Μια γέννηση ενός παιδιού σηματοδοτεί ταυτόχρονα τη γέννηση και μιας μητέρας. Όμως το δέσιμο αυτών των δύο ξεκινάει ήδη ενώ το μωρό είναι αγέννητο. Εννέα μήνες που το παιδί βρίσκεται μέσα στην κοιλιά της, χτίζεται μια σχέση ξεχωριστή και μοναδική, που δε μοιάζει με καμία στον κόσμο, γεγονός που την καθιστά αναντικατάστατη.
Είναι τυχαίο ότι το βρέφος αναγνωρίζει τη φωνή της μητέρας του; Αρχικά, ενώ δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, αντιλαμβάνεται τη μητέρα του από τη φωνή της, τη μυρωδιά της, το άγγιγμά της. Αυτό μόνο του είναι ικανό να αποδείξει πόσο μαγική είναι αυτή η σχέση.
Η μητέρα είναι σημείο αναφοράς για κάθε άνθρωπο. Αυτή πονάει πιο πολύ για το παιδί της, παλεύει, αγωνιά, φροντίζει, νοιάζεται, προστατεύει όπως κανένας άλλος. Το δικό της φιλί είναι μοναδικό, η δική της αγκαλιά δε μοιάζει με καμία άλλη. Κι είναι αυτή που θα το αγαπά άνευ όρων για μια ζωή. Είναι η πιο ολοκληρωμένη και ανιδιοτελής αγάπη που θα γνωρίσει ποτέ κανείς.
Μαμά, ένα πράγμα που ξεχωρίζω σ’ εσένα είναι η μυρωδιά σου. Τόσο χαρακτηριστική, που θα μπορούσα να την αναγνωρίσω σ’ ένα μέρος γεμάτο από κόσμο. Με ηρεμεί, με καθησυχάζει. Όταν τη νιώθω κοντά μου, ξέρω πως είσαι εκεί, φρουρός δίπλα μου κι όλα θα πάνε καλά γιατί θα έδινες και τη ζωή σου για χάρη μου. Χωρίς καν να στο ζητήσω.
Γι’ αυτό και τη λατρεύω τη μυρωδιά σου. Τη φυσική, αυτή που αναδίδει το σώμα σου και σε κάνει να ξεχωρίζεις απ’ όλους τους ανθρώπους που πέρασαν και θα περάσουν απ’ τη ζωή μου. Καμιά δεν πρόκειται να μοιάζει με τη δική σου. Αλλά αγαπώ και όλες τις άλλες μυρωδιές που είναι «μαμά».
Το άρωμα που σου αρέσει να φοράς, το γαλάκτωμα που βάζεις μετά το μπάνιο. Η μυρωδιά απ’ το αγαπημένο μου φαγητό που το κάνεις μόνο για ‘μένα, ενώ εσύ το σιχαίνεσαι, και με υποδέχεται όταν γυρνώ αργά απ’ τη δουλειά. Ακόμα κι όταν τα χέρια σου μυρίζουν χλωρίνες ή η ανάσα σου καπνό από τσιγάρο που τόσο απεχθάνομαι κι έρχεσαι να μ’ αγκαλιάσεις. Ας στραβομουτσουνιάζω, ας γκρινιάζω, ακόμη και τότε εγώ την αγαπώ.
Έχει χαραχτεί στη μνήμη μου και θα την κουβαλάω πάντα μαζί μου, όπως κι εσένα την ίδια, ακόμη κι αν οι δρόμοι μας χωρίσουν ή όταν φύγεις οριστικά από κοντά μου. Μόνο εγώ μπορώ να την καταλάβω με τέτοιο τρόπο. Άλλωστε, γι’ αυτό είναι φτιαγμένη. Για να την καταλαβαίνουμε εγώ κι εσύ. Θα ‘ναι από τα ελάχιστα πράγματα που μόνο εγώ θα μπορώ να έχω από ‘σένα. Κι είμαι σίγουρη, πως κι όταν γεράσεις, πάλι το ίδιο όμορφα θα μυρίζεις. «Μαμά».
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Φρασιόλα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Στέλλα Φρασιόλα
