Όσα κι αν πεις στον χωρισμό ποτέ δε θα σου φτάνουν

Κάπου εδώ φτάσατε στο τέλος της σχέσης, τα μιλήσατε και τελικά δεν τα συμφωνήσατε. Χρειάζεται άραγε να αναλύσετε μαζί έναν χωρισμό; Με λίγα λόγια, πρέπει να καταλήξετε τελικά ποιος ευθύνεται για τον χωρισμό και ποιος πρέπει να πει την τελευταία κουβέντα; Δεν είναι λίγες οι φορές που θέλουμε να κάνουμε τον επίλογο, να κλείσουμε εμείς αυλαία στην τελευταία πράξη του έρωτά μας.

Όταν κάτι έχει τελειώσει μέσα μας δεν περιμένουμε άλλες εξηγήσεις ούτε και θέλουμε να δώσουμε, άλλωστε το κάναμε ή τουλάχιστον προσπαθούσαμε να το κάνουμε καιρό πριν. Τώρα τι στράβωσε, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Ίσως να μην έχουμε σκεφτεί την εκδοχή του χωρισμού, ο οποίος είναι «αναίμακτος», δηλαδή χωρίς γκρίνιες, κλάματα, φωνές. Μιλώντας για πολιτισμένους ανθρώπους που έχουν βρει και εστιάσει στο πραγματικό πρόβλημα της σχέσης, το οποίο προσπάθησαν να το λύσουν και δεν μπόρεσαν, το τελευταίο που θα ήθελαν είναι φαμφάρες και δράματα! Είναι αυτό που λέμε let it be. Το καλύτερο σενάριο είναι να αφήσεις ένα κεφάλαιο της ζωής σου και να προχωρήσεις παρακάτω στο επόμενο ίσως αυτό να είναι και το πιο δύσκολο, να τελειώσει η σχέση όταν χωρίζετε στ’ αλήθεια κι όχι όταν χωρίζεις μέσα στο κεφάλι σου έξι μήνες μετά.

Υπάρχει αυτή η εκδοχή του χωρισμού που σε βάζει σε μια διαδικασία ενός φαύλου κύκλου, αυτό το «θέλω να πω την τελευταία κουβέντα» μας έχει στοιχειώσει και δε μας αφήνει να πάμε παρακάτω. Κυνηγάς συνεχώς ένα ιδανικό σενάριο και στο τέλος καταλήγεις να κυνηγάς απλώς την ουρά σου (την οποία δεν έχεις, αλλά αν είχες;). Τρελαίνεσαι στα μηνύματα (ίσως και στα μεθυσμένα μηνύματα), στις κλήσεις για να πεις αυτό που θες και να βγει από μέσα σου. Γενικά είναι υγιές να εκφράζουμε την άποψή μας μέχρι το σημείο που δε βλάπτει τον άλλον καθώς αν θέλαμε να πιεζόμαστε θα είχαμε γεννηθεί κουμπιά. Υπάρχουν περιπτώσεις που θα πρέπει να κλείσει η υπόθεση χωρίς πολλές περιστροφές.

Χώρισες, αυτό είναι το γεγονός. Γιατί να προσπαθήσεις να πεις την τελευταία κουβέντα; Γιατί να αναλωθείς και να φορτιστείς συναισθηματικά για κάτι το οποίο δε θα φέρει κανένα απολύτως αποτέλεσμα; Δεν υπάρχει η παραμικρή πρόθεση να υποβιβαστεί αυτό που έζησες ή τα συναισθήματα ή εσύ ως ολότητα αλλά σκέψου πόσο υποβιβάζεις εσύ τον εαυτό σου τρέχοντας πίσω από τελειωμένες καταστάσεις, απλά και μόνο για να αρθρώσεις μερικές προτάσεις παραπάνω.

Αν έχεις κάνει το λάθος μπορείς να ζητήσεις μία ευκαιρία να πεις αυτά που θες, να ξέρεις τουλάχιστον ότι προσπάθησες και θα σε κάνει να κοιμάσαι καλύτερα τα βράδια. Αν είσαι το άτομο το οποίο πληγώθηκε και περιμένει έστω μια «συγγνώμη» τότε πρέπει να προετοιμαστείς ότι ίσως να αργήσεις να τη λάβεις ή το χειρότερο σενάριο να μην την λάβεις και ποτέ και πιθανόν δε θα σε ωφελήσει κιόλας. Σίγουρα όμως στο τέλος μένεις εσύ με τον εαυτό σου για να ξεκαθαρίσεις τι λάθη έκανες ή τι δεν έκανες.

Δεν έχει τόση σημασία τι θα πεις όταν κάτι τελειώνει αλλά τι έχεις κάνει για να μην τελειώσει αν πραγματικά θες να λειτουργήσει, άρα δεν έχει νόημα να πεις την τελευταία κουβέντα απλά και μόνο για να πεις κάτι. Αν αξίζει να μείνει ή να ξαναρχίσει κάτι θα συμβεί χωρίς περιστροφές και δραματικές εξόδους.  Το challenge για σένα είναι να το αφήσεις να φύγει χωρίς να αναλωθείς περισσότερο απ’ όσο του αξίζει. Δεν είναι ήττα να φύγεις σιωπηλός αλλά αυτοεκτίμηση που σου είναι απαραίτητη εκείνη τη στιγμή κι αν δεν το καταλαβαίνεις  εκείνη την ώρα θα το καταλάβεις όταν θα το έχεις ξεπεράσει. Ένας χωρισμός δε μετράει τελευταίες κουβέντες ποτέ. Κι όσες και να μετρήσει, πάλι δε θα φτάσουν. Οπότε ποιος ο λόγος να τις πεις;