Ποτέ δεν κατάλαβα τη μανία ορισμένων ανθρώπων με τις φωτογραφίες. Ίσως και γιʾ αυτό να με νευρίαζε η εμμονή της μάνας μου νʾ απαθανατίζει κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου: απʾ το ένα και μοναδικό δόντι που κοσμούσε το φαφούτικο στόμα μου, ως την πρώτη φορά που περπάτησα πάνω σε τακούνια.
Οι παλιότερες γενιές φαίνεται να είχαν πιάσει το νόημα και μετρούσαν με διαφορετικά μέτρα και σταθμά τα καθημερινά θαύματα.
Οι μεταγενέστεροι μεγαλώσαμε καλλιεργώντας μέσα μας τον ανταγωνισμό. Οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής απʾ τη μια κι η ανάγκη να τα προλάβουμε όλα απʾ την άλλη, μας έκαναν να δούμε τον χρόνο σαν εχθρό, θέτοντας αυτοσκοπό τη συντριβή του.
Πήραμε δάνεια απʾ τη ζωή μόνο και μόνο για να κερδίσουμε ένα μικρό προβάδισμα απέναντί του. Δε διστάσαμε να στήσουμε μαζί του στο φανάρι τʾ αυτοκίνητά μας και δεν ντραπήκαμε να πατήσουμε γκάζι πριν αυτό ανάψει πράσινο, για να χλευάσουμε την ήττα του.
Όμως πόσα κομμάτια ζωής χάθηκαν στʾ αζήτητα, εξαιτίας αυτής της παράλογης κόντρας; Πόσες αναβολές δώσαμε στην ευτυχία, για χάρη ενός εγωιστικού deadline; Κι εν τέλει, όταν καθένας μας φτάσει στο ηλιοβασίλεμα της ύπαρξής του και ρίξει μια ματιά προς τα πίσω, κατά πόσο θα τολμήσει να πει και να πιστέψει πως έζησε στʾ αλήθεια;
Στη τελευταία καμπή του χρόνου, που είναι συνήθως αυτή της συνειδητοποίησης, θα καταλάβουμε πως για ένα «ίσως κάποια άλλη στιγμή», τρενάραμε τον εαυτό μας απʾ το να διεκδικήσει τη ζωή που του άξιζε.
Χάσαμε ευκαιρίες να κλάψουμε, να θυμώσουμε, να γελάσουμε, να ερωτευτούμε, νʾ αναγεννηθούμε μέσα από μια αποτυχία. Γιατί το θέμα δεν είναι να κυνηγάς μόνο τις όμορφες στιγμές αλλά και τις άσχημες, αυτές που θα σε κάνουν να πιάσεις πάτο κι έπειτα θα σʾ αναγκάσουν να σηκωθείς στα πόδια σου με περισσότερη δύναμη κι αυτοπεποίθηση.
Στον κόσμο ερχόμαστε ως άγραφα χαρτιά. Οι στιγμές με τις εμπειρίες που εσωκλείουν, είναι εκείνες που μας σκαλίζουν και μας διαμορφώνουν. Αντί λοιπόν να τις βάζουμε στον πάγο με τη φτηνή δικαιολογία «κι αύριο μέρα είναι», ας βγούμε με την απόχη κι ας τις κυνηγήσουμε μία προς μία.
Αυτό που θα ζήσεις σήμερα, δε θα ʾχεις την ευκαιρία να το απολαύσεις αύριο κι εκείνο που αναβάλλεις τώρα, δε θα το βρεις όταν τʾ αναζητήσεις μετά. Τον χρόνο τον νικάμε μόνο για λίγο, μέχρι να βρει το τρωτό μας σημείο και να μας ισοπεδώσει.
Πάρε ρίσκο, τόλμησε, χάλασε το πρόγραμμά σου ή βγες τελείως απʾ αυτό. Ξεκίνα με τη σκέψη πως τίποτα δεν είναι δεδομένο κι αγκιστρώσου πάνω στις στιγμές που απλώνονται πλουσιοπάροχα μπροστά σου.
