Γιατί αποφεύγουμε το χάδι όταν δεν είναι ερωτικό;

Το άγγιγμα διαθέτει ξεχωριστή θέση στη ζωή μας. Από μικρή ηλικία, απ’ τη στιγμή της γέννησης, απ’ το πρώτο μητρικό άγγιγμα  αισθανόμαστε ασφάλεια ώστε να μπορέσουμε να εξερευνήσουμε έναν κόσμο που φαντάζει τεράστιος, ίσως και λίγο τρομακτικός. Είναι μία απλή κίνηση κι όμως μπορεί να φέρει είτε αρνητικά είτε θετικά συναισθήματα και να περάσει βαθύτερα νοήματα. Η ικανότητα του ανθρώπου να εκφράζεται μέσω της επαφής αποτελεί τρόπο εξωτερίκευσης συναισθημάτων.

Όταν μιλάμε για πρόσωπα που βρίσκονται στο κοντινό μας περιβάλλον -είτε πρόκειται για τον στενό μας κύκλο, είτε για τον εργασιακό- το άγγιγμα αποτελεί συνήθη τρόπο έκφραση συναισθημάτων. Μέσα από ένα χάδι μπορούμε να μεταφέρουμε το αίσθημα της χαράς, της συγκίνησης, της αγάπης, του φόβου ή της αγωνίας στον συνομιλητή μας. Είναι λοιπόν φυσικό και επόμενο σε μία φιλία να εκφράζεται κάποιος με τέτοιο τρόπο. Υπάρχουν όμως ταμπού στο πώς θα το λάβει κάποιος αυτό το άγγιγμα; Μήπως κι εμείς από τη δική μας μεριά δεν το χρησιμοποιούμε όσο συχνά θα θέλαμε;

Το κύριο ερώτημα σχετικά με την έλλειψη έκφρασης μέσω της επαφής είναι τι είναι αυτό που μας σταματά απ’ το παρουσιάσουμε σε φιλικό μας πρόσωπο έναν πιο τρυφερό εαυτό. Βλέποντας τα πράγματα από εντελώς φιλική σκοπιά υπάρχουν πολλές απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. Η βασική προέρχεται από το γεγονός ότι σαν άνθρωποι είμαστε μιμητικά όντα, οπότε αν δεν το έχουμε λάβει εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να το προσφέρουμε. Με λίγα λόγια αν εμείς δεν έχουμε λάβει την αγάπη και το χάδι ή αν δεν έχουμε μάθει πώς να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας γιατί πολύ απλά δε μας δόθηκε η ευκαιρία, οι σχέσεις μας πιθανότατα θα είναι πιο «απότομες» και τυπικές.

Η οικογένεια μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στην εξωτερίκευση συναισθημάτων. Μερικοί μπορεί να έχουν παρατηρήσει πως αισθάνονται περισσότερη άνεση ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου ή το αντίθετο. Αυτό μπορεί να αποδίδεται στο ότι είναι πιο κοντά στον αντίστοιχο γονέα. Η αμηχανία μπορεί να είναι ένας βασικός λόγος που κάποιοι δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να ανοιχτούν, ειδικά όταν πρόκειται για χάδι ή για άγγιγμα. Ίσως ο χρόνος να τους δώσει το περιθώριο να αλλάξουν στάση και να κάνουν το βήμα αλλά και πάλι οι κινήσεις τους  δύσκολα θα συμβαδίσουν με τις κινήσεις κάποιου που είναι πιο εξωστρεφής.

Ο χαρακτήρας που έχουμε διαμορφώσει είναι επίσης βασικός παράγοντας. Ακόμα και όταν οι γονείς εκφράζουν ανοιχτά τα συναισθήματά τους για εμάς μπορεί εμείς να μην μπορούμε να εκφράσουμε τα δικά μας όπως θα θέλαμε. Σε αυτό παίζει ρόλο κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να ξεπεράσουμε τα όριά μας και να ξεφύγουμε από τα συνηθισμένα. Ορισμένες φορές οι δαίμονες που έχουμε στο κεφάλι μας μάς κάνουν να είμαστε πιο απόμακροι και το άγγιγμα για εμάς να μην είναι συνήθης τρόπος έκφρασης.

Μπορεί ωστόσο η οικειότητα να παίξει ρόλο στο παιχνίδι της επαφής. Αν δε γνωρίζεσαι τόσο καλά με τον άλλον ή δε σου επιτρέπει να εκφραστείς όπως θα ήθελες, το σίγουρο είναι ότι το άγγιγμα και το χάδι δεν είναι κάτι εύκολο. Υπάρχουν κάποια άτομα που ανεξαρτήτου ηλικίας μπορεί να σου προκαλούν την αίσθηση ότι δε σου αφήνουν και πολλά περιθώρια να τα αγγίξεις και να έρθετε πιο κοντά. Τα όρια που θέτουν είναι «αόρατα» αλλά πολύ έντονα ώστε να μην κάνεις την κίνηση να πλησιάσεις. Το να έρθεις πιο κοντά με κάποιον και να αποκτήσετε την οικειότητα, μπορεί να χρειάζεται πολύ χρόνο, μπορεί και καθόλου. Αυτό εξαρτάται από τη χημεία που έχεις με τον καθένα.

Το άγγιγμα λοιπόν είναι μια σχέση, είναι η πρώτη σχέση που μαθαίνουμε και κρύβει την έννοια της φροντίδας. Όλοι το έχουμε ανάγκη, καθένας με διαφορετικό τρόπο. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι στον τρόπο που θέλουμε να έρθουμε πιο κοντά. Στην αρχή μπορεί να είναι δύσκολο αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρηθεί ταμπού, ειδικά όταν πρόκειται για το φιλικό άγγιγμα που μπορεί να ανακουφίσει από οποιαδήποτε αγωνία, από έγνοιες που μπορεί να έχουμε και να θέλουμε να ξεπεράσουμε.