Οι άνθρωποι διαφέρουμε πολύ. Καθένας έχει μια μοναδική προσωπικότητα που απόλυτα όμοιά της δεν υπάρχει. Υπάρχουν καταστάσεις, όμως, που μάλλον είναι στη φύση μας ν’ αντιδρούμε με παρόμοιο τρόπο. Μια τέτοια κατάσταση είναι αυτή του χωρισμού. Βέβαια, δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Υπάρχουν φορές που θα πεις «ε και τι έγινε;» και θα το εννοείς. Κανένα δάκρυ, καμία μοιρολατρία, απλώς πάμε παρακάτω. Τις περισσότερες φορές, όμως, όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, οι περισσότεροι γινόμαστε κλισέ.
Στην αρχή, είσαι μάλλον σε σύγχυση. Σε τρώει μια απορία, μια αμφιβολία. Συχνά αναρωτιέσαι μήπως απλά ήταν ένας μεγάλος καβγάς και την επομένη θα είναι σαν να μη συνέβη τίποτα! Λες «δε μπορεί, θα γυρίσει, θα στείλει, θα τηλεφωνήσει». Και περιμένεις. Λίγες σκέψεις, ψυχραιμία, πολλή αναμονή.
Άμα περάσουν οι μέρες και τελικά «δε γύρισε, δεν έστειλε, δεν τηλεφώνησε» καλωσόρισε το νέο σου κολλητό, τον εγωισμό. Για να προστατεύσεις την πληγωμένη σου καρδιά, για να σταθείς στα πόδια σου και να κρύψεις τα συναισθήματά σου και τη στραπατσαρισμένη σου αξιοπρέπεια, θα προσπαθήσεις να πείσεις –κυρίως τον εαυτό σου– ότι τελικά δεν άξιζε και τόσο, κάθε εμπόδιο σε καλό, εσύ να ‘σαι καλά.
Και αποφασίζεις να κάνεις χαμό. Να βγεις, να χορέψεις, να πιεις, να φλερτάρεις, οτιδήποτε τέλος πάντων για να ξεχαστείς. Η παράσταση αρχίζει και πάει κάπως έτσι: «όλο και κάποιος θα βρεθεί να με παρηγορήσει» και «στην υγειά μου θα πίνω, θα ζαλίζομαι». Κι εκεί που νομίζεις ότι έχεις κάνει την εμφάνιση της ζωής σου και είσαι ένα βήμα πριν την παραλαβή του Όσκαρ, παίζει ο dj «δεν μπορώ να σε ξεχάσω, στο ομολογώ» και η αυλαία πέφτει απότομα. Μένεις στη μέση μια άδειας, κρύας σκηνής και από μπροστά σου περνούν και σε χλευάζουν όλα τα συναισθήματα που νόμιζες ότι μπορούσες να ξεγελάσεις. Επ, δάκρυ είναι αυτό που βλέπω;
Αυτόματα, περνάς σε μια άλλη φάση. Αυτή του «δε μου περνάς που να πάρει». Μπορεί να θες να απομονωθείς, μήπως βρεις απαντήσεις στο μεγάλο γιατί που έχει θρονιαστεί στο μυαλό και την καρδιά σου. Αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος. Μήπως δεν ήσουν αρκετά καλή/ τρυφερός/ απελευθερωμένη/ ρομαντικός. Προσπαθείς να δεις ξανά τον εαυτό σου σαν μονάδα, όχι σαν ζευγάρι, να ορίσεις από την αρχή εσένα.
Μπορεί στην τελική να θες να σπάσεις κάτι, να μεθύσεις μόνος, να σκίσεις φωτογραφίες. Η αυτοπεποίθησή σου αρχίζει να κλονίζεται και παλεύει με τον εγωισμό σου. Μήπως να τηλεφωνήσεις; Όχι, ας μη ρίξεις εσύ πάλι τα μούτρα σου. Μα δε σου έχει περάσει. Άλλα όχι, όχι, δεν έχει νόημα να προσπαθείς να σώσεις τελειωμένες καταστάσεις. Μήπως καλύτερα να εξαφανιστείς, να κλείσεις το facebook και ν’ αλλάξεις στέκια; Α ναι, έτσι θ’ αναρωτηθεί, θ’ ανησυχήσει, θα σε ψάξει. Κι αν αδιαφορήσει; Θα πάει στράφι η απομόνωση; Απίστευτοι διάλογοι και σενάρια παίζονται ξανά και ξανά στο μυαλό σου, σαν κακόγουστη διαφήμιση.
Άλλοι χρειάζονται μέρες, άλλοι μήνες, (αλίμονο σ’ αυτούς που χρειάζονται χρόνια), ανάλογα με το πόσο αληθινά και βαθιά ήταν τα συναισθήματα που έτρεφαν για να ξεπεράσουν ένα χωρισμό. Δεν είναι εύκολο να αποχωρίζεσαι έναν άνθρωπο που δέθηκες μαζί του ψυχή τε και σώματι, να συνειδητοποιείς ότι αύριο δε θα σου τηλεφωνήσει, ότι δε θα πάτε ξανά βόλτα στο αγαπημένο σας μέρος, ότι δε θα είναι εκεί να μοιραστεί τη χαρά σου και να μετριάσει τον πόνο σου. Ότι, στην τελική, δεν είναι πια ο άνθρωπός σου.
Η πιο σημαντική στιγμή είναι της συνειδητοποίησης. Όταν ενώνεις όλα τα κομμάτια του παζλ. Όταν καταλαβαίνεις και αποδέχεσαι ότι δε θα γυρίσει, ότι δεν έχει νόημα να χύσεις άλλα δάκρυα και να δηλητηριάζεις την ψυχή σου με θλίψη ή αλκοόλ, ότι στην τελική η ψυχική σου ηρεμία είναι πάνω απ’ όλα.
Η ζωή είναι κάπως έτσι: ένα τρένο εξπρές. Τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και δεν κάνει στάσεις για κανέναν. Αν εσύ θελήσεις να κατέβεις δραπετεύοντας από το παράθυρο, είναι δικαίωμά σου. Αργά ή γρήγορα όμως θα καταλάβεις ότι χάνεις. Στιγμές, εσένα, την ίδια τη ζωή. Και έτσι, ανεβαίνεις ξανά στο τρένο και ταξιδεύεις για νέους προορισμούς.
Άσχετα με το πώς κατέληξαν οι σχέσεις σου και τι γνώμη σχημάτισες τελικά για τον καθένα, όλοι ανεξαιρέτως άφησαν μέσα σου το σημάδι τους, μικρό ή μεγάλο. Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να το ξεριζώσεις. Αντίθετα, αγκάλιασέ το με αγάπη και να είσαι ευγνώμων για όλους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή σου. Ανεξάρτητα από το εάν σ’ αγάπησαν ή σε πλήγωσαν, αν πέρασες όμορφα ή άσχημα, σου έμαθαν κάτι. Έστω μικρό, όμως σου έμαθαν. Και σήμερα είσαι αυτό που είσαι έχοντας όλες αυτές τις γνώσεις, τις εμπειρίες και τα σημάδια που είναι στη μοίρα τους να σε ωριμάζουν.
Συντάκτης: Στέλλα Φρασιόλα