Ξύπνα δυο ώρες νωρίτερα απʾ ότι συνηθίζεις, φτιάξε καφέ και βγες στο μπαλκόνι να τον ευχαριστηθείς την ώρα που ο ήλιος θα χαράζει.
Σταμάτα ένα λεπτό να μυρίσεις τʾ όμορφο λουλούδι που εδώ και μέρες θαυμάζεις στο διπλανό κήπο και δεν πειράζει, ας μη φτάσεις στη δουλειά ακριβώς στην ώρα σου.
Μια μέρα που θα βρέχει, απαρνήσου την γκρίνια σου και ξέχνα την ομπρέλα στο σπίτι. Βγες, έτσι, σκέτος. Χοροπήδα στις λασπωμένες λακκούβες κι άφησε τις σταγόνες να υγράνουν το στόμα σου, χωρίς να σε νοιάζει, αν κοροϊδεύουν οι περαστικοί τον παιδικό ενθουσιασμό σου.
Δέξου την πρόταση των φίλων σου για μπίρες στην παραλία και μην τους ακυρώνεις, επειδή βαριέσαι να ξεκουνηθείς απʾ τον υπολογιστή σου.
Πάρε καρέκλα και κάτσε να θαυμάσεις τη βροχή των αστεριών, αντί να λιώσεις μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας σίριαλ.
Δείξε ανοιχτά το ενδιαφέρον σου στον άνθρωπο που μέχρι τώρα δεν τόλμησες ούτε στα μάτια να κοιτάξεις και πες του ευθέως, πως τον γουστάρεις και πως θα έδινες τα πάντα για να είναι μαζί σου. Γιατί για λίγα δευτερόλεπτα αμηχανίας και μια στιγμιαία ντροπή, κρύβεσαι στο καβούκι σου κι επιλέγεις να ζεις με υποθετικές καταστάσεις, αφήνοντας τʾ αισθήματά σου να σε τρώνε;
Μη μένεις σε σχέσεις που δεν έχουν τίποτα άλλο να σου προσφέρουν, επειδή τρέμεις τις μέρες που θα ξημερώνουν με σένα μοναχό στο διπλό κρεβάτι. Βάλε τέλος και μην αποφεύγεις τη στιγμή που θα πρέπει να το ξεστομίσεις.
Αν είσαι από ʾκείνους τους τυχερούς που βρήκαν το μισό που τους συμπληρώνει, μην αμελήσεις να πεις «σʾ αγαπώ», έστω κι αν το θεωρείς αυτονόητο και μην ξεχάσεις νʾ αποχαιρετήσεις τον άνθρωπό σου μʾ ένα φιλί στο στόμα, πριν ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού. Άσε τα ψέματα κατά μέρους πως, τάχα μου, θα επανορθώσεις για την αδιαφορία σου κάποια άλλη στιγμή. Το ξέρεις κι εσύ πως αύριο θα δώσεις παράταση στην υπόσχεσή σου.
Πρόλαβε να πιεις ένα κρασί με τους ανθρώπους που σʾ έχουν ευεργετήσει και χτύπα το κουδούνι εκείνων που έχεις αδικήσει, ζητώντας συγχώρεση.
Σβήσε απ’ το λεξιλόγιό σου κάθε υστερόχρονη συλλαβή κι άδραξε την κορδέλα του «τώρα», που ανεμίζει μπρος στα μάτια σου. Κράτα τη σφιχτά ανάμεσα στα δάχτυλά σου και χόρεψε στον ρυθμό.
Δεν έχει σημασία η έκβαση. Είναι ανόητο να σε κρατάει η δειλία μακριά απʾ τη πραγματική ζωή, επειδή είσαι φυγόπονος. Όλα είναι μέρος του παιχνιδιού, γιʾ αυτό ρίξε τα ζάρια σου κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.
Η ζωή μας μια βόλτα, δε λένε; Κάνε αυτή τη ρημάδα, σύντομη διαδρομή να μετρήσει. Επιλογή σου είναι!
Συντάκτης: Έλενα Φλώρου
