Παρατηρώντας τους περαστικούς στο σταθμό

Πολλές φορές παρατηρούμε περαστικούς, να πηγαίνουν να έρχονται σκεπτικοί ή χαμογελαστοί. Περπατούν άλλοτε σκυφτοί, άλλοτε καμαρωτοί, καλοντυμένοι- ή και όχι τόσο. Συνήθως στεκόμαστε σε μια στάση λεωφορείου, εκεί που έχουμε λίγο παραπάνω χρόνο να σκεφτούμε και περιμένουμε το επόμενο λεωφορείο που θα μας πάει στον προορισμό μας. Τι σκέφτονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πάνε κι έρχονται; Λίγοι έχουν αναρωτηθεί τι μπορεί να έχουν στο μυαλό τους, ίσως γιατί ο καθένας μας έχει τις δικές του σκέψεις που δεν του επιτρέπουν να αναρωτηθεί για των υπολοίπων.

Οι περαστικοί λοιπόν που περπατάνε τι σκέφτονται ή μήπως δε σκέφτονται, γιατί τρέχουν να βάλουν σε τάξη τη ζωή τους βιαστικά και με άγχος; Στέκονται όμως βουβοί και περιμένουν σε στάσεις λεωφορείων ή τρένων κι όσο περιμένουν καπνίζουν κοιτάνε το άπειρο. Ίσως να έχουν στο μυαλό τους τη δύσκολη μέρα που πέρασαν στη δουλειά, παίζουν σαν προβολείς ταινίας τους διαλόγους, στη φαντασία τους βρίσκουν περισσότερα επιχειρήματα από εκείνα που μπόρεσαν να πουν εκείνη τη στιγμή του έντονου διαπληκτισμού με τον συνάδελφο. Μερικοί το βιώνουν τόσο έντονα που ίσως να κάνουν και κινήσεις με τα χέρια ενώ σιγομουρμουρούν τις απαντήσεις τους κι όταν περνάει κάποιος από μπροστά τους σταματούν και κοιτάνε το υπερπέραν παίζοντάς το χαλαροί και άνετοι.

Άλλοι είναι χαμένοι μπροστά σε μια εικόνα κινητού, ίσως να διαβάζουν τα νέα της ημέρας ή κάτι ερωτικό που τους έχει στείλει το ταίρι τους ενώ σκέφτονται τι να απαντήσουν για να μη φανούν ανόητοι ή γλυκανάλατοι. Χτυπάνε ρυθμικά τα δάχτυλα στο στόμα τους για να βρουν την κατάλληλη απάντηση με εύστοχο χιούμορ. Όλους κάτι τους βασανίζει· μια σκέψη για ένα άτομο ή μια κατάσταση.

Κι αν δεν σκέφτονται κάτι; Μα γίνεται να μη σκέφτονται; Γίνεται να αποφεύγουν τις σκέψεις τους; Κι αν το κάνουν γιατί το κάνουν;  Έχεις μπει στη διαδικασία να σκεφτείς ποτέ τι μπορεί να σκέφτεται κάποιος για εκείνους που στέκονται βουβοί, χαμένοι στον κόσμο τους;

Ίσως αυτοί που προσπαθούν να παρατηρήσουν τους άλλους είναι εκείνοι που προσπαθούν να ζήσουν έστω και φευγαλέα στα παπούτσια των άλλων για να ξεφύγουν από τις δικές τους σκέψεις. Προσπαθούν να παίξουν ένα παιχνίδι με τον εαυτό τους που τρέχουν να κρυφτούν από δικά τους προβλήματα που τους ταλανίζουν και παίζουν αυτό το παιχνίδι ώστε να απαλύνουν τον πόνο της κάθε μιας σκέψης.

Βλέποντας τις εκφράσεις των άλλων, είτε είναι χαράς είτε είναι στεναχώριας μπορεί να νιώσει κανείς έστω και λίγο αυτό που εκπέμπουν. Το κάνουν αυτό καμιά φορά οι άνθρωποι. Κατανοούν τα συναισθήματά ο ένας του άλλου, βλέπουν τις εκφράσεις του προσώπου και είναι σαν να ζουν και οι ίδιοι το ίδιο δράμα, τους συμπαραστέκονται βουβά. Η ανάγκη αυτή να παρατηρήσουν τους κάνει να είναι θεατές σε ιστορίες που ίδιοι φτιάχνουν για τον κάθε άνθρωπο που αποφασίζουν να αναλύσουν. Βλέπουν κάποιον να χαμογελάει και σκέφτονται όλα τα πιθανά σενάρια· μπορεί να του ήρθε ένα πρωινό μήνυμα ότι κάποιος τον αγαπά, μπορεί να πήρε την τελευταία ζαμπονοτυρόπιτα -ποιος ξέρει-, μόνο εκείνος που φτιάχνει την ιστορία από μέσα του.

Άραγε οι πρωταγωνιστές και οι παρατηρητές της καθημερινότητας να αναγνωρίζονται μεταξύ τους; Υπάρχει κάποιος κώδικας ώστε να μπορούν να συνεννοούνται ή είμαστε όλοι παρατηρητές και πρωταγωνιστές ταυτόχρονα στη φανταστική ιστορία κάποιου; Αν ναι, τότε φρόντισε να τους δώσεις σωστή τροφή για σκέψη.