συνεχίστηκε μʼ ένα σωρό αποτυχημένες σχέσεις και με την πρώτη ψυχράδα ερωτικής απογοήτευσης από ένα παιδί της θεωρητικής, που αποδείχθηκε ότι με χρησιμοποιούσε για να του λύνω τʼ άγνωστα της τρίτης Λυκείου (τι κι αν εγώ ήμουν ακόμα στην πρώτη).
Τα δικαιολόγησα όμως όλα κι έριξα ευθύνες στο νεαρό της ηλικίας μου, που με οδήγησε σε λάθος επιλογές κι αποφάσισα να κρατήσω τη Μητέρα Τερέζα που έκρυβα, για κάποιον που θα μπορούσε να την εκτιμήσει.
Πέρασε ο καιρός και μαζί με την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο κόλλησε σφήνα κι ο μεγάλος έρωτας. Ήταν ακριβώς όπως τον φανταζόμαστε όλοι. Ατελείωτος ρομαντισμός σε σημείο άρλεκιν, σάλια και μέλια δίχως όρια, εκρηκτικοί καβγάδες που οδηγούσαν σε στιγμές πάθους και κατέληγαν σε δηλώσεις «Αχ! Τι όμορφη που είσαι όταν κοιμάσαι».
Ό,τι είχε παρονομαστή την λέξη αγάπη το χάρισα απλόχερα μέχρι τελευταίας ρανίδας, για να καταλήξω δυο χρόνια μετά χωρισμένη κι ένα βήμα πριν τον αλκοολισμό. Ατελείωτα «γιατί» μʼ έπνιγαν και ολόκληρες εθνοσυνελεύσεις με φίλους, γνωστούς και μη διοργανώθηκαν για να εντοπίσουμε όλοι μαζί τη ρίζα του κακού.
Δυστυχώς για μας, η σοφία έρχεται με τα χρόνια και για να στροφάρει το μυαλό στʼ αναπάντητα ερωτικά ερωτήματα, πρέπει να φάμε σκατά και να τρίψουμε αρκετές φορές τη μούρη μας στη λάσπη.
Δεν αρκεί η αγάπη, δεν φτάνει ούτε ο έρωτας τελικά. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν στο κατά πόσο σε θαυμάζει και σʼ εκτιμά ο σύντροφός σου πέρα από τους τιμητικούς τίτλους του ωραίου κώλου, του καλού παιδιού ή του sex machine που μπορεί να κουβαλάς. Πρέπει στην ερώτηση «ποιο είναι το καλύτερο πράγμα που σου έχει συμβεί», νʼ απαντά μʼ ένα αυθόρμητο κι ειλικρινές «εσύ». Οποιαδήποτε άλλη απάντηση βγάζει την ένδειξη error και λυπάμαι αλλά κόβεται, γιατί όπως έλεγε και η Ακρίτα «είστε ο πιο αδύναμος κρίκος».
Κάποιοι βέβαια το παραβλέπουν –καλή ώρα μια φίλη μου– γιατί πιστεύουν ότι η αυτοθυσία αρκεί ώστε να σε κατατάξει από δεύτερη προτεραιότητα σε πρώτη. Είναι οι ίδιοι που, όταν χωρίζουν, κόβουν στην άσφαλτο οχτάρια έξω από το σπίτι της πρώην πια, είναι αυτές που μένουν σε σχέσεις ξεχειλωμένες από όρια αντοχής και υπομονής, είναι οι άνθρωποι που από την τεράστια απογοήτευση θα παραιτηθούν από τον έρωτα και θα μουντζώνουν με χέρια και με πόδια την αγάπη.
Είναι ωραίο να παίζεις σε μια σαπουνόπερα όπου πρωταγωνιστεί ο χείμαρρος των συναισθημάτων αλλά κάποια στιγμή το εργάκι θα τελειώσει, γιατί στερείται πραγματικότητας κι ο κόσμος αρχίζει να κουράζεται από την τόση ίντριγκα και μελούρα.
Θέλω δίπλα μου κάποιον που ενθουσιάζεται με την ευκολία να λύνω όλα τα σκανδιναβικά σταυρόλεξα, χωρίς να ρίχνω κλεφτές ματιές στον πίνακα των λύσεων. Περιμένω τον άνθρωπο που θα θαυμάζει τις αντοχές μου, όταν πηγαίνω με κολικό εντέρου στην δουλειά, για να μη κρεμάσω τους συναδέλφους μου και τους φορτώσω με περισσότερη αγγαρεία.
Ζητάω εκείνον που θʼ απορεί με το πώς στο καλό πέτυχα εκείνο το δύσκολο κέικ, που βλέπαμε τις προάλλες στην τηλεόραση, αφού ξέρει από πρώτο χέρι ότι έχω πάρει διαζύγιο με την κουζίνα.
Αναμένω αυτόν που θα γνωρίζει πόσο δύσκολος, στραβός και μυγιάγγιχτος άνθρωπος είμαι, αλλά θα θυμάται με καμάρι τότε που εκτελούσα χρέη αποκλειστικής με το να του σκουπίζω μύξες και να του αλλάζω κομπρέσες, επειδή ήταν άρρωστος. Κι ας είχαμε γίνει μπίλιες την προηγούμενη.
Θέλω στο πλευρό μου κάποιον που δε θα εξιστορεί τις χίλιες και μια νύχτες αμαρτίας που μοιράστηκε μαζί μου, αλλά θα διηγείται με στόμφο για τον τρόπο που έσωσα τον σκύλο του, όταν αυτός έφαγε φόλα και κόντεψε να πεθάνει.
Θέλω κάτι πιο ουσιαστικό, βαθύ κι αληθινό που να βασίζεται στο πόσο αγαπά τις μικρές λεπτομέρειες που αποτελούν εμένα, στο πώς μεταφράζει στο μυαλό του καθημερινές κινήσεις που βλέπει να κάνω. Θέλω να με θεωρεί μοναδική και να με θαυμάζει για αυτό, γιατί το ίδιο μοναδικό κι ανεπανάληπτο θα τον θεωρώ κι εγώ.
Η μυστική συνταγή μιας επιτυχημένης σχέσης είναι ότι καθένας από τους δυο ανθρώπους έχει ξεχωρίσει τον άλλον ανάμεσα από τις επιτυχίες και τα τυχερά που του έχει φέρει η ζωή και του έχει δώσει μια αδιαπραγμάτευτη πρώτη θέση. Ό,τι και να γίνει, όσα καλά κι αν τύχουν, ο βασιλιάς και η βασίλισσα του θρόνου δε πρόκειται νʼ αλλάξουν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να ερωτεύονται και νʼ αγαπιούνται κάθε φορά από την αρχή, εξαιτίας του τρόπου που έχουν θεοποιήσει ο ένας τον άλλον.
Όχι άλλοι επικοί, κινηματογραφικοί έρωτες. Έναν καταραμένο, καταδικασμένο σαν τον δικό τους θέλω. Να είμαι για μια ζωή ο θεός του και να μην θελήσει νʼ αλλαξοπιστήσει, γιατί για αυτόν θα είμαι πάντα το ανέλπιστο, το καλύτερο που δεν περίμενε ποτέ να του συμβεί. Κι υπόσχομαι να κάνω το ίδιο.
Μήπως τελικά είναι κι δική σου σειρά να μʼ ακολουθήσεις στην αναζήτηση;
Συντάκτης: Έλενα Φλώρου
