To εξαιρετικά ενοχλητικό σύμπτωμα που αποκτάς όταν ερωτεύεσαι

Ο έρωτας ή αλλιώς καψούρα είναι η έντονη ερωτική έλξη μεταξύ δύο προσώπων που έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με την επιθυμία για συνεύρεση. Η αντίληψη για το τι είναι έρωτας διαφέρει ανά τους λαούς αλλά και αναλόγως τις εποχές. Συνήθως όταν είμαστε ερωτευμένοι με κάποιον εξιδανικεύουμε το πρόσωπο και γενικά όλη του την παρουσία στο μυαλό μας, με αποτέλεσμα να τυφλωνόμαστε από το συναίσθημα και να μη βλέπουμε καθαρά όλες τις πτυχές της προσωπικότητάς του. Θα έλεγε κανείς ότι δεν μπορούμε να δούμε κανένα άλλο πέρα από το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει σε ακραίο βαθμό.

Τι είναι αυτό που μας κάνει να ερωτευτούμε; Οι επιστήμονες θα το συσχετίσουν με διάφορες αντιδράσεις του σώματος που προκύπτουν από τον εγκέφαλο, οι ρομαντικοί θα το παρουσιάσουν ως πυροτέχνημα που έσκασε κι έφερε ζεστασιά σε δύο σώματα, οι κυνικοί το παρουσιάζουν ως ψέμα και αυθυποβολή της ίδιας της ανάγκης μας για να ανήκουμε κάπου. Το πώς ερωτευόμαστε είναι κάτι το οποίο μας κάνει να διαφέρουμε μεταξύ μας, αμέσως, σταδιακά, έντονα, με πείσμα, αρνούμενοι, ενοχικά, απελευθερωμένα. Περίεργα παιχνίδια που παίζει το μυαλό όταν θέλει.

Ποιο είναι όμως το πιο εκνευριστικό και ταυτόχρονα το πιο ενοχλητικό σύμπτωμα στον έρωτα; Ο παραμορφωτικός φακός που δημιουργεί. Όταν λοιπόν βρεθεί αυτό το άτομο που θα λυγίσει την καρδούλα σου, όλοι οι διακόπτες της λογικής κλείνουν, λειτουργείς παρορμητικά και με συναίσθημα. Αν είναι αμοιβαία τα συναισθήματα τότε ίσως συμβεί αυτό που αγαπάμε όλοι να ακούμε και να βλέπουμε, το γνωστό happy end. Υπάρχει και η περίπτωση να μην έρθουν τα πράγματα όπως τα περίμενες και να είναι ένας μονόπλευρος έρωτας, ή από την άλλη να έρθεις στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να απορρίψεις κάποιον. Σε τέτοιες περιπτώσεις, σχεδόν τίποτα δε λειτουργεί κάτω από το πρίσμα της αντικειμενικότητας και όλα περνούν από το φίλτρο της απόρριψης, είτε την προσφέρεις είτε τη δέχεσαι. Όλα στο κεφάλι σου λειτουργούν σε υπερθετικό βαθμό κι οτιδήποτε σου συμβαίνει είναι ένα πρόβλημα που δεν το έχει περάσει κανένας άλλος πάνω στη γη εκτός από εσένα, ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Είτε μπαίνεις στη διαδικασία να δεχτείς τον ρόλο του κακού, είτε σε πιάνει το κρίμα κι άδικο που δεν επιλέχθηκες παρ’ όλες τις προσπάθειές σου.

Δεν μπορούμε να δούμε καθαρά μέχρι τη στιγμή που ο έρωτας φεύγει, γιατί κανείς δεν είπε ότι θα είναι για πάντα εκεί και θα μας περιμένει πότε θα αποφασίσουμε να ενδώσουμε. Φτάνεις σε ένα σημείο να απομυθοποιείς το αντικείμενο του πόθου σου κι αρχίζεις να βλέπεις με αργά και σταθερά βήματα ότι όλο αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Ακόμα και σε περιπτώσεις βέβαιης ανταπόκρισης ο έρωτας είναι καταδικασμένος να ξεφτίσει, αφήνοντας πίσω του μια πρωτοφανή διαύγεια που καμιά φορά ξενερώνει, γιατί έχεις συνηθίσει να τα βλέπεις όλα μεγεθυμένα με τον φακό της υπερβολής που κουβαλά.

Αν και τελείως παράλογος, ο έρωτας είναι μια υπέροχη ψυχική ανάταση, φέρνει ανανέωση γιατί σε τσιμπάει με διαρκείς ενέσεις αδρεναλίνης, όποια μορφή κι αν έχει. Δεν υπάρχει νόημα να τον κυνηγάς, ή να γίνει αυτοσκοπός σου, γιατί θα σε βρει ο ίδιος όπου και να είσαι, αρκεί να έχεις διάθεση να ερωτευτείς. Αν πάλι είσαι ερωτοχτυπημένος με το «λάθος» άτομο, σκέψου ότι κι αυτό μια εμπειρία είναι κι ότι θέλει αυτή την εναλλαγή ρόλων το παιχνίδι για να είναι ενδιαφέρον. Σήμερα μονόπλευρος, αύριο εφήμερος, μεθαύριο παράλογος και ίσως ολοκληρωτικός. Μα σίγουρα τρομερά ενδιαφέρων. Αυτός είναι ο έρωτας τελικά.