Ένα μείζον θέμα που μας προβληματίζει στις μέρες μας, είναι η ανεργία. Η κατάσταση έχει φτάσει σε τραγικό σημείο κι έχει αναγκάσει ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων να ξενιτευτεί. Ολόκληρες οικογένειες εγκαταλείπουν τη χώρα τους για να πάνε σε κάποια άλλη. Με το πιθανό σενάριο να τους προσφέρει κάτι καλύτερο με πιο πολλές προοπτικές. Τους προσφέρει άραγε; Μπορεί να καλύψει όλα αυτά που τους πρόσφερε η δική τους χώρα; Και δε μιλάω για υλικά αγαθά . Μιλάω για συναισθήματα κι ασφάλεια που σου προσφέρει ο τόπος σου.
Ξενιτιά, λοιπόν, μια λέξη με πάρα πολλά συναισθήματα κι εμπειρίες. Κακά τα ψέματα παιδιά, για να πάρει κανείς μια τέτοια απόφαση, πρέπει να είναι ή πολύ τολμηρός ή να μην έχει τίποτα να αφήσει πίσω του. Άλλοι αναγκάζονται να το κάνουν, άλλοι από επιλογή.
Έτσι, μετά από πολύ σκέψη κι απογοήτευση ψάχνοντας για δουλειά χωρίς αποτέλεσμα, αποφασίζεις να φύγεις. Έχεις κάνει την έρευνα σου για τον προορισμό, την εργασία και φυσικά για το πού θα μείνεις.
Σε διακατέχει βέβαια κι ένα άγχος για το τι θα συναντήσεις εκεί. Μην το κρύβεις. Παρόλα αυτά είσαι τολμηρός και μπράβο σου για το βήμα που θα κάνεις. Ανακοινώνεις στους δικούς σου ότι ήρθε η ώρα του αποχωρισμού, αυτή η δύσκολη ώρα. Εσύ, όμως, έχεις μια λαχτάρα μέσα σου. Θα αλλάξεις περιβάλλον, θα γνωρίσεις καινούργιους ανθρώπους, θα διευρύνεις τους ορίζοντες σου και γενικά θα αποκτήσεις μια άλλη νοοτροπία. Θα αλλάξει όλη σου η ζωή. Έχει και τα καλά της η ξενιτιά. Να τα λέμε και αυτά.
Όλα σου ήρθαν βολικά και σου αρέσει πολύ εκεί. Τελικά έμεινες τρία χρόνια. Περνάς όντως καλά ή συμβιβάστηκες κι έπεισες τον εαυτό σου; Κανείς δεν ξέρει. Σου λείπει κάτι όμως. Αυτό που δεν μπορεί να το αντικαταστήσει κανείς ούτε με όλα τα λεφτά του κόσμου. Η πραγματική αγάπη, οι φίλοι σου, ένας δικός σου άνθρωπος. Όσο κόσμο και να έχεις γύρω σου, κανείς δεν είναι σαν την οικογένειά σου και σαν τον παιδικό σου φίλο.
Θες να μιλήσεις σε κάποιον, αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει τη γλώσσα σου. Γενικά δε σε καταλαβαίνει κανείς. Μπορεί να μένεις χρόνια εκεί, αλλά υπάρχει αυτή η περίεργη αντιμετώπιση επειδή δεν είσαι ντόπιος. Άλλωστε αυτό παντού συμβαίνει. Έρχονται κι αυτές οι ριμάδες σκέψεις «αν γυρίσω πίσω θα είμαι ένας αποτυχημένος ή ήταν μια εμπειρία που δοκίμασα και ανακάλυψα πως δε μου ταιριάζει;»
Κι εκεί είναι που αρχίζεις να νιώθεις τόσο μόνος όσο ποτέ. Συνειδητοποιείς ότι αυτά που σου προσφέρει η καλή δουλειά κι η καλή ζωή στο εξωτερικό, είναι λιγότερα από αυτά που σου στερεί. Δεν ζεις, απλώς υπάρχεις για να επιβιώσεις. Όσο αναίσθητος και να είσαι και να μη σε αγγίζει τίποτα, δυστυχώς κάποια στιγμή θα λυγίσεις.
Είναι ωραίο να αλλάζεις παραστάσεις, να τολμήσεις και να ρισκάρεις. Μια τέτοια αλλαγή μπορεί να σου αλλάξει την ζωή προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Φυσικά δεν ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις και πώς θα τα φέρει η ζωή. Αλλά πρέπει να φανείς δυνατός σε ένα τέτοιο ξεκίνημα, όποιο και να είναι το τίμημα. Πολλές φορές όμως από ένα τέτοιο ταξίδι της ζωής, μένει μόνο μια πικρία.
Συντάκτης: Αγγελική Μαλλιάσα
