Δε σου λείπει ο άνθρωπος αλλά η ιδέα του έρωτα

Αφού έχει περάσει καιρός και η πληγή του χωρισμού, είτε είναι δική σου απόφαση είτε της άλλης μεριάς, έχει αρχίσει να επουλώνεται, μπαίνεις σε βαθύτερες σκέψεις από εκείνες που ούτε φανταζόσουν ότι θα έκανες κάποια στιγμή. Όταν χωρίζεις σκέφτεσαι ότι η σχέση που έζησες με αυτό το άτομο δε θα ξαναυπάρξει ως δομή με κάποιον άλλο το ίδιο έντονη, ούτε θα σου προκαλέσει κανείς τα ίδια συναισθήματα, ή για να το πάμε κι ένα βήμα παραπέρα, δε θα ερωτευτείς ξανά με τον ίδιο τρόπο, αν όχι περισσότερο.

Η αλήθεια είναι κι ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ότι δε θα αισθανθείς ξανά τα ίδια συναισθήματα με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Όσο μεγαλώνουμε, αποκτάμε νέες εμπειρίες από νέα ερεθίσματα, πράγμα που μας ωριμάζει και μας πάει μπροστά σε όλες τις εκφάνσεις είτε είναι επαγγελματικές είτε είναι συναισθηματικές. Όλες οι φάσεις της ζωής μας από εκείνη που μας ήθελε μικρό παιδί μέχρι ώριμο ενήλικα συνδέονται με το πώς βιώνουμε συναισθηματικά την κάθε περίοδο της ζωής μας. Το ίδιο συμβαίνει και με τις σχέσεις· δεν μπορείς να φερθείς και να αισθανθείς το ίδιο με την πρώτη φορά που μπήκες στο παιχνίδι του έρωτα.

Όταν λοιπόν αναπολείς τη σχέση που είχες και σκεφτόσουν πόσο ερωτευμένος έχεις υπάρξει, αισθάνεσαι ένα άγχος και μια αγωνία πως ίσως να μην το ξαναζήσεις. Δε μιλάμε για το να είσαι ερωτευμένος με το άτομο που είχες υπάρξει κάποτε, δεν μπορείς να αναβιώσεις κάτι το οποίο έχει τελειώσει επίσημα και από τους δύο. Είναι λοιπόν οκ αν παραδεχτείς ότι σου λείπει η κατάσταση στην οποία βρισκόσουν τότε, ότι ήσουν ευτυχισμένος και χαρούμενος κι όλα τα συναισθήματα που σου έρχονται στο μυαλό με θετικό πρόσημο, κι όχι το ίδιο το άτομο με το οποίο τα έζησες.

Πολλές φορές δε μας λείπει το πρόσωπο ως πρόσωπο αλλά όλο αυτό το παραμύθι που έχουμε πλάσει μέσα στο μυαλό μας με όλες τις όμορφες και ρομαντικές στιγμές, διαγράφοντας αυτόματα τις άσχημες γεμάτες θλίψη· γιατί για να τελείωσε μια σχέση κάτι έχει προηγηθεί και σίγουρα δεν ήταν ευχάριστο. Σε αυτή την περίοδο λοιπόν που αναπολούμε, ο νους μας επαναφέρει στο μυαλό την ιδανική περίοδο της σχέσης και μας αποδεικνύει δήθεν περίτρανα ότι υπάρχει ο έρωτας, ή τουλάχιστον υπήρξε κι ίσως δεν υπάρξει ξανά- γιατί έτσι ύπουλα παίζει το υποσυνείδητο παρέα με την ανασφάλεια.

Δεν είναι κακό να σκέφτεσαι ότι θα ήθελες να το ζήσεις ξανά· πολλές φορές φοβόμαστε να το πούμε, είναι ένας διακαής πόθος αλλά ταυτόχρονα και κρυφός. Θες να ζήσεις ένα κινηματογραφικό ειδύλλιο με εσένα πρωταγωνιστή και λες στον εαυτό σου πως αυτή τη φορά θα το κάνεις σωστά. Βάζεις τον εαυτό σου να ορκιστεί ότι θα ερωτευτείς και θα δοθείς όσο το δυνατόν περισσότερο το είναι σου χωρίς να αναλογιστείς την παραμικρή απώλεια που μπορεί να έχεις. Έχει πλάκα όμως το πόσο εύκολα ξεχνάμε πόσο δύσκολα περάσαμε στην προηγούμενη σχέση μέχρι να βγούμε ξανά υγιείς και έτοιμοι να ζήσουμε κάτι συναρπαστικό. Ακόμη περισσότερη πλάκα έχει όμως όταν όλες τις υποσχέσεις που δώσαμε παραπάνω τις προδώσαμε με περίσσεια άνεσης.

Το ζήτημα για εσένα στην προκειμένη περίπτωση είναι άλλο, να αφήσεις τον εαυτό σου να μην ανησυχεί για το αν ο έρωτας θα (ξανά)ρθει και πότε θα συμβεί αυτό. Άλλωστε, γιατί να θέλεις να ζήσεις ακριβώς τον ίδιο έρωτα από τη στιγμή που σε οδήγησε στον χωρισμό, ενώ υπάρχουν άλλοι τόσοι ανεξερεύνητοι για να απολαύσεις;