Στη ζωή μας μπορούν να συμβούν τα πάντα. Κάθε μας μέρα είναι μια άγραφη σελίδα, που τη γεμίζουμε εμείς κι όσοι έχουμε επιλέξει να ‘ναι δίπλα μας. Κάποια πράγματα συμβαίνουν νωρίς, γιατί είναι προδιαγεγραμμένα και χωρίς απαιτήσεις, όπως για παράδειγμα το αίσθημα της αγάπης. Κάποια άλλα έρχονται στην πορεία κι ένα απ’ αυτά είναι κι η ωριμότητα.
Για να ‘ρθει η ωριμότητα, απαιτεί αναπόφευκτα να ‘χουμε δει πέντε πράγματα, να ‘χουμε ακούσει άλλα πέντε και να ‘χουμε ζήσει άλλα δέκα. Να επιβραβευτούμε, να καταξιωθούμε με τον τρόπο που ο καθένας επιθυμεί, να φάμε τα μούτρα μας, ν’ ακυρώσουμε αντιλήψεις και συναισθήματα. Αυτά δε γίνονται απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, οπότε ο χρόνος είναι ο σταθερός μας παράγοντας. Σίγουρα αυτό δε σημαίνει ότι τ’ άτομα ίδιας ηλικίας θα ‘ναι το ίδιο ώριμα. Είναι απολύτως λογικό, γιατί παίζουν ρόλο κι άλλοι παράγοντες, όπως η διάθεση που ‘χουμε να συμμορφωθούμε και να επεξεργαστούμε το καθετί που περνάει απ’ τη ζωή μας. Απλώς όσο περνάει ο χρόνος, τόσες περισσότερες ευκαιρίες μας χαρίζει.
Μαθαίνω σημαίνει εξελίσσομαι. Παρατηρώ, δε φοράω παρωπίδες και δεν είμαι αδιάλλακτος. Αντιλαμβάνομαι ότι όσα ξέρω σήμερα ίσως αύριο αλλάξουν, ίσως αποδειχτούν λανθασμένα και πλέον δε μου ταιριάζουν. Κάθε μέρα χτίζουμε την προσωπικότητά μας και την εμπλουτίζουμε, ακόμη κι αν οι αλλαγές δεν είναι τόσο μεγάλες την ώρα που συμβαίνουν, αλλά μετέπειτα. Όλα αυτά για να γίνουν, χρειάζονται αφ’ ενός τις εμπειρίες κι αφετέρου τη σκέψη.
Κάθε μέρα, κάθε άνθρωπος και κάθε συνάντηση έχουν κάτι να μας μάθουν. Αυτό από μόνο του δε λέει τίποτα, αν δε συνοδεύεται απ’ τη δική μας σκέψη. Αν δεν το επεξεργαστείς, να δεις τι έχει να σου πει, πού σ’ επαληθεύει και πού όχι, μήπως είναι κάτι καινούριο ή κάτι που δεν το ‘χες σκεφτεί ποτέ με τέτοιον τρόπο, τότε ναι, δε μαθαίνεις και μένεις στάσιμος σ’ ιδέες που κάποτε σου ταίριαζαν και σε βόλευαν.
Κάθε εμπειρία, ακόμα κι η μικρότερη, κάτι μας αφήνει. Αρκεί να το σκεφτούμε κι αυτή μπορεί να μας μάθει ότι κάτι νέο μας αρέσει, ότι κάτι πλέον παύει να μας ευχαριστεί και να μας αποκαλύψει ότι σπαταλάμε άδικα το χρόνο μας. Μπορεί να μας δείξει τι θέλουμε να καταφέρουμε, τι δε θέλουμε να γίνουμε, πώς θα πετύχουμε τους στόχους μας, τους ανθρώπους εκείνους που θέλουμε κοντά μας κι άλλα τόσα που θα ‘ναι αποτέλεσμα σκέψης και ζύμωσης. Το ν’ αποκτήσεις ωριμότητα απαιτεί, εκτός από χρόνο, θέληση και δουλειά.
Πρέπει να πάθεις για να μάθεις. Μέσα απ’ τις δυσκολίες και τις ήττες, οφείλουμε να βγαίνουμε δυνατότεροι και σοφότεροι. Όταν κάτι πάει στραβά, σημαίνει ότι κάποιο λάθος κάνουμε. Τα λάθη μπορεί να ‘ναι πολλά, όχι πάντα κάτι που κάνουμε ή λέμε, αλλά και μια λάθος οπτική με την οποία βλέπουμε τα ζητήματα, ακόμα και το γεγονός ότι αφήνουμε ανθρώπους που δεν πρέπει να επεμβαίνουν στη ζωή μας και να την αναστατώνουν.
Μια μεγάλη ήττα θα μας δώσει ένα μεγάλο μάθημα, μόνο όταν συνειδητοποιήσουμε πού ήταν τελικά το λάθος και πώς θα διαχειριστούμε μια παρόμοια κατάσταση στο μέλλον. Όταν έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα ή δίλημμα που ‘χουμε περάσει ξανά στο παρελθόν, μπορεί και πάλι να μην είμαστε απόλυτα ψύχραιμοι και λογικοί. Άλλωστε είμαστε άνθρωποι κι όχι ρομπότ. Θα ‘χουμε όμως εφόδιο την προηγούμενη εμπειρία, ώστε ν’ ακολουθήσουμε τον ίδιο δρόμο ή να χαράξουμε εκ νέου πορεία.
Δεν είναι κανόνας τ’ ότι όσο πιο μεγάλος είσαι, τόσο πιο ώριμος γίνεσαι. Σίγουρα σας έρχεται στο μυαλό κάποιο άτομο μιας άλφα ηλικίας που το θεωρείτε ανώριμο. Τα χρόνια από μόνα τους δε σε κάνουν σοφότερο. Όσο περνούν όμως, σου βάζουν στο δρόμο σου ευκαιρίες. Από ‘κει και πέρα, εναπόκειται στον καθέναν από μας πώς θα τις αξιοποιήσουμε, αν θα τις αρπάξουμε και θα τις μετατρέψουμε σ’ εμπειρίες και μαθήματα ή αν απλά θα τις αφήσουμε να περάσουν χωρίς ν’ ακουμπήσουν.
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Φρασιόλα: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Στέλλα Φρασιόλα
