Λίγο-πολύ, σε κάθε παρέα, ο καθένας αποκτά ένα ρόλο που ταιριάζει στην προσωπικότητά του αλλά και στη διάθεση που έχει απέναντι στα υπόλοιπα άτομα. Ας πούμε, υπάρχει το άτομο που αντιπροσωπεύει τη φωνή της λογικής, εκείνος που λέει «ναι» σε όλα, αυτός που είναι περισσότερο στον κόσμο του και κάνει εμφανίσεις guest star, εκείνη που πάντα αργεί κι ένα σωρό άλλοι χαρακτήρες που δε λείπουν απ’ τις παρέες.
Σε κάποιες παρέες, θες από τύχη, θες εκ των πραγμάτων, τα χνώτα των μελών δεν ταιριάζουν και τόσο. Δεν είναι περίεργο να μη συνδέονται με ουσιαστικές σχέσεις όλοι ή έστω κάποιοι, ασχέτως αν περνάνε όμορφα μαζί ή όχι. Είναι η διαφορά φιλίας και παρέας. Η παρέα διατηρεί πιο χαλαρούς δεσμούς κι αποβλέπει περισσότερο στη διασκέδαση και το έξω. Σχεδόν όλοι τυχαίνει να εντασσόμαστε σε μια ή και παραπάνω παρέες.
Τέτοιου είδους σχέσεις για να λειτουργήσουν, χρειάζονται ένα συνδετικό κρίκο. Είναι σαν τα τρένα. Τα βαγόνια περιμένουν απ’ το πρώτο να κάνει την εκκίνηση. Το ρόλο του συνδετικού κρίκου στην περίπτωση αυτή, αναλαμβάνει ένα άτομο. Αυτός που έχει καλή σχέση με όλους τους υπόλοιπους κι είναι αυτό που λέμε «η ψυχή της παρέας».
Η «ψυχή» λοιπόν θα επικοινωνήσει με όλους κι όλοι θα απευθυνθούν σ’ αυτήν για το πιο μικρό ζήτημα, όπως το σε ποια καφετέρια θα πιουν μια μπίρα μέχρι τα πιο σοβαρά, όπως τα προσωπικά προβλήματα του καθενός. Αυτό είναι το άτομο που θα προσπαθήσει να ταιριάξει τα γούστα όλων και να βρει μια μέση λύση, θα ψάξει και θα κάνει προτάσεις για διασκέδαση που να μην αφήνουν παραπονεμένο κανέναν.
Συνήθως είναι το πιο επικοινωνιακό και γελαστό άτομο, που μερικές φορές ίσως και να μη θέλει να κάνει κάτι, αλλά να το κάνει για να μη χαλάσει την καρδιά των άλλων. Μόνο και μόνο για να τους δει, για να ‘ναι όλοι μαζί.
Είναι μια μεγάλη γκάμα στοιχείων που χαρακτηρίζουν αυτούς τους ανθρώπους. Με κάποιο μαγικό τρόπο, οι άλλοι «ανοίγονται» στο συνδετικό τους κρίκο. Τον εμπιστεύονται, τον συμβουλεύονται. Ακόμη κι αν έχουν παράπονο από κάποιο άλλο μέλος της παρέας, αποφεύγουν μια συζήτηση μ’ αυτόν τετ-α-τετ και τα λένε στο «διαμεσολαβητή» τους. Ο καθένας μπορεί να βγει μόνος του με τον «κρίκο» ενώ σπάνια θα βγουν δυάδα κάποιοι απ’ τους υπόλοιπους. Αν λείψει αυτό το άτομο, τα άλλα μπορεί να μη βρεθούν, ούτε καν να επικοινωνήσουν.
Το να είσαι συνδετικός κρίκος σε μια παρέα δεν είναι κάτι για το οποίο θα παλέψεις. Είναι κάτι που προκύπτει, που βγαίνει από μέσα σου αβίαστα. Τυχαίνει να ταιριάζεις με τον καθένα πολύ περισσότερο απ’ όσο ταιριάζουν οι άλλοι μεταξύ τους. Κι έχει να κάνει με τα συναισθήματα που τρέφεις για τους φίλους σου, γιατί όταν υπάρχει αγάπη κι εκτίμηση, θέλεις ο άλλος να ‘ναι ευχαριστημένος και χαρούμενος, έτσι φέρεσαι ανάλογα. Σ’ ευχαριστεί μόνο που βλέπεις τους άλλους να χαμογελάνε.
Επειδή όμως κι ο «κρίκος» είναι άνθρωπος, θα τύχει να ‘χει και τις μαύρες του. Κι η υπομονή, όση κι αν διαθέτεις, έχει τα όριά της. Κάπου κουράζεσαι όταν ακούς μονίμως γκρίνιες και παράπονα, όταν προσπαθείς να βρεις επιλογές που θα ικανοποιήσουν όλους αλλά πέφτεις σε τοίχους.
Θα θελήσεις να πάρουν κι οι άλλοι πρωτοβουλίες, να πουν «θα πάμε εδώ» ή «θα κάνουμε αυτό», χωρίς να χρειάζεται να πάρεις εσύ δέκα τηλέφωνα. Και σίγουρα θα σου προκύψει η ανάγκη να δεις απ’ τους άλλους την ίδια διάθεση, την ίδια όρεξη να είναι δίπλα σου, όπως δείχνεις κι εσύ σ’ αυτούς.
Θα χάσεις το κέφι σου, θα ζητήσεις ένα στήριγμα, ένα χαμόγελο. Λίγη «βενζίνη» για να βάλεις εμπρός και πάλι το τρένο σας. Κι εύχομαι ειλικρινά, αν είσαι συνδετικός κρίκος σε παρέα, οι άλλοι να έχουν τη διάθεση ν’ απλώνουν μόνοι τους τα χέρια σας για να κρατιέστε ενωμένοι.
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Φρασιόλα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Στέλλα Φρασιόλα
