Σεπτέμβριος. Ο μήνας που σηματοδοτεί ένα τέλος και μια αρχή. Το τέλος του καλοκαιριού και των διακοπών κι η αρχή –για άλλη μια φορά– των υποχρεώσεων. Τα σχολεία ανοίγουν και κάτι τέτοιες στιγμές είναι που νοσταλγείς τα μαθητικά σου χρόνια – όσα κι αν έχουν περάσει από τότε για εσένα.
Πιθανόν να γκρίνιαζες και να δυσανασχετούσες που τέλειωνε το «καθισιό», τα ξενύχτια και οι πολλές βόλτες ή όπως θα έλεγε η μαμά σου «τέρμα τα πολλά-πολλά». Ταυτόχρονα, όμως, χαιρόσουν κυρίως γιατί θα έβλεπες ξανά την παρέα σου και –έλα, παραδέξου το!– τον έρωτά σου. Άραγε να κατάλαβε ότι τον αγαπάς; Σε σκεφτόταν καθόλου ή μήπως σε ξέχασε; Θα είναι ακόμα γραμμένο τ’ όνομά του στο παλιό σου θρανίο;
Α, ήταν ωραία η αρχή κάθε σχολικής χρονιάς! Ακολουθούσε μια απαράβατη ιεροτελεστία που με τόση χαρά απολάμβανες. Ξεκινώντας από το τι θα βάλεις την πρώτη μέρα, πώς θα είναι η καινούρια σου τάξη, οι νέοι σου συμμαθητές και ποιοι οι καθηγητές σου. Κουτσομπολεύοντας απαραιτήτως για τα νέα του καλοκαιριού, πού πήγατε, ποιος μάλωσε με ποιον, ποιος «τα έφτιαξε» με ποιον, ποιος χώρισε με ποιον. Καταστρώνοντας σχέδια για τη νέα χρονιά, πού θα βγαίνετε και τι θα κάνετε.
Η συνέχεια υπαγόρευε την καταγραφή της λίστας όσων έπρεπε ν’ αγοραστούν. Χαρακτηριστικό αξέχαστο το μικρό μπλε τετράδιο της ορθογραφίας. Οι χρωματιστές τσάντες σου με τα σχέδια και τους ήρωες της Disney, οι μεγάλες κασετίνες με ξεχωριστές θήκες για το κάθε σου μολύβι, τα παγουρίνα και τα ταπεράκια του φαγητού. Όμορφα χρόνια, ποτισμένα με την αθωότητα της ηλικίας, τα γέλια, τα πειράγματα, τις ζαβολιές.
Βέβαια, όσο περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνες, παρέκλινες όλο και περισσότερο από την ιεροτελεστία. Η λίστα μίκραινε και δεν είχες τον ίδιο ενθουσιασμό της πρώτης ημέρας. Αλλά όλα τ’ άλλα, οι φιλίες σου, τα καρδιοχτύπια κι οι νεανικοί έρωτες, η γκρίνια για το πρωινό ξύπνημα, τα διαλείμματα στο κυλικείο, το σκασιαρχείο από τη γυμναστική, τα παρακάλια στον απουσιολόγο να κάνει τα στραβά μάτια, γέμιζαν την καθημερινότητά σου με μια πληρότητα που όμοιά της δε θα ζήσεις ξανά. Γιατί ήταν μια καθημερινότητα γεμάτη ταυτόχρονα με την τρέλα και την αδιαφορία της νιότης, απαλλαγμένη από τις υποχρεώσεις και τα βάσανα που έχεις τώρα φορτωθεί.
Τα μαθητικά χρόνια, το σχολείο ήταν το σημείο αναφοράς σου. Περνούσες εκεί τη μισή σου ημέρα αλλά ακόμη κι όταν γυρνούσες σπίτι, γι’ αυτό μιλούσες, μ’ αυτό ασχολιόσουν. Εξιστορούσες τι έγινε και μελετούσες για την επομένη. Κι ας γκρίνιαζες ότι σας «βάζουν πολλά» κι ας χαλούσες τον κόσμο που πάλι θα γράφατε τεστ, σίγουρα θα έδινες πολλά για να γυρνούσες έστω μια μέρα στο αγαπημένο σου σχολείο, στο παλιό σου θρανίο. Όχι για το μάθημα, αλλά για να ζήσεις ξανά τη συντροφικότητα και τα γέλια των πιο αθώων σου χρόνων.
Έχει κάτι μαγικό η μαθητική σου ζωή. Σε σημαδεύει ανεξίτηλα. Οι εμπειρίες που βίωσες ήταν ουσιαστικά η αρχή της ζωής σου. Και ξέρεις πολύ καλά ότι δεν μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω για να τις αλλάξεις. Αν ήταν καλές, το λιγότερο που μπορείς να αισθανθείς είναι ευλογημένος. Μια όμορφη αρχή είναι η τέλεια βάση για μια ακόμη καλύτερη συνέχεια. Αν δεν ήταν και τόσο καλές, πάλι ευγνωμοσύνη να νιώθεις γιατί σου έδωσαν δύναμη και σοφία για το μέλλον.
Αυτό το κομμάτι της ζωής σου είναι φτιαγμένο από όνειρα, δυνατές στιγμές, συγκινήσεις, τρέλες. Έχει το άρωμα των βιβλίων και της κανέλας – ένα άρωμα δυνατό, ιδιαίτερο. Έχει τη γεύση της παιδικής τσιχλόφουσκας κι ενός γλυκόξινου γλυκού του κουταλιού. Κι έχει την υφή του φιλιού της μαμάς στην κορυφή του κεφαλιού και της θέρμης του χεριού που σε κρατούσε στη «γραμμή», λίγο πριν μπεις στο κτίριο.
Μπορεί να μην ήσουν ποτέ λάτρης του σχολείου. Λίγο ή πολύ, όμως, αγάπησες τα όσα πέρασες εκεί. Σίγουρα έγινες πιο σοφός, όχι γιατί διάβασες πολλά βιβλία. Αλλά γιατί διδάχθηκες μαθήματα «ζωής» που θα σε συντροφεύουν διαρκώς όσο προχωράς στο ταξίδι της ζωής σου, κρατώντας σφιχτά μια βαλίτσα γεμάτη καλούς φίλους, ανθρώπους-πρότυπα και γλυκόπικρες αναμνήσεις.
Συντάκτης: Στέλλα Φρασιόλα
