Η καθημερινότητα κρύβει μέσα της πολλούς ρόλους. Αν καθίσεις και κοιτάξεις τα πρόσωπα των ανθρώπων, πάντα βρίσκεις μια λεπτομέρεια για να μαντέψεις τη σκέψη αυτού που στέκεται απέναντί σου. Προσπαθείς να μπεις στο μυαλό τους. Όχι στη θέση τους. Ποτέ δεν μπορείς να μπεις στη θέση κάποιου. Τι σκέφτεται; Τι νιώθει; Τι βάρος έχει να σηκώσει σήμερα κι ως πού φτάνουν οι αντοχές του. Είμαστε όλοι πιόνια κάποιου άραγε; Πιόνια δεν ξέρω αν είμαστε, αλλά καλά ρομπότ σίγουρα είμαστε.
Τρέχεις απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ για να τα προλάβεις όλα. Να ευχαριστήσεις όλους τους άλλους εκτός από ‘σένα. Υπάρχουν στιγμές που δεν αντέχεις τίποτα και κανέναν. Κι όμως είσαι υποχρεωμένος να έχεις ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη σου ακόμα κι αν μέσα σου βράζεις.
Βλέπεις το πλήθος στο μετρό να κατευθύνετε με την ίδια ταχύτητα και το ίδιο βλέμμα κάθε μέρα. Τα πρόσωπα τους σκυθρωπά, αδιάφορα και με μια δόση απογοήτευσης. Δε νοιάζονται ποιος είναι δίπλα τους κι αν αρχίσεις να ουρλιάζεις ούτε που θα σε ακούσουν. Όλες οι κινήσεις είναι μηχανικές. Απλώς εκτελείς εντολές του μυαλού.
Να πας για δουλειά, να μαγειρέψεις, αν έχεις οικογένεια να καλύψεις όλες τις υποχρεώσεις σου και πάει λέγοντας. Απ’ την ενηλικίωσή σου και μετά όλα μπαίνουν σε ένα δρόμο ρουτίνας. Όπου συνηθίζεις μια κατάσταση και μένεις εκεί στάσιμος. Η κοινωνία σε έχει κάνει έτσι ώστε να λειτουργείς με βάση τα κουτάκια και τις υποχρεώσεις σου κι όχι με όσα θέλεις να κάνεις.
Είσαι-δεν είσαι σε φάση πρέπει να ακούς αυτά που σου λένε οι ανώτεροι και να κάνεις το μαλάκα. Δούλεψε τις οχτώ ωρίτσες σου, στην καλύτερη φυσικά. Αν είναι δέκα ή δώδεκα μην ανησυχείς, αυτό επιτρέπεται, καλή ρουτίνα. Δες μερικές εκπομπές με πλούσιους, δήθεν κι άνετους για να ελπίζεις ότι αν είσαι καλό ρομποτάκι έτσι θα γίνεις κι εσύ, γιατί φυσικά ξεχωρίζεις.
Ξέδωσε με λίγο βρίσιμο σε κανένα γήπεδο, μη σε έχουμε και με νεύρα κι ενέργεια εκεί που δεν πρέπει. Μάζεψε μερικά χρήματα για μια βολτίτσα να πιστέψεις ότι έχει νόημα η ζωή και χωρίς πολλά-πολλά και μετά πάλι στο repeat.
Θέλεις όνειρα; Φυσικά και να κάνεις. Γι’ αυτό τα λένε όνειρα. Μην τολμήσεις μόνο να προσπαθήσεις να σπάσεις το καλούπι, να ξεστρατίσεις απ’ το δρόμο. Κάποιοι τον έστρωσαν, δεν είναι σωστό. Έχουν ρυθμίσει τα κουμπιά σου κι ελέγχουν ακόμα και τα συναισθήματά σου. Ορίζουν πότε θα γελάς και πότε θα κλαις. Ως πότε θα είσαι η μαριονέτα τους; Πάρε αποφάσεις και σπάσε τα δεσμά.
Ζεις μονίμως μέσα στο άγχος, σου μιλάνε κι είσαι χαμένος σε ένα δικό σου κόσμο. Ακόμα δεν ξεκίνησε η σημερινή μέρα, εσύ σκέφτεσαι τι θα γίνει αύριο. Δεν απολαμβάνεις όλα όσα σου χάρισε η ζωή. Γι’ αυτό πρέπει να ζεις στο έπακρο, με κάθε λεπτομέρεια, την κάθε στιγμή. Αναρωτήθηκες ποτέ αν «ήσουν καλό ρομπότ σήμερα;» Ήσουν το καλύτερο, αφού τήρησες το πρόγραμμά σου κατά λέξη χωρίς κανένα δισταγμό. Κι όμως κανείς δε θα σου δώσει τα εύσημα και κανένα βραβείο.
Τζάμπα ξόδεψες τόση οργάνωση για να σε προγραμματίσει σωστά η κοινωνία; Τόσα χρόνια κουρδίσματος για να αναλάβεις το ρόλο που κάποιους βολεύει. Ο δικός σου ο ρόλος ποιος είναι τελικά; Αναρωτήσου αν αξίζει να περνάς όλα αυτά και να είσαι υποχείριο τους χωρίς καμία βούληση. Σαν ναρκωμένος.
Πέτα τη μάσκα σου και γίνε ξανά ο εαυτός σου. Μόνο εσύ μπορείς να αλλάξεις τα πάντα κι ανάμεσα σε όλα τα ρομπότ εκεί έξω, εσύ να είσαι αυτός που θα κάνει τη διαφορά.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Μαλλιάσα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αγγελική Μαλλιάσα
