Βρέθηκα πρόσφατα σε συζήτηση με καφέ, σε μια από εκείνες τις γνωστές, τις φιλοσοφικές, που προσπαθούσαν να με πείσουν ότι το ίντερνετ είναι παιχνίδι του Εωσφόρου και ότι κάθε φορά που κάνω ένα like στο facebook o Σκοτεινός Άρχοντας ρουφάει και λίγη από την ψυχή μου.
«Μα σκέψου τον David Avramidis Official, τα ψεύτικα προφίλ, τα ‘‘κάνε με add κούκλα, έχω μπλοκ’’ και την ορδή από λιγούρια και ραμολιμέντα που ψάχνουν ντε και καλά το πιπίνι που θα δεχτεί να τους γνωρίσει. Τι ασχολείσαι με τα social media! Θες να είσαι το επόμενο θύμα;»
Με βάλανε έτσι σε σκέψεις αν όντως είναι τόσο επιβλαβή τα social media και αν ο τυχαίος καραγκιόζης είναι αρκετός για να μας κάνει να μείνουμε μακριά τους.
Ε λοιπόν όχι!
Αν αφήσουμε στην άκρη τους ανώμαλους, στ’ αληθεια υπάρχει και υγιής πλευρά στις διαδικτυακές γνωριμίες, κι ας μην το παραδεχόμαστε συχνά, γιατί δε θέλουμε να μας πουν αρρωστάκια του ίντερνετ.
Παραδέξου το· σίγουρα έχεις οπλίσει το ψαροντούφεκο κι έχεις προσπαθήσεις να καμακώσεις το ωραίο γκομενάκι με τα χίλια like στις φωτογραφίες. Και σίγουρα τα ήπιες μ’ εκείνον τον τυπά που γνώρισες νύχτα στο chat – παρατημένος κι αυτός από κάποια αχάριστη Σούλα που τα πήρε όλα κι έφυγε, ακόμα και τον σκύλο.
Ας μην ξεχνάμε βέβαια κι εκείνον τον αμφιλεγόμενης σεξουαλικότητας blogger που πολλές φορές σε προβλημάτισε με τα posts του, αποτινάσσοντας το στερεότυπο που θέλει τους ομοφυλόφιλους χαζοχαρούμενες φτερούδες, σκυλαρπάχτρες.
Στο παιχνίδι της διαδικτυακής κοινωνικοποίησης δεν υφίστανται τίτλοι, κοινωνικές και ταξικές διαφορές, ούτε η έννοια της απόστασης. Καθένας εκφράζει χωρίς ενδοιασμούς και ντροπές την προσωπική του άποψη στη μουσική, τα βιβλία, τον κινηματογράφο και σε οτιδήποτε άλλο γεμίζει την καθημερινότητά του. Ξετυλίγει τις σκέψεις ή τους προβληματισμούς του, και μέσω αυτής της έκθεσης καταφέρνεις να τον γνωρίσεις, απρόσωπα μεν, πολύ πιο ουσιαστικά δε.
Άνθρωποι που υπό άλλες συνθήκες δε θα είχαν καταφέρει να γνωριστούν, έρχονται κοντά και γίνονται μια μεγάλη παρέα που ανταλλάζει απόψεις, τρολάρει, σπαμάρει, αναρωτιέται, φιλοσοφεί και –γιατί όχι;– φλερτάρει κιόλας.
Ανοίγεις τον υπολογιστή, συνδέεσαι, και κάνεις ό,τι γουστάρεις χωρίς να το πολυσκέφτεσαι αν θα κακο-χαρακτηριστείς. Ο αυθορμητισμός και η χαλαρή παρουσίαση του εαυτού σου σε κάνει αυτομάτως περισσότερο ανθρώπινο, αναγκάζοντας και τους υπολοίπους να είναι αυθεντικοί και ειλικρινείς, παίρνοντας θάρρος να σε προσεγγίσουν με ένα σχόλιο, ένα like ή ένα μήνυμα στα εισερχόμενα.
Όταν τα κινητά των φίλων είναι κλειστά και σε τρώει ο πισινός σου να πεις τον πόνο, την εξυπνάδα ή την καΐλα σου, ρε παιδί μου, αρκεί να πατήσεις ένα κουμπί. Αποδέκτη θα βρεις ακόμη κι αν θυμήθηκες ν’ αγορεύσεις την ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα.
Άντε, και στη χειρότερη να σου απαντήσουν ένα «τράβα ψοφολόγα ρε ζωντόβολο». Μια φορά πάντως μόνος δε θα νιώθεις.
Τα social media διατηρούν την ανθρώπινη και επικοινωνιακή αλληλεπίδραση ανεξαρτήτως χώρου, χρόνου, καταστάσεων ή διαπροσωπικών σχέσεων. Γι’ αυτό άλλωστε προκύπτουν φιλίες, έρωτες ή και σχέσεις ζωής. Κάτι σαν το ζαχαροπλαστείο που έβγαιναν παλιά για πάστα και συζήτηση, μόνο που είναι πολύ πιο εκσυγχρονισμένο και χωρίς σοκολατίνα (γιατί κάνει και κακό στα δόντια).
Λένε πως αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει, γι’ αυτό δε θα μπορούσα ν’αφήσω στην απ’ έξω το Pillowfights.gr.
Μέσα από τις ιστορίες καθημερινής τρέλας που γράφονται άλλοτε με χιούμορ, ερωτισμό, κυνισμό κι άλλες φορές με θυμό, απογοήτευση και σιχτίρισμα, έχοντας πάντα σαν κύριο γνώμονα τις σχέσεις, οι αναγνώστες συναντούν μέσα στις λέξεις τον εαυτό τους, αναγνωρίζοντας καταστάσεις που έχουν κι αυτοί βιώσει.
Παίρνουν απαντήσεις σε θέματα που τους απασχολούν ή προβληματίζονται με οπτικές που τους είχαν περάσει απαρατήρητες.
Σχολιάζουν, διαφωνούν, πιάνουν συζήτηση με άλλα άτομα που καταθέτουν τη γνώμη τους για το ίδιο θέμα. Κι αν εντοπίσουν ένα άρθρο που ταυτίζονται απόλυτα, ρίχνουν και μια κοινοποίηση ταγκάροντας φίλους και δίνοντας συγχαρητήρια μιας και «ωραία τα λέει το παιδί!»
Το Pillowfights ενώνει τους ανθρώπους μέσα από δυο πράγματα: την αγάπη για το διάβασμα και την ανάγκη για εύρεση της αλήθειας που δε γράφεται αλλού, για τις κοινωνικές σχέσεις και τις ανθρώπινες συμπεριφορές.
Σίγουρα υπάρχουν και οι υπερασπιστές της παράδοσης, που επιμένουν να επικοινωνούν με σήματα καπνού, χορούς της βροχής, σήματα Μορς και αλληλογραφία με περιστέρια, χρησιμοποιώντας βέβαια ανώνυμα προφίλ για να δουν τι παίζει στο διαδίκτυο χωρίς να μετακινηθούν από την απόλυτη θέση τους.
Είναι οι υπέρμαχοι του Πώποτα και του «εμπρός πίσω». Σε σας λοιπόν, που ξέρω ότι διαβάζετε το παρόν άρθρο στα κρυφά, σας στέλνω όλη μου την αγάπη και ευελπιστώ στον εκμοντερνισμό σας.
Τα social media σε καμία περίπτωση δεν είναι του σατανά. Τι λέτε να δώσετε μια ευκαιρία στον πολιτισμό;
Συντάκτης: Έλενα Φλώρου
