Ξεφτιλίζοντας μια συζήτηση από καθαρή επιλογή

Πολλές φορές έχουμε βρεθεί ως παρατηρητές ή ακόμα κι ως συμμετέχοντες σε συζητήσεις επί συζητήσεων όπου κάπου κάπου χάνεται το νόημα και η ουσία της συζήτησης επειδή θα υπάρξει ο ένας ο οποίος δε θα μας κάνει τη χάρη να επικοινωνήσει αλλά θα θελήσει κυρίως να διακωμωδήσει την κατάσταση.

Υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ του ατόμου που θα προσφέρει το χιούμορ του στη συζήτηση για να γίνει ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική από το άτομο που θα τη φτάσει σε επίπεδο να τη γελοιοποιήσει ως και να την ευτελίσει. Το ποιοτικό χιούμορ είναι δείκτης νοημοσύνης και μπορεί να μετατρέψει μία συζήτηση με «τραχύ» περιεχόμενο σε κάτι πιο ήπιο ώστε να μην υπάρξουν εντάσεις μεταξύ των μελών της συζήτησης. Το γεγονός ότι έχει κάποιος χιούμορ και το χρησιμοποιεί ως μέσο επικοινωνίας δεν τον καθιστά γελοίο ή επιφανειακό, ίσα ίσα βοηθά τον συνομιλητή να ηρεμήσει και να αφεθεί ώστε να υπάρξει μια ροή και να καταλήξουν τα μέλη σε ένα συμπέρασμα χωρίς να έρθει σε δύσκολη θέση κανείς.

Σε αντίθεση με το άτομο το οποίο επιδιώκει συνεχώς να διακωμωδεί το περιεχόμενο της συζήτησης. Πολλοί είναι οι λόγοι που μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο από προσωπική ανασφάλεια μέχρι και μη κατανόηση του περιεχομένου ή της στιγμής που γίνεται μια συζήτηση. Με το να «κοροϊδεύει» λοιπόν το οτιδήποτε από επιλογή κάποιος, από το περιεχόμενο της συζήτησης μέχρι και το χρώμα της κάλτσας που φοράει αυτός που μιλάει, δείχνει κατά κύριο λόγο αμηχανία. Κι η ίδια η αμηχανία με τη σειρά της έχει ως αφετηρία είτε την υπεκφυγή είτε την ενόχληση, είτε, σε πιο βαθιά νερά και την οικειοποίηση της κατάστασης. Όταν δηλαδή νιώσεις πως αυτό που ειπώνεται σε αφορά ή σε φωτογραφίζει ακόμα κι αν αν δεν ισχύει, ενεργοποιούνται οι εσωτερικές σου άμυνες.

Η άγνοια σαφώς και είναι λόγος που μπορεί να δημιουργήσει ανασφάλεια σε κάποιον, από την άλλη και δε θα του επιτρέψει να συμμετέχει ενεργά σε μία συζήτηση ή ακόμα χειρότερα να συμμετέχει προσπαθώντας να αποδείξει ότι η γη είναι επίπεδη με ελλιπή στοιχεία και τεκμήρια ως μέσο καμουφλάζ. Όσο πιο μεγάλη η ανάγκη να ακουστείς, τόσο πιο έντονη η τοποθέτηση, με αποτέλεσμα να βγαίνει προς τα έξω και κάποιος φανατισμός πάνω σε κάποιο θέμα και βλέπεις μερικούς να  χτυπάνε χέρι στο τραπέζι και να φωνάζουν λες και εξαρτάται η ζωή τους από αυτό· πόσες φορές έχουμε ακούσει να έχουν μαλώσει οικογένειες ολόκληρες και να μη μιλιούνται για χρόνια επειδή ο καθένας επέμενε στο δικό του τροπάρι.

Το χιούμορ είναι υγιές να υπάρχει σε μία συζήτηση, ώστε να μην υπάρχουν τεράστιες παρεξηγήσεις και να μη βαραίνουμε άσκοπα το κλίμα όταν δε χρειάζεται. Ελαφραίνει την ατμόσφαιρα και «σπάει τον πάγο» ώστε να μπορούν να ξεδιπλωθούν και οι πιο ντροπαλές γλώσσες. Η ανασφάλειά μας όμως σε συνδυασμό με «κακό» χιούμορ μπορεί να τα διαλύσει όλα και να χρειαστεί να τα ξαναχτίσεις από την αρχή αν δεν είναι αργά. Παντού πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο, απλώνουμε τα πόδια μας μέχρι εκεί που μας παίρνει γιατί δεν έχουν όλοι το ίδιο χιούμορ ή δεν καταλαβαίνουν όλοι το χιούμορ που εσύ έχεις. Δε χρειάζεται να καταπιέζεσαι αλλά χρειάζεται να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι υπάρχουν όρια τα οποία δεν μπορείς να ξεπεράσεις, ειδικά αν είναι τα όρια κάποιου άλλου. Καμιά φορά, ένα αστειάκι, δεν σπάει κανέναν πάγο, αντιθέτως, τον δημιουργεί.