Εκείνη η φάση που τίποτα πια δε σε συγκινεί

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι θεωρούσαν ότι ένας άνθρωπος βιώνει ισάξια χαρές και λύπες με τη διαφορά ότι ο πόνος διαρκεί περισσότερο από τη χαρά. Με λίγα λόγια ο πόνος αποτυπώνεται στο υποσυνείδητο πιο έντονα αφήνοντας τα συναισθήματα της θλίψης να έχουν μεγαλύτερη διάρκεια. Τι συμβαίνει όμως όταν η συχνή επανάληψη οποιουδήποτε συναισθήματος μας προκαλέσει μούδιασμα; Η άμβλυνση των συναισθημάτων μπορεί να οδηγήσει σε μείωση της συναισθηματικής εκφραστικότητας του ατόμου.

Όταν βιώνουμε το συναίσθημα της χαράς μάς κατακλύζουν τόσο όμορφα συναισθήματα που η συγκεκριμένη στιγμή «κλειδώνεται» στο ντουλάπι των καλών αναμνήσεων και εμφανίζεται ξανά όταν βρισκόμαστε σε μια δύσκολη φάση στη ζωή μας. Το συναίσθημα της θλίψης το βιώνουμε διαφορετικά και ίσως πιο έντονα. Φυσικά αυτό ποικίλει ανάλογα με την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του καθενός. Το σίγουρο είναι ότι μένει μια πικρία όταν οτιδήποτε τελειώνει, η οποία φεύγει με τον καιρό. Κι αν αυτή η πικρία ή η χαρά επαναλαμβάνεται συνέχεια; Τα συναισθήματα όταν τα βιώνει κανείς σε υπερβολικό βαθμό μπορεί να πάθει «overdose» και οι εκπλήξεις να μειωθούν κατακόρυφα.

Στην καθημερινότητά μας χάνουμε την αίσθηση της ευχαρίστησης που μας προσφέρει η επιτυχία και το μάθημα που παίρνουμε από τη θλίψη που βιώνουμε. Συνήθως κυνηγάμε στόχους εστιάζοντας κυρίως στους υλικούς και όχι τόσο στους πνευματικούς. Δεν είπε κανείς ότι είναι κακό να θες να προσθέσεις ένα παραπάνω μηδενικό στο εισόδημά σου ή να διεκδικείς καλύτερη θέση στον χώρο εργασίας σου. Άλλωστε τι στο καλό προσπαθείς, κοπιάζεις και διαβάζεις τόσα χρόνια; Όταν όμως κυνηγάς συνεχώς κάποιον στόχο χωρίς να σταματάς για λίγο να κοιτάξεις τι έχεις καταφέρει μέχρι στιγμής, η ακόρεστη επιθυμία να κατακτήσεις μια κορυφή -είτε επαγγελματική είτε σχεσιακή- σε τυφλώνει και ευτελίζεις τα συναισθήματα καθώς δεν τα βιώνεις με τόσο έντονο τρόπο όπως στην αρχή.

Προσπαθούμε να πετύχουμε το αίσθημα της πληρότητας, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι τέτοιο είναι παροδικό σαν να μας χτυπάει ηλεκτρικό ρεύμα. Όταν πετυχαίνουμε έναν στόχο προχωράμε δυναμικά στον επόμενο μέχρι να κατακτήσουμε αυτό που θέλουμε. Η  ματαιοδοξία μας όμως δε μας αφήνει σε ησυχία και αναζητάμε συνεχώς καινούριους στόχους γιατί θεωρούμε ότι αυτό μας κρατά σε εγρήγορση. Δεν καταλαβαίνουμε ότι μερικές φορές αυτό μας κουράζει και φτάνουμε σε σημείο να σκάσουμε. Εκεί προκαλείται κορεσμός συναισθημάτων, έχουμε φτάσει στο μέγιστο σημείο, έχουμε πετύχει αυτά που θέλουμε και οτιδήποτε άλλο δε μας συγκινεί. Μένουμε απαθείς σε νέες κατακτήσεις και δεν υπάρχει ο ενθουσιασμός και η προσπάθεια που καταβάλαμε αρχικά.

Συνήθως επικεντρωνόμαστε σε αυτά που δεν έχουμε και κάνουμε τα πάντα να τα αποκτήσουμε κι όταν γίνει κάτι τέτοιο δε δίνουμε σημασία σε αυτό που καταφέραμε, γιατί ετοιμαζόμαστε για τον επόμενο στόχο. Αυτό γίνεται ξανά και ξανά μέχρι που μας μπουχτίζει. Ποιο το νόημα της προσπάθειας λοιπόν όταν δε χαιρόμαστε με την επιτυχία που μόνοι μας καταφέραμε; Stop and stare για λίγο και μετά προχωράς στην επόμενη στάση, διαφορετικά θα ζεις παθητικά και δε θα σε συγκινεί τίποτα από αυτά που σε συγκινούσε στο παρελθόν.

Είναι όμορφο το συναίσθημα να αναπολείς τις ωραίες στιγμές και να θυμάσαι πώς ξεκίνησες και από πού. Σίγουρα όταν το σκέφτεσαι στο τέλος μένεις με ένα μειδίαμα στα χείλη. Αν πάλι προσπαθείς να σκεφτείς και δε σου έρχεται κάτι στο μυαλό τότε κάποιο λάθος κάνεις ή ίσως δεν το θέλησες αρκετά για να το καταφέρεις. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να το ζεις και να το αισθάνεσαι από την κορυφή έως και το μικρό σου δαχτυλάκι αν θες να λες ότι έζησες τη ζωή σου όπως εσύ αποφάσισες.