«Μέχρι εδώ»

Κάθε σχέση είναι αναγκαστικά και μια σύμβαση. Δέχεσαι τον άλλον όπως είναι κι αυτός εσένα. Γι’ αυτό δεν ταιριάζουν όλοι με όλους. Το ιδανικό είναι να δείξεις από την αρχή το ποιόν σου και τις προθέσεις σου, ώστε ο άλλος να σε επιλέξει γιατί του αρέσεις έτσι ακριβώς. Βέβαια, τις περισσότερες φορές, στην πορεία της σχέσης τα πράγματα λίγο ή πολύ αλλάζουν. Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί, το αποτέλεσμα ίδιο. Αρχίζεις να ενοχλείσαι, κάτι δε σου κάθεται καλά, κάτι σου ξινίζει.

Κάποιες φορές το δικαιολογείς. Άνθρωποι είμαστε, όλες οι μέρες δεν είναι ίδιες, άλλοτε περνάμε «φάσεις» που κάτι στράβωσε στη ζωή μας και δεν έχουμε την ίδια όρεξη. Ακόμη, έχε στο νου σου ότι μερικές φορές ο σύντροφός σου δε σε στενοχωρεί εσκεμμένα. Κάτι που εσένα σε πειράζει, ίσως το κάνει ασυναίσθητα ή θεωρεί ότι δεν είναι σοβαρό. Ο κάθε άνθρωπος ορίζει διαφορετικά αυτά που τον κάνουν να νιώθει άσχημα. Γι’ αυτό μιλάς, εξηγείς. Δεν είναι κακό κι ούτε είναι σωστό που κάποιοι το χαρακτηρίζουν «γκρίνια» το να είσαι ειλικρινής και ξεκάθαρος σ’ αυτά που δε θέλεις. Μην περιμένεις ο άλλος να μυρίσει τα νύχια του.

Δυστυχώς όμως είναι κι αυτοί που λέμε ότι πετάνε χαρταετό. Αυτοί δηλαδή που είναι στον κόσμο τους. Οπότε, αν αποφασίσεις ότι είσαι διατεθειμένος να προσπαθήσεις γι’ αυτή τη σχέση, καλό θα ήταν να του τρίζεις του άλλου και λίγο τα δόντια. Σε καμία περίπτωση να μη φτάσεις σε επίπεδα υστερίας ή παράνοιας. Αλλά να θέσεις τα όριά σου. Να δείξεις τι σ’ ενοχλεί, τι σε στενοχωρεί, τι δεν ανέχεσαι. Να πεις ένα «μέχρι εδώ». Κάθε μέρα δεν είναι Καθαρά Δευτέρα, γι’ αυτό μάζεψε λίγο το χαρταετό σου. Ό,τι χρειάζεται τέλος πάντων για να εδραιωθεί ο σεβασμός στη σχέση, ειδάλλως δεν αξίζει να είστε μαζί.

Συμφορά ακόμα μεγαλύτερη να μπλέξεις με άνθρωπο αδιόρθωτο, που σου βγάζει την ψυχή καθημερινά και ανυπερθέτως, που σε κάνει ν’ αναθεματίζεις την ώρα και τη στιγμή που τον γνώρισες. Εκεί τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Όμως, ας είμαστε λίγο αισιόδοξοι, θαύματα γίνονται. Υπάρχουν περιπτώσεις που τέτοιοι άνθρωποι μεταλλάχθηκαν όταν ένιωσαν ότι χάνουν οριστικά και αμετάκλητα το σύντροφό τους. Όσο και να τους μιλούσαν, όσο κι αν τους έπαιρναν με το καλό ή με το άγριο, είχαν την κλασσική ατάκα στο στόμα «ναι αγάπη μου, έχεις δίκιο, θ’ αλλάξω». Και φυσικά, τίποτα δεν άλλαζε κι αν άλλαζε ήταν για λίγο καιρό, ίσα για να μειωθεί η ένταση. Όταν όμως είδαν ότι δεν τους παίρνει άλλο κι ότι το ταίρι τους, χωρίς φωνές, παίρνει τη βαλίτσα του και φεύγει, είδαν καθαρά το λάθος τους και πραγματικά άλλαξαν. Δε συμβαίνει συχνά, όμως συμβαίνει. Αν και με το φόβο της απώλειας – πραγματικής όμως, όχι φεύγω σήμερα κι αύριο ξαναέρχομαι – συνεχίζει την ίδια συμπεριφορά, τότε η λύση είναι μονόδρομος και δε χρειάζεται καν να την αναφέρω.

Όλα τελικά είναι θέμα επικοινωνίας και συνεννόησης. Ο άνθρωπος που σε νοιάζεται δε θα αγνοήσει τους προβληματισμούς σου, δε θα στραβώσει όταν συζητάς ανοιχτά για όσα σε προβληματίζουν. Αντίθετα, θα προσπαθήσει να διορθώσει τέτοιες συμπεριφορές αποδεικνύοντας ότι θέλει να είσαι ευτυχισμένος. Με τους υπόλοιπους, σας εύχομαι καλή τύχη.

Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Φρασιόλα: Κατερίνα Κεχαγιά.