Το σημερινό τοπίο που ζούμε είναι τόσο απογοητευτικό και συχνά απάνθρωπο κι ο καθένας έχει φορτωθεί τα διπλά προβλήματα απ’ όσα περίμενε. Σε τέτοιες καταστάσεις, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι και που εγγυημένα δε θα βοηθήσει είναι να περιβάλλεσαι από ανθρώπους μίζερους κι απαισιόδοξους. Και δε μιλάω για απλή γκρίνια, αυτό είναι κάτι που λίγο -πολύ όλοι το έχουμε.
Υπάρχουν στιγμές και καταστάσεις που όλοι λυγίζουμε. Μιλάω, όμως, γι’ αυτούς που η μιζέρια είναι δεύτερη φύση τους και συστηματικά μαυρίζουν τα πάντα γύρω τους. Είναι οι άνθρωποι -μπουλντόζες. Ισοπεδώνουν τα πάντα γύρω τους κι άντε εσύ να μαζεύεις τα ασυμμάζευτα.
Έχεις σκεφτεί πόσους τέτοιους ανθρώπους συναναστρέφεσαι; Έχεις προσπαθήσει να βοηθήσεις κάποιον τέτοιον; Αν ναι, σίγουρα έχεις νιώσει πόσο εξουθενωτικό να προσπαθείς συνεχώς να κάνεις καλά τον άλλον! Να του λες διαρκώς τα ίδια λόγια, να ματώνεις να του δείξεις ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα πράγματα από την απαισιοδοξία και τη μιζέρια, να παριστάνεις εν ανάγκη τον κλόουν κι αυτός απλά να τα αγνοεί, ακυρώνοντας καθετί κι εσένα τον ίδιο. Γιατί, όταν προσπαθείς συστηματικά να κάνεις κάτι τέτοιο χωρίς ανταπόκριση, σημαίνει ότι ο άλλος δε σέβεται τον κόπο σου και δεν εκτιμάει τα αισθήματά σου. Επίσης σημαίνει φθορά για τον εαυτό σου. Είναι αδύνατον να είσαι κι εσύ συνεχώς καλά για να μπορείς να κάνεις και τους άλλους. Κάποιες φορές, πρέπει ο καθένας να πατάει στα πόδια του.
Υπάρχουν, όμως, κι οι άλλοι άνθρωποι. Οι θετικοί, οι αισιόδοξοι. Που φορούν σχεδόν πάντα ένα χαμόγελο αληθινό. Είναι υπέροχο να ξέρεις ότι μπορείς να βασιστείς σε κάποιον. Όχι σε οποιονδήποτε κάποιο. Αλλά σε έναν που δε θα σου πει απλά «έλα, μην άγχεσαι», «μη στενοχωριέσαι, σε όλους συμβαίνει», «ηρέμησε», αλλά θα σε πείσει κιόλας. Σε αυτόν που έχει το μαγικό τρόπο είτε να σου πει κάτι χιλιοειπώμενο αλλά με τέτοιο τρόπο που θα σου αλλάξει πραγματικά τη διάθεση, είτε θα σου δείξει μια φωτεινή πλευρά που ποτέ δεν είχες δει. Είτε πολύ απλά θα σου χαμογελάσει και θα σ’ αγκαλιάσει, με μια αγκαλιά διαφορετική. Λυτρωτική, θεραπευτική, που διώχνει μακριά όλη την πίκρα σου.
Να είσαι μεθυσμένος και να μπορείς να πάρεις ένα τηλέφωνο χωρίς να ντρέπεσαι. Να κλαις ασταμάτητα και να μπορείς να τρέξεις σε μια αγκαλιά, που στην όψη της και μόνο τα δάκρυά σου λιγοστεύουν. Να τα βλέπεις όλα μαύρα και ξαφνικά κάποιος να σου δείχνει το φως. Να νιώθεις ότι δεν αξίζει να σηκωθείς από το κρεβάτι σου και να σου βρίσκει όχι έναν, χίλιους λόγους. Να σε κάνει απλά να γελάς στα χειρότερά σου.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι πολλοί. Γι’ αυτό, αν έχεις κάποιον τέτοιον στη ζωή σου να νιώθεις ευλογημένος. Είναι θείο δώρο. Κράτησέ τον, μάθε από αυτόν και να’ σαι πρόθυμος να δεις όλα τα όμορφα που ξέρει. Αν δεν έχεις κάποιον τέτοιο, τότε άνοιξε καλά τα μάτια σου. Διώξε μακριά όσους σε κρατάνε πίσω με την απαισιοδοξία τους και άφησε το δρόμο ελεύθερο για νέους ανθρώπους. Οι πρώτοι σου μάθανε πως με τη γκρίνια και τη μιζέρια δε γίνεται τίποτα. Ευχαρίστησέ τους κι αποχαιρέτησέ τους. Άσε, λοιπόν, τους δεύτερους να σου αποδείξουν πως με την αισιοδοξία και την ελπίδα όλα γίνονται. Καλώς όρισέ τους.
Όχι άλλη γκρίνια και μιζέρια! Ναι στα χαμόγελα και τις θετικές σκέψεις!
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Στέλλα Φρασιόλα
