Πόσα ψυχολογικά, ψυχαναγκασμούς, κρίσεις, νεύρα βιώνεις καθημερινά; Έχουμε γίνει οι καλύτεροι ηθοποιοί. Φοράμε ο καθένας μας τη μάσκα του, αυτή που κρύβει ό,τι κουβαλάει μέσα του και παίρνουμε φόρα για το αδύνατο. Τα ψυχολογικά μας έχουν γίνει περισσότερα από τις γνώσεις μας. Ώρες-ώρες θέλεις να τα μετρήσεις ένα-ένα και δε σου φτάνουν τα δάχτυλα. Δημιουργούνται από μικρή ηλικία ή μάλλον στα δημιουργούν άλλοι κι αυτά έρχονται, δένουν πάνω σου και γίνεστε ένα.
Εντάξει, εσένα τώρα σου έχει μείνει ψυχολογικό που στην πέμπτη Δημοτικού, δε σου έδινε ο διπλανός σου τη γόμα και τον έβριζες και κάθε φορά που δε σου δίνει κάποιος κάτι που θέλεις, σου ανάβουν τα λαμπάκια, όχι δεν είναι φυσιολογικό. Είσαι κι εσύ που οι γονείς σου επέμεναν να γυρνάς σπίτι συγκεκριμένη ώρα κι αν γυρνούσες λίγα λεπτά αργότερα, σε έπιανε κρύος ιδρώτας. Το παθαίνεις και τώρα όταν αργείς στα ραντεβού σου, τρέμεις για το τι θα συμβεί. Άνθρωποι είμαστε, θα καθυστερήσουμε και μια φορά.
Το μεγαλύτερο σου θέμα είναι όταν ακούς δυνατό κρότο, εκτοπίζεσαι στην αγκαλιά του πατέρα σου, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει. Εντάξει με τα δίκια σου γιατί σε μικρότερη ηλικία έσκασαν στα αυτιά σου ένα μπαλόνι. Κι είχες και μαγουλάδες με σαράντα πυρετό. Έτσι –το Πάσχα κυρίως– δεν καταλαβαίνει κανείς πώς με το που ακούγεται το Χριστός Ανέστη, εσύ έχεις φτάσει σπίτι και τρως ήδη μαγειρίτσα με τα ακουστικά στη διαπασών για να μην ακούς τα πυροτεχνήματα. Όχι εντάξει, τέρμα ψυχολογικό.
Είσαι ένα βήμα πριν την αυτοκαταστροφή γιατί μόλις θυμήθηκες τη θεία Ευτέρπη που έλεγε σε όλες τις συνομήλικές της, τι μαγουλάκια για τσίμπημα είναι αυτά. Και τώρα όποιος τολμήσει να σε ακουμπήσει στο μάγουλο θες να του σκάσεις μπουκέτο. Μετά από πολύ δουλειά και λίγες ώρες ύπνου κοιτάς τη φάτσα σου στον καθρέφτη και σκέφτεσαι «Θεά». Γιατί θυμάσαι τα εφηβικά σου χρόνια που ήσουν μέσα στην ακμή κι ήθελες να βγαίνεις έξω με μάσκα. Στέκεσαι μπροστά στον περιπτερά και προσπαθείς να συγκεντρώσεις το μυαλό σου για να θυμηθείς τι θέλεις να πάρεις. Διότι μόλις εντόπισες τις αγαπημένες σου καραμέλες που δε σε άφηναν ποτέ να πάρεις, γιατί χαλάνε τα δόντια. Και τις παίρνεις πέντε-πέντε τώρα. Έτσι για την αλητεία.
Ψυχολογικά κι απωθημένα με τη δουλειά, τις σχέσεις σου, τους ανθρώπους. Ενώ σχεδόν όλα κυλάνε ρολόι, σκάει μύτη κάτι απ’ το παρελθόν και σου καταστρέφει ό,τι έχεις χτίσει μέχρι σήμερα. Επειδή σου φούσκωναν τα μυαλά κι εσύ είχες τρελές βλέψεις για το μέλλον σου, δε θα την πληρώσει τώρα η δουλίτσα σου. Αυτό σπούδασες, αυτό θα κάνεις. Αναρωτιέσαι σε ποια γενιά ανήκεις. Ανήκεις σε αυτή τη γενιά με τις περικοπές. Όσο δεν το σκαλίζεις, τόσο καλά θα είσαι με τον εαυτό σου.
Καλά στις σχέσεις πολλά τα ψυχολογικά τραύματα. Σε πλήγωσαν μια φορά, θα το κάνουν κι άλλες δέκα. Έχει μείνει στο κεφάλι σου μία κακοπροαίρετη συμπεριφορά και πιστεύεις όλοι έτσι λειτουργούν. Και κάνεις σενάρια κι αναλύεις, δεν κοιμάσαι τα βράδια κι άρχισες να τρέχεις σε μάγισσες και χαρτορίχτρες. Χαλάρωσε, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι απ’ το ίδιο υλικό, υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις. Μην αφήνεις αποκαΐδια μέσα σου κι ό,τι σε χαλάει το διώχνεις.
Πλάκα-πλάκα υπάρχουν τόσα πολλά ψυχολογικά τραύματα που όλοι κουβαλάμε, άσχημα και μη, αστεία, παιδιάστικα μα και σοβαρά. Όλα θέλουν το χρόνο τους κι όλα αντιμετωπίζονται. Κανένα δε μένει στάσιμο. Άρχισε να τα μετράς αντίστροφα και να τα βγάζεις απ’ τη ζωή σου. Θα νιώσεις ελευθερία κι όταν το κουβάρι απλωθεί στα πόδια σου, θα το πάρεις και θα το πετάξεις. Μέχρι τότε think positive.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Μαλλιάσα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αγγελική Μαλλιάσα
