Όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας αποκτούν ένα ρόλο, μια «ταμπέλα» που υπαγορεύεται από το πώς αισθανόμαστε γι’ αυτούς. Έτσι, έχουμε τους σημαντικούς, αυτούς που αγαπάμε πολύ και τους θέλουμε οπωσδήποτε στη ζωή μας, τις παρέες, τους απλούς γνωστούς, τους ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Αυτούς που ήρθαν για να μας μάθουν κάτι, αυτούς που θέλαμε αλλά δεν απέκτησαν ποτέ πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μας, αυτούς που ήρθαν αλλά έφυγαν χωρίς να το θέλουμε.
Ερωτικούς χωρισμούς όλοι έχουμε περάσει και οι περισσότεροι θα περάσουμε κι άλλους. Ο τρόπος αντίδρασής μας δε θα είναι πάντα ο ίδιος, εν μέρει θα γίνουμε κλισέ και θα περάσουμε από στάδια που περνούν όλοι οι χωρισμένοι, αλλά τα πάντα τελικά εξαρτώνται από το πόσο σημαντικός ήταν για εμάς ο άνθρωπος αυτός. Το «ο έρωτας με έρωτα περνάει» ήταν και μάλλον θα είναι για πάντα στη μόδα. Κάπου εδώ λοιπόν έρχεται μια ακόμα κατηγορία ανθρώπων: οι άνθρωποι δεκανίκια.
Αυτοί που αποφασίσαμε, είτε μόνοι μας, είτε με προτροπή του περίγυρού μας, να βάλουμε στη ζωή μας για να ξεπεράσουμε το χωρισμό. Άλλοι από ανασφάλεια, άλλοι από εγωισμό, άλλοι γιατί είδαν κι απόειδαν ότι δε γίνεται αλλιώς και δε μπορούν να διαχειριστούν το θέμα της απώλειας, δώσαμε τέτοιο ρόλο σ’ ένα άνθρωπο. Άλλοτε χωρίς απόλυτη επίγνωση ότι διαλέξαμε κάποιον αποκλειστικά γιατί δε μπορούσαμε να ξεχάσουμε τον προηγούμενο κι άλλοτε εντελώς συνειδητοποιημένοι, βάλαμε την ετικέτα «σκαλοπάτι» σε κάποιους. Ένα σκαλοπάτι να πατήσουμε, ν’ ανέβουμε λίγο πιο ψηλά, να πάμε παραπέρα, να κρατηθούμε για να μην έχουμε πισωγυρίσματα.
Σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους οφείλουμε μία μεγάλη συγγνώμη κι ένα ακόμη πιο μεγάλο ευχαριστώ. Συγγνώμη γιατί σε κανέναν μας δε θα άρεσε να φορτωθεί μια τέτοια ταμπέλα, πόσο μάλλον εν αγνοία μας. Συγγνώμη για όσες φορές μας κρατούσαν το χέρι και σκεφτόμασταν τους προηγούμενους. Συγγνώμη για όσα δάκρυα ρίξαμε για τους άλλους, ενώ αυτοί προσπάθησαν να μας κάνουν χαρούμενους. Συγγνώμη για όσα ψέματα είπαμε, ότι είμαστε καλά, ότι περνάμε τέλεια, για όσες φορές προσποιηθήκαμε χαμόγελα, για όσα ψεύτικα «σε θέλω» είπαμε, για όσες φρούδες ελπίδες δώσαμε, για το ότι τελικά τους βγάλαμε απ’ τη ζωή μας ή τους αναγκάσαμε να φύγουν γιατί αυτοί μας έδιναν δέκα κι εμείς ένα. Συγγνώμη για ό,τι άλλο ο καθένας το ‘χει βάρος και δε θα ήθελε να του το κάνουν.
Παράλληλα, να τους ευχαριστήσουμε για τη βοήθεια που μας έδωσαν απλόχερα, για τ’ αληθινά χαμόγελα, για τις στιγμές που μας χάρισαν, για όσα μας έκαναν να συνειδητοποιήσουμε. Είναι σπουδαίο να ‘χεις πλάι σου ανθρώπους που πάνε τη σκέψη σου ένα βήμα παρακάτω, που κάνουν τα μάτια σου να δούνε πιο καθαρά. Για το ενδιαφέρον, την αγάπη που λάβαμε με οποιονδήποτε τρόπο, το στήριγμα. Οι πιο τυχεροί είναι αυτοί που ξεκίνησαν μια τέτοια σχέση και τελικά ξεπέρασαν τον προηγούμενο χωρισμό, ερωτεύτηκαν πραγματικά κι έζησαν μια όμορφη σχέση. Τα «δεκανίκια» τους έκαναν να δούνε πως πάντα υπάρχει κάτι καλύτερο εκεί έξω κι το ότι ζήσαμε πολύ δυνατές στιγμές με κάποιον δε σημαίνει ότι δε θα έχουμε ανάλογες και με κάποιον άλλον, που ίσως και να μας ταιριάζει καλύτερα. Μα το πιο μεγάλο ευχαριστώ οφείλουμε σ’ αυτούς που ήξεραν από την αρχή σε τι τριπάκι τους βάλαμε κι όμως ποτέ δεν είπαν το παραμικρό.
Να τους μετράμε διπλά τους ανθρώπους. Όλοι έχουμε ανάγκη από βοήθεια, από συντροφιά, δε μας αρέσει η μοναξιά κι δεν αντιδρούμε ψύχραιμα όταν πονάμε. Μια δεύτερη σκέψη όμως ίσως είναι αρκετή. Δεν αξίζει για χάρη του δικού μας πόνου, να χρησιμοποιήσουμε έναν τρίτο άνθρωπο που καθόλου δεν έφταιξε. Είτε προχωράς σε σχέση μ’ έναν άνθρωπο δεκανίκι, είτε είναι καθαρό σεξουαλικό το ζήτημα, δεν παύει να παίρνει το ρόλο του δευτεραγωνιστή.
Κι ας μην ξεχνάμε ότι όλοι έχουμε τόση δύναμη μέσα μας, που δε χρειαζόμαστε δεκανίκια και σκαλοπάτια για να γίνουμε καλά, αλλά καθαρό μυαλό και αισιοδοξία.
Συντάκτης: Στέλλα Φρασιόλα
